Σταθμός εθνικής Οδύσσειας χωρίς Οδυσσέα
Η επίγνωση αυτής της επερχόμενης καταστροφής κινεί προφανώς και τα ομαδικά διαβήματα των φωτεινότερων πνευμάτων στη Δύση, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της τελευταίας στιγμής για την αποτροπή του μοιραίου. (Ίδε κείμενα των «26» στους «Financial Times», των «19» στη «Suddeutsche Zeitung» και διάσπαρτα άρθρα απρόσμενης συμπαράταξης και σε φύλλα ακραίου συντηρητισμού, όπως η «Daily Telegraph»).
Δυστυχώς, η ελπίδα της ριζικής αλλαγής πορείας ήταν υπονομευμένη εξαρχής στις καταβολές, τις ιδεοληψίες και τον χαρακτήρα του ηγέτη. Οι δογματικές παρωπίδες του διεθνισμού, μεταλλαγμένου σε μυωπική ευρωλατρεία, καθιστούσαν αδύνατη όχι μόνο τη ρεαλιστική αποτίμηση των δυνατοτήτων εθνικής επιβίωσης, σε ένα αθεράπευτα διεστραμμένο και εχθρικό σύστημα, αλλά και τη σύλληψη του μηνύματος δηλώσεων που αποκάλυπταν τις προθέσεις των εταίρων.
Ήδη από τη μεθεπομένη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, ο κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αναφερόμενος στις προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα, το είχε δηλώσει: «Δεν χωρούν δημοκρατικές επιλογές αντίθετες προς τις ευρωπαϊκές συνθήκες». Και ο ανεκδιήγητος κ. Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, αυτός -αν και με χειρονομίες κρεοπώλη επαρχίας της Βαυαρίας- είχε αποδοκιμάσει την κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, προσθέτοντας: «…εγώ θα προτιμούσα να συνεργασθεί με το Ποτάμι». Είχαν δηλαδή ξεκαθαρίσει οι ευρωκράτες του 4ου Ράιχ πως εθνική κυριαρχία και λειτουργία των κανόνων της δημοκρατίας είναι ασύμβατες με την ιδιότητα μέλους-δεσμώτη στη σημερινή γερμανική Ευρωζώνη. Και ας πάνε οι Έλληνες να ψηφίσουν ό,τι τους καπνίσει…
Ωστόσο, την επομένη των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά ισχυρός για να μην υποκύψει. Διέθετε τον διεθνή ηθικό θώρακα της δημοκρατικής νίκης κατά του κατοχικού καθεστώτος και τη διαπραγματευτική ισχύ, που τώρα, στις αρχές της εβδομάδας, επιβεβαίωσε ο διεθνής πανικός με την ελληνική άρνηση πληρωμής στο ΔΝΤ.
Η νέα κυβέρνηση διέθετε όλες τις προϋποθέσεις να συγκρουστεί, να απαιτήσει τον σεβασμό της νωπής λαϊκής εντολής για την εφαρμογή του προγράμματός της και -εν αναμονή των προτάσεων των εταίρων- να διακόψει την εξυπηρέτηση ενός χρέους διεθνώς αμφισβητούμενης νομιμότητας*. Διέθετε ακόμη τότε -όπως αποδείχθηκε- τα απαραίτητα κονδύλια για την ομαλή λειτουργία του κράτους. Και ακόμη διέθετε χρονικά περιθώρια και ένα Σχέδιο Β να καταστρώσει και να εξηγήσει στην κοινή γνώμη, και την απαρχή ηθικής και λειτουργικής ανασύνταξης των θεσμών να νομοθετήσει, και το διπλωματικό άνοιγμά της να αναπτύξει.
Καταιγισμός «προειδοποιήσεων» Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Μέρκελ, Κάμερον, Μοσκοβισί και κουστωδίας και συνεχείς υλακές του διεθνούς συστημικού και του ιθαγενούς αρπακτικού Τύπου, δεν άφηναν εξαρχής περιθώρια για λάθη εκτίμησης. Ξεκαθάριζαν ότι ερχόταν σύγκρουση και αναμέτρηση δυνάμεων, στην οποία ελάχιστος στόχος της ελληνικής πλευράς θα όφειλε να είναι η κατάκτηση και συμβατική κατοχύρωση δικαιώματος περικοπής του χρέους και η δημιουργία προγεφυρώματος διεκδίκησης και ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ήταν εξαρχής φανερό ότι η εκκρεμότητα έπρεπε να λυθεί τάχιστα, με άφθαρτα τα ατού της εκλογικής ανατροπής των Μνημονίων, επειδή κάθε καθυστέρηση θα λειτουργούσε υπέρ των δυναστών εταίρων, προσφέροντάς τους τον χρόνο για τη μεθόδευση της φθοράς της νέας κυβέρνησης και την οργάνωση της εξωτερικής πολιορκίας και της εσωτερικής υπονόμευσης των ελληνικών θέσεων…
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι σύμβουλοί του επέλεξαν την πεπατημένη των προκατόχων τους, συμμορφώθηκαν προς τον κώδικα Γιούνκερ… Διαβεβαίωσαν για την εκπλήρωση των «ανειλημμένων υποχρεώσεων της χώρας στο ακέραιο», μετονόμασαν την «τρόικα» σε «θεσμούς», προσήλθαν σε διαπραγματεύσεις και στις 20 Φεβρουαρίου συνήψαν συμφωνία με την οποία το 75% του εκλογικού συμβολαίου τους με τον λαό (κατά τα ποσοστά του κ. Βαρουφάκη) πετιόταν στον σκουπιδοφάγο των απατηλών υποσχέσεων, το δε υπόλοιπο παρέμενε προς διαπραγμάτευση…
Η συνέχεια του τετραμήνου είναι ανάγνωση, από οποιονδήποτε, των φθαρμένων κυβερνητικών τεφτεριών της πενταετίας, εικονογραφημένων με τις γλυκερές οικειότητες των τετ-α-τετ με την κ. Μέρκελ και τον κ. Γιούνκερ, σπουδαγμένων από τους ψυχολόγους τους στο πώς να φθείρουν τη σοβαρότητα και το κύρος των στόχων τους με γραβάτες, φιλάκια και αγκαλιές…
Η επιχείρηση των «εντίμων διαπραγματεύσεων» -υπό χρηματοπιστωτικό στραγγαλισμό και λυσσαλέα εξωκίνητη υπονόμευση- διαβρώνει έκτοτε τα ανακλαστικά της κυβέρνησης και την ενότητα του πολυφωνικού ΣΥΡΙΖΑ, ενθαρρύνει τη ραγιαδική ιδιοτέλεια και στους κόλπους του και καταβροχθίζει κυβερνητικές αντιπροσωπείες, κατάλοιπα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και των κυβερνητικών προγραμματικών δηλώσεων, αλλά και λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητοδρόμους, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΔΕΗ, ορυχεία, ιαματικές πηγές, ακίνητα και βλέπουμε και ποιες υπόλοιπες δυνητικές βάσεις μελλοντικής οικονομικής αναστήλωσης.
Με τον άχαρι αγώνα οπισθοφυλακών να έχει τώρα συρρικνωθεί στην υπεράσπιση του ΕΚΑΣ και της κατώτατης σύνταξης, στην αναζήτηση φορολογικών «ισοδύναμων» (αντί αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά) και στο παζάρεμα δεκατημορίων του υποχρεωτικού πλεονάσματος, η κυβέρνηση του σχισίματος των Μνημονίων πέτυχε, την Τετάρτη, ύστερα από ολοήμερη εναγώνια αναμονή στις Βρυξέλλες, τη νιοστή πρωθυπουργική συνάντηση με Μέρκελ – Γιούνκερ – Ολάντ, με αποτέλεσμα… την επίτευξη «καλού κλίματος» και κοινής απόφασης για την «εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων»… Στο Βερολίνο το «Spiegel» δημοσίευε άρθρο του έγκυρου Βόλφγκανγκ Μινχάου, ο οποίος τόνιζε: «Μια ελληνική χρεοκοπία θα σημάνει για τη Γερμανία απώλεια σε τριψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων (τρισεκατομμύρια) ευρώ και ποιος ξέρει ποιο άλλο παράπλευρο κόστος!».
Έτσι, και μετά το τελευταίο αυτό επεισόδιο στο σίριαλ των «έντιμων διαπραγματεύσεων» μεταξύ αρπακτικών τοκογλύφων και θύματος, παραμένει να αιωρείται ακέραιο το υπαρξιακό ερώτημα της υστάτης επιλογής για τον προ πενταμήνου φέρελπι νέο πρωθυπουργό:
Θα τολμήσει να αναδεχθεί την πρόκληση της Ιστορίας, να συνεγείρει τις ψυχικές εφεδρείες του ελληνικού λαού για έναν σωτήριο αγώνα εξασφάλισης γης, πατρίδας, ελευθερίας και αξιοπρέπειας, για τα παιδιά και τα εγγόνια του;
Ή θα προτιμήσει την «ασφάλεια» της παράδοσης στις επιλογές των «ισχυρών» και της μοίρας, με τη συνακόλουθη βεβαιότητα της ολικής κοινωνικής καταβύθισης στην εξαθλίωση και εξαχρείωση, στην απαλλοτρίωση της πατρογονικής γης και περιουσίας, στην υποδούλωση και στον εθνικό αφανισμό;
* Για την αμφισβητήσιμη νομιμότητα του συντριπτικού ελληνικού χρέους πλείστες διεθνείς μαρτυρίες, με τελευταία στο άρθρο – καταπέλτη του Πρίτσαρτ στην «Daily Telegraph»