Η Κερκόπορτα της λαθρομεταναστεύσεως
Πόσο μακριά από τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της χώρας είναι οι προτάσεις των δανειστών φαίνεται από την τελευταία τους πρόταση για τις αμυντικές δαπάνες, τη θητεία και τις αμοιβές του στρατιωτικού προσωπικού. Οι αμυντικές δαπάνες έχουν περικοπεί σε απίστευτο βαθμό για μια χώρα που αντιμετωπίζει εθνική απειλή και την ανάπτυξη από την Άγκυρα μιας τεράστιας πολεμικής βιομηχανίας. Η θητεία έχει περιορισθεί επίσης σ’ ένα επίπεδο που δημιουργεί πολύ μεγάλα προβλήματα στη στοιχειώδη επάνδρωση των μονάδων στην περίμετρο των συνόρων.
Η λειψανδρία και ο εφησυχασμός για την ασφάλεια των βορείων και βορειοδυτικών συνόρων οδήγησαν στην απογύμνωση των περιοχών αυτών από μάχιμες μονάδες. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε όμως προσφάτως υποχρεώνει την κυβέρνηση να επανεξετάσει τους όρους ασφαλείας και στις περιοχές αυτές. Υπό το πρίσμα των αναγκών αυτών, ο προβληματισμός θα έπρεπε λογικά να αναφέρεται σε ενδεχόμενη αύξηση αντί σε μείωση της θητείας.
Σε ό,τι αφορά, τέλος, τις αμοιβές του στρατιωτικού προσωπικού, είναι σε όλους γνωστό ότι η μείωση των αποδοχών τους υπερβαίνει και δεν υπολείπεται της μειώσεως που έγινε σε άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Μπορεί επομένως να αναρωτηθεί κανείς και να προβληματισθεί για το τι επιδιώκεται με προτάσεις του είδους αυτού, που αντιφάσκουν κατάφωρα με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Στην πραγματικότητα, η χώρα δεν αντιμετωπίζει μόνο οικονομικό πρόβλημα. Αντιμετωπίζει επίσης οξύ αμυντικό πρόβλημα. Οι τεράστιοι Τουρκικοί εξοπλισμοί δημιουργούν συνθήκες ανατροπής της αεροναυτικής, κατά πρώτο λόγο, ισορροπίας δυνάμεων. Η εξοπλιστική απραξία των τελευταίων δέκα χρόνων και η οξύτατη και παρατεταμένη οικονομική κρίση έχουν καθηλώσει την Ελληνική πλευρά και δεν της επέτρεψαν να αντισταθμίσει, στην ελάχιστη αναγκαία κλίμακα, τους Τουρκικούς εξοπλισμούς.
Εάν η χώρα δεν αντιμετώπιζε Τουρκικές αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις στον εθνικό της χώρο και στην ΑΟΖ, το πρόβλημα δεν θα ήταν ίσως τόσο οξύ και επείγον. Γινόμαστε όμως, δυστυχώς, καθημερινοί μάρτυρες των Τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ, με τελευταίο πολύ επικίνδυνο δείγμα τις τρεις νέες NAVTEX που εξέδωσε η Άγκυρα.
Η κατάσταση αυτή στον τομέα της άμυνας και της εθνικής ασφάλειας και η αντιπαράθεση με τους δανειστές για μια άλλη αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος, επιβάλλουν κλίμα εθνικής ομοψυχίας πέρα από αυτονόητες διαφορές και πολιτικούς ανταγωνισμούς. Πώς μπορεί όμως να διαφυλαχθεί και να προαχθεί ένα τέτοιο κλίμα, όταν, εκτός των διαφορών σε σχέση με το οικονομικό πρόβλημα, εισάγονται στη Βουλή θέματα που διχάζουν βαθιά τον Ελληνικό λαό και αντιμάχονται εκ των πραγμάτων την επιδιωκόμενη εθνική ομοψυχία και την εθνική συνοχή της χώρας; Στέλνουν μάλιστα λάθος μήνυμα για το πρόβλημα που θέλουν, υποτίθεται, να αντιμετωπίσουν;
Αναφερόμαστε στη λαθρομετανάστευση. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα νησιά και στο κέντρο των Αθηνών θα έπρεπε λογικά να αφυπνίσει και τους τελευταίους ιδεοληπτικούς, οι οποίοι νομίζουν ότι η λαθρομετανάστευση είναι ένα περιορισμένο θέμα το οποίο μπορεί να αντιμετωπισθεί με Ευρωπαϊκές Οδηγίες, όπως αυτή για το Πολιτικό Άσυλο, που δημιουργεί ουσιαστικά καθεστώς ανοικτών συνόρων.
Η λαθρομετανάστευση, όπως είχαμε την ευκαιρία να υπογραμμίσουμε σε προηγούμενα άρθρα στο «ΠΑΡΟΝ», συνδέεται οργανικά με την παγκοσμιοποίηση. Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος συνδέεται επιπλέον με δύο άλλους πολύ σημαντικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι ο επιδιωκόμενος από την Αμερικανική πολιτική, μετά την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, γεωπολιτικός ανασχηματισμός των Βαλκανίων. Τι σημαίνει ακριβώς αυτό; Σημαίνει την αναβάθμιση των παραγόντων που ευνοούν την Αμερικανική πολιτική, όπως ο Μουσουλμανικός αλλά και ο Αλβανικός παράγων, και την υποβάθμιση των παραγόντων που είτε από εθνική συγγένεια (Σερβία) είτε από θρησκευτική ομοδοξία (βλέπε Ορθοδοξία), υπολαμβάνονται ως ευνοϊκοί παράγοντες για τη Ρωσική επιρροή.
Τίθεται, με απλά λόγια, το ερώτημα: Μήπως η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται, στην περίπτωση της Ελλάδος, και ως γεωπολιτικό εργαλείο για τη μετάλλαξη του Ελληνικού και Ορθόδοξου πληθυσμού της, για τον ασφαλέστερο και δομικό γεωπολιτικό της έλεγχο, που συνάδει με τον στόχο της αλλαγής της γεωπολιτικής δομής των Βαλκανίων;
Προς την κατεύθυνση αυτή συντρέχει και ένας άλλος παράγων, για τον οποίο δεν μπορεί να έχει κανείς καμιά αμφιβολία. Είναι η πολιτική της Άγκυρας να επωφεληθεί από το κίνημα της λαθρομεταναστεύσεως για να δημιουργήσει νέα δεδομένα στον Ελληνικό χώρο, με την εγκατάσταση μαζικών Μουσουλμανικών πληθυσμών και τη διάσπαση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής της Ελλάδος.
Η σύγχυση που επικράτησε στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, από την οποία χρονολογείται η κλιμάκωση της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης, έχει ως έμβλημα την περίφημη δήλωση Σημίτη το 1996: «Η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική»! Πώς δικαιολογείται μια τέτοια δήλωση σε μια χώρα που είχε τότε 97% εθνική συνοχή; Ακόμη, πολύ περισσότερο, πώς δικαιολογείται μια τέτοια δήλωση σε μια ταραγμένη περιοχή του κόσμου, που έχει δεινοπαθήσει ιστορικά από θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις και μειονότητες;
Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να συναγάγει τα συμπεράσματά της για τις γεωπολιτικές διαστάσεις που έχει για την Ελλάδα η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Δεν αποτελεί λύση για την Ελλάδα η πολιτική των ανοικτών συνόρων που συμπληρώνεται από τον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ. Η Ελλάδα πρέπει να επικαλεσθεί λόγους εκτάκτων συνθηκών και εθνικής ασφάλειας και να αναστείλει την παράλογη και ανεδαφική Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο, μέχρι την επανεξέτασή της, κατά τρόπο ικανοποιητικό για την Ελλάδα.
Όταν επίσης παραμένει ανεξέλεγκτη και εκτείνεται η λαθρομετανάστευση, δεν είναι η ώρα για να συζητηθούν πολιτικές εντάξεως και συνοπτικής παροχής ιθαγένειας σε λαθρομετανάστες. Η πολιτική αυτή είναι εκ των πραγμάτων συμπληρωματική των στόχων που θέτουν εκείνοι που χρησιμοποιούν τη λαθρομετανάστευση για γεωπολιτικούς σκοπούς.