Συγκρατημένη αισιοδοξία για το νέο πολιτικό σκηνικό στην Τουρκία
Η σύνθεση, πλέον, του Κοινοβουλίου αλλάζει παντελώς μορφή. Το νέο στοιχείο είναι η είσοδος στη Βουλή του HDP (Halklarin Demokratik Partisi – Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών), του οποίου συμπρόεδρος είναι ο, κουρδικής καταγωγής, χαρισματικός Σελαχατίν Ντεμιρτάς, που κατόρθωσε, σε μικρό σχετικά χρόνο, να θέσει κάτω από την ομπρέλα του νέου κόμματος Κούρδους, αριστερούς, διανοούμενους, ομοφυλόφιλους, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες. Αίτημα και σύνθημα του νέου αυτού κόμματος είναι, ουσιαστικά, περισσότερο Δημοκρατία και σεβασμός των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων στην Τουρκία. Κεντρικός κορμός των ψηφοφόρων του ΗDP είναι, ασφαλώς, το κουρδικό στοιχείο, το οποίο ορισμένοι αναλυτές δεν δίστασαν ή μάλλον βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν ως τη σημαντικότερη προοδευτική δύναμη στην Τουρκία. Ο ηγέτης του HDP απέφυγε επιμελώς να συνδέσει το κόμμα του με το Κουρδικό και τους Κούρδους, με τους οποίους τον συνδέουν δεσμοί αίματος, και στηρίζει τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους εντός όμως της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Βέβαια, ο Ερντογάν, συγκριτικά με άλλες τουρκικές κυβερνήσεις, έχει κάνει πολλά βήματα εμπρός, ειδικά με την αναγνώριση δικαιωμάτων γλωσσικού και πολιτιστικού, κυρίως, περιεχομένου στον κουρδικό πληθυσμό. Η Ευρώπη χαιρέτισε τα αποτελέσματα των τουρκικών εκλογών ως θετικά, με γενικόλογες όμως εκφράσεις και ευχές να συμβάλουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Πώς, όμως, να μην είναι συγκρατημένοι στην Ευρώπη και όσοι δεν βλέπουν την Τουρκία μόνο ως μια μεγάλη αγορά ή γεωπολιτικά αναγκαία για τη Δύση, όταν το όριο εισόδου ενός κόμματος στην Τουρκική Βουλή είναι της τάξης του 10% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος, τη στιγμή που στην Ευρώπη είναι, το ανώτερο, 5% και στην Ελλάδα 3%; Τέτοια όρια είναι φανερό ότι στοχεύουν σε αποκλεισμούς και αυτοί αφορούν τους Κούρδους. Στην Ευρώπη αντιλαμβάνονται πλήρως ότι τούτο δεν συνιστά Δημοκρατία. Τι θα πράξει ο πολύπειρος Ερντογάν μετά την απώλεια της παντοδυναμίας του, που άλλους θα στενοχώρησε και άλλους θα χαροποίησε; Το αισιόδοξο σενάριο είναι να συμπράξει με το αριστερό κόμμα του Ντεμιρτάς, που θα του εξασφάλιζε και θετικές ανταποκρίσεις από την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα.
Η δεύτερη είναι να προκηρύξει τη διεξαγωγή νέων εκλογών με στόχο να συσπειρώσει ψηφοφόρους που είναι καχύποπτοι έναντι του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών. Το τρίτο σενάριο, που θα αποτελούσε και τη χειρότερη εξέλιξη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και για την ίδια την Τουρκία, είναι να συμπράξει με το ακραίο εθνικιστικό κόμμα των Γκρίζων Λύκων.
Στη γειτονική μας Τουρκία δεν λείπουν οι συνετοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι μια τέτοια εξέλιξη θα απομάκρυνε τη χώρα από την ευρωπαϊκή της προοπτική. Θα αποδείκνυε εξάλλου ότι η Τουρκία δεν είναι έτοιμη να απαγκιστρωθεί από τον Κεμαλισμό της («Μια πατρίδα, ένα Έθνος»).