Οι δυνάμεις της αγοράς καθορίζουν τα πάντα!
Την προηγούμενη εβδομάδα, θυμίζουμε, δημοσιεύσαμε το μέρος της συνέντευξης όπου ο ρώσος ακαδημαϊκός υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον εντός ευρώ και ΕΕ και, αντίθετα, θα μπορούσε να βρει διέξοδο στην ευρασιατική οικονομική ολοκλήρωση.
Θα επανέλθουμε στο θέμα σε πρώτη ευκαιρία για να συζητήσουμε τις αντιδράσεις που προκάλεσε ή… δεν προκάλεσε (γιατί συχνά η σιωπή είναι ακόμα πιο εύγλωττη από τα λόγια) η συνέντευξη αυτή.
Το βέβαιο είναι ότι η χώρα, ανεξαρτήτως των επιλογών που κάνει κάθε φορά και του πόσο κοιτάει σε Ανατολή και σε Δύση, όχι μόνο δεν μπορεί να βγει από την κατάσταση που βρίσκεται αλλά και κινδυνεύει να υποστεί μεγαλύτερες καταστροφές αν δεν καταστεί από αντικείμενο υποκείμενο της ιστορίας της. Οι εξωτερικές «συνδρομές», «σχέσεις» και «συμμαχίες» μπορούν να σώσουν μόνο αυτόνομα εθνικά υποκείμενα που είναι σε θέση να σκεφτούν και να αγωνιστούν για τον εαυτό τους.
// Ορισμένοι αναλυτές προτείνουν το σχήμα «καθεστώτων» για να ερμηνεύσουν αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που είναι ο πρώτος στόχος της επίθεσης. Συμφωνείτε με μια τέτοια ερμηνεία;
Η παρούσα παγκόσμια οικονομική τάξη συνίσταται στην ειδική «τεχνολογία» παραγωγής χρήματος. Η δημιουργία χρήματος υπό αυτή την τάξη είναι οργάνωση ανταλλαγής χρεών. Η Αμερική τυπώνει χρήμα με αντάλλαγμα περισσότερο αμερικανικό χρέος. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Το ίδιο βλέπουμε και στην Ευρώπη, γιατί το υπόβαθρο για την παραγωγή χρήματος είναι τα χρέη των ευρωπαϊκών χωρών. Πάντοτε, όταν το χρήμα παράγεται σε αντάλλαγμα χρέους, το σύστημα οδηγείται στην κατασκευή χρηματοπιστωτικής πυραμίδας. Γιατί για να πληρώσουν το χρέος χρειάζεται να τυπώσουν περισσότερο χρήμα και δημιουργείται έτσι φαύλος κύκλος. Οι ΗΠΑ τώρα βρίσκονται σε κατάσταση χρεοκοπίας γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν το χρέος τους με το εθνικό τους εισόδημα. Μια ανάλογη κατάσταση βλέπουμε και στην Ευρώπη. Την τελευταία πενταετία η ποσότητα ευρώ και δολαρίων αυξήθηκε τρεισήμισι φορές. Η νομισματική βάση στην Ευρώπη αυξήθηκε τέσσερις φορές χωρίς καμιά αύξηση της παραγωγής. Βλέπουμε μια καθαρά χρηματοπιστωτική πυραμίδα που σχεδιάστηκε για να διατηρήσει αίσθηση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Η δημιουργία νομισματικής ένωσης στην Ευρώπη δεν συνοδεύτηκε από δημιουργία ένωσης σε επίπεδο προϋπολογισμών και φορολογίας. Αυτό δίνει σε κάθε χώρα τη δυνατότητα μιας λιγότερο ή περισσότερο ανεξάρτητης πολιτικής στην αναζήτηση πιστώσεων. Εφόσον δεν υπήρχαν σαφή όρια στη δημιουργία χρεών, το σύστημα ήρθε σε κατάσταση όπου σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης αρκετές χώρες αύξησαν πολύ περισσότερο το χρέος τους από όσο μπορούσαν να σηκώσουν και δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση από το να τυπώσει χρήμα για να καλύψει τα χρέη. Η κατάσταση στην Ευρώπη και την Αμερική είναι διαφορετική μόνο εξαιτίας του κατακερματισμού της ΕΕ. Αποτελείται ακόμα από κράτη και καθένα έχει δική του διαδικασία προϋπολογισμού. Οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος με ενιαία διαδικασία προϋπολογισμού. Το πρόβλημα του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι το πρόβλημα ενός κράτους.
Αν συγκρίνουμε, π.χ., την ΕΕ με την Ευρασιατική Ένωση, που οικοδομούμε εδώ με τη Λευκορωσία, το Καζακστάν και άλλες μετασοβιετικές δημοκρατίες, βλέπουμε ότι στην Ευρώπη έχουμε αυτό που ονομάζω μια γραφειοκρατική αυτοκρατορία. Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία ελέγχει τα εθνικά κράτη. Κάθε διαμάχη, έως τώρα, μεταξύ ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και εθνικών κρατών λύεται σε όφελος της γραφειοκρατίας. Όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά η Ισπανία, η Ιταλία και άλλες χώρες δεν μπόρεσαν να παλέψουν για τα συμφέροντά τους, που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πια ανεξάρτητα κράτη στην ΕΕ.
// Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα αν δεν είχε συμμαχήσει με τις «δυνάμεις της αγοράς». Δεν έχει στρατό να στείλει, μόνο «δυνάμεις της αγοράς» έχει για να απειλήσουν με χρεοκοπία την Ελλάδα.
Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία κάνει ακριβώς αυτό, δίνει τη δυνατότητα στις «δυνάμεις της αγοράς» να καθορίζουν την κατάσταση ανάλογα με τις ανάγκες τους. Στην υπάρχουσα αγορά, όσοι έχουν περισσότερο χρήμα διαθέτουν περισσότερη εξουσία στην αγορά. Εφόσον το χρήμα τυπώνεται σε αντάλλαγμα χρέους αυτό σημαίνει ότι η χρηματιστική ολιγαρχία, που παίρνει το χρήμα, γίνεται ο κύριος παίκτης. Όπως είπε ο παππούς Ρότσιλντ: «Δώσε μου τον έλεγχο του χρήματος ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους του».
Ασφαλώς, το «κλειδί», ο πυρήνας της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις, κατά πλειοψηφία αμερικανο-ευρωπαϊκές, με τις ΗΠΑ να διαθέτουν τη μερίδα του λέοντος. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία εξυπηρετεί στην πραγματικότητα τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου, που δημιουργείται κυρίως από τη Federal Reserve, την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Αγγλίας.
// Tα παράγωγα δεν είναι μορφή δημιουργίας χρήματος;
Είναι δευτερογενής μορφή. Η δημιουργία χρήματος λαμβάνει χώρα σε διάφορα επίπεδα. Το πρώτο είναι οι τραπεζικές αρχές που παράγουν χρήμα σε αντάλλαγμα χρέους. Στον βαθμό που η κεντρική τράπεζα παράγει χρήμα, αυτό σημαίνει ότι όσοι ελέγχουν την παραγωγή χρέους ελέγχουν την παραγωγή χρήματος. Το δεύτερο επίπεδο είναι οι εμπορικές τράπεζες. Μπορούν να αυξήσουν αρκετές φορές τη δημιουργία χρήματος. Το τρίτο επίπεδο είναι οι επενδυτικές τράπεζες, που χρησιμοποιούν παράγωγα με τη δυνατότητα δημιουργίας χρήματος σε αναλογία 10:1 ή 100:1. Για τον λόγο αυτό, το εθνικό συμφέρον των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι τίποτα συγκρινόμενο με την τεράστια ποσότητα χρήματος που δημιουργείται από τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αρχές και τη χρηματιστική ολιγαρχία, που πολλαπλασιάζουν αυτό το χρήμα όσο μπορούν και θέλουν.
// Πολλοί μιλάνε για «αυτοματισμό» των αγορών. Διερωτάται κανείς κατά πόσον ένας έξυπνος παίκτης, με μεγάλο ενεργητικό και επιρροή στα κέντρα πολιτικών αποφάσεων και διασποράς πληροφορίας, δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τον «αυτοματισμό» των αγορών με πολύ συγκεντρωτικό τρόπο. Στην αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης είχε κανείς την εντύπωση ότι οι «δυνάμεις της αγοράς» κινούνταν μάλλον όπως οι στρατιές του Γκουντέριαν, επιτιθέμενες πρώτα στην Ελλάδα και μετά στις άλλες περιφερειακές χώρες και όχι ως «ανεξάρτητοι» χρηματιστικοί παράγοντες.
Ασφαλώς, ο λεγόμενος μηχανισμός της αυτόματης αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού είναι μια ψευδαίσθηση, όπως ήταν και ο κεντρικός σχεδιασμός. Και οι δύο τύποι βελτιστοποίησης (optimization) υπάρχουν μόνο ως μαθηματικά μοντέλα, όχι στην πραγματικότητα. Είμαι καθηγητής οικονομικών μαθηματικών. Αυτή είναι η δουλειά μου. Στη Σοβιετική Ένωση φτιάχναμε τα ίδια μοντέλα βελτιστοποίησης που έφτιαχναν οι συνάδελφοί μας στις ΗΠΑ. Και τα δύο μοντέλα έβγαζαν τα ίδια. Αν υιοθετήσεις την υπόθεση του απόλυτου ορθολογισμού των οικονομικών μηχανών, την υπόθεση του τέλειου ανταγωνισμού στην αγορά ή την υπόθεση της τέλειας βελτιστοποίησης στον κεντρικό σχεδιασμό, αν υποθέσεις ότι τίποτα δεν αλλάζει στον κόσμο, ότι παραμένει η ίδια δομή τεχνολογίας και πόρων, σε κατάσταση πλήρους σταθερότητας, μπορώ εύκολα να σας δείξω μαθηματικά ότι και τα δύο μοντέλα, του ανταγωνισμού της αγοράς και του κεντρικού σχεδιασμού, οδηγούν στην ίδια απόφαση. Που σημαίνει ότι πρόκειται για έναν μύθο χωρίς καμιά αξία.
Αυτή η μεθοδολογία εφαρμόζεται σε έναν μυθικό κόσμο. Η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά πολυσύνθετη, με εκατομμύρια οικονομικών παραγόντων να προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον ανταγωνισμό. Ρωτήστε όποιον επιχειρηματία θέλετε για το τι ονειρεύεται. Θέλει να φύγει από τον ανταγωνισμό, να επιβάλει το μονοπώλιό του. Η σύγκρουση στην αγορά καθοδηγείται από την επιθυμία όλων των οικονομικών φορέων να αποκτήσουν μονοπώλιο για να υπερβούν τον ανταγωνισμό. Στη σημερινή δυτική οικονομία βλέπουμε τη μονοπωλιοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
// Δηλαδή, αν ο Στάλιν χρησιμοποιούσε την πολιτική ισχύ για να διαστρεβλώσει τον νόμο της αξίας, αυτό μοιάζει με ό,τι κάνει τώρα, φέρ’ ειπείν, στον δυτικό κόσμο, με τις δικές της μεθόδους η Goldman Sachs;
Παίζουν όπως θέλουν με τον νόμο της αξίας. Στο τωρινό σύστημα αγοράς οι τομείς που δεν ρυθμίζονται από την κυβέρνηση ρυθμίζονται από μονοπώλια. Τα γιγαντιαία χρηματοπιστωτικά μονοπώλια που βασίζονται στην ιδιωτικοποίηση της έκδοσης του παγκόσμιου χρήματος, όπως η Morgan Stanley, η City Bank, η Deutsche Bank και άλλα είναι κοντά στη Federal Reserve. Γιατί έχουν τους ίδιους μετόχους. Η Federal Reserve είναι ιδιωτικός οργανισμός που τυπώνει χρήμα προς όφελος των μετόχων του. Και οι κύριοι μέτοχοί του είναι οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί, μια ιδιωτική οργάνωση. Κάποτε απλώς τύπωναν χρήμα. Τώρα τυπώνουν χρήμα με αρνητικά επιτόκια, χωρίς όρια και παρά το ότι το χρήμα δημιουργείται στη βάση κρατικών ομολογιών. Στην πραγματικότητα, η χρηματιστική ολιγαρχία χειραγωγεί σε μεγάλη έκταση τη δημιουργία χρήματος. Π.χ., κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της παγκόσμιας κρίσης, η Federal Reserve αποφάσισε να στηρίξει αρκετές τράπεζες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Μόνο μερικές τράπεζες, όχι όλο το τραπεζικό σύστημα. Στον υπάρχοντα χρηματοπιστωτικό κόσμο βλέπουμε την προνομιούχα κοινότητα, τη χρηματιστική ολιγαρχία που έχει πρόσβαση στην έκδοση χρήματος. Είναι αδύνατο να ανταγωνιστεί κάποιος αυτούς τους οργανισμούς που μπορούν να αυξήσουν το κεφάλαιό τους χωρίς όρια.