Η άλλη άποψη…

Στα χέρια του κρατάει την τύχη της χώρας

«Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε φτάσει στο σημείο η σωτηρία ή ο αφανισμός της χώρας να εξαρτάται από ένα πρόσωπο. Όχι από παρατάξεις, κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς. Αλλά από ένα και μοναδικό άτομο, τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Αυτός και μόνον θα αποφασίσει, όχι για το μέλλον, αλλά -κυριολεκτικά- για την τύχη της χώρας. Το ”πολυτασικό” κόμμα του τον έχει, εν πολλοίς, απομονώσει στη βαρύτατη ευθύνη του. Τα λοιπά κόμματα δεν είναι πρόθυμα να συνεπωμισθούν μια λύση, που θα ‘ναι χειρότερη από το ”επαίσχυντο email Χαρδούβελη”. Και οι ψηφοφόροι του κ. Τσίπρα βρίσκονται ακόμη στη φάση της ανοχής. Πιθανότατα, δε, αναγνωρίζουν την “τιτάνια” προσπάθειά του να επιτύχει έναν ”τίμιο συμβιβασμό” και συμμερίζονται το επιχείρημα ότι η ”λυσσώδης αντίδραση των εταίρων” αποβλέπει στο να ανατραπεί η κυβέρνηση της ”πρώτης φορά Αριστερά”.

Όλα αυτά, δηλαδή η αδυναμία των αντιπάλων, σε συνάρτηση με την παχυλή ανοχή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, συνθέτουν την αδιαμφισβήτητη πολιτική υπεροχή του κ. Τσίπρα, κατά την παρούσα κρίσιμη φάση. Έτσι, το καίριο ερώτημα που ανακύπτει είναι το πώς θα διαχειρισθεί ο ίδιος την υπεροχή του αυτή. Και βεβαίως, με το δεδομένο ότι η “παντοδυναμία” του έχει ημερομηνία λήξης, ή και πλήρους ανατροπής, στην περίπτωση που επιλέξει το ”γαία πυρί μιχθήτω”. Ο υπογράφων θεωρεί πως η επιλογή Τσίπρα είναι αυτονόητη, αν είναι αποφασισμένος να διαδραματίσει τον ρόλο ενός πολιτικού ηγέτη, διαχρονικής ισχύος και χρησιμότητας, για τον τόπο. Η αμφιβολία του ερωτήματος πηγάζει από το αν είναι πολιτικά ώριμος να αντιληφθεί και να ανταποκριθεί σ’ αυτήν την ιστορική πρόκληση».

***

Διά χειρός…

…της καθηγήτριας Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Καλυψώς Νικολαΐδη, από τη συνέντευξή της στο «Βήμα» στη Δήμητρα Κρουστάλλη:

Ο μεγάλος φόβος…

«Κάποιοι αναδεικνύουν τα πλεονεκτήματα της δραχμής, όπως τη δυνατότητα της κυβέρνησης να την υποτιμά και τομείς όπως ο τουρισμός να γίνουν ανταγωνιστικοί. Θα υπάρξουν όμως πολλά προβλήματα: η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές όπως με το ευρώ, τα εισαγόμενα είδη θα γίνουν πολύ ακριβά, τα επενδυτικά κεφάλαια θα φύγουν, η οικονομία θα καταρρεύσει. Επιπλέον, δεν μπορείς να κατεβείς από το τρένο της ΕΕ και να ανεβείς ξανά, πρέπει να μείνεις πάνω και να είσαι συνειδητοποιημένος επιβάτης. Το Grexit είναι μια πολύ κακή ιδέα. Σε αυτόν τον ασταθή κόσμο ο συμβολισμός είναι το παν. Όσο πιο πολλές φωνές υπέρ της δραχμής υπάρχουν στην Ελλάδα και στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πιο αυτοεκπληρούμενες γίνονται οι προφητείες τους. Οι επενδυτές ανησυχούν, η Ευρώπη δεν πιστεύει στη δέσμευση των Ελλήνων να συνεχίσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και έτσι συντηρείται ο φαύλος κύκλος. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως, εξαιτίας αυτής της σπείρας, συμβεί το ατύχημα. Θα ήταν καταστροφή».

***

Διά χειρός…

…του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, από τη συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» στον Βασίλη Στεφανακίδη, διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας:

Ο Βαρουφάκης αποκαλύπτει…

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όταν αποφάσισα τον Νοέμβριο σε μια συνάντηση με τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Δραγασάκη, στο σπίτι του Αλέξη, να αποδεχτώ την πρόκληση, γιατί πρόκληση ήταν, να συμμετάσχω στην προσπάθεια, η εσωτερική σύγκρουση ήταν μεγάλη. Έχω μια κόρη στην Αυστραλία, η ιδέα ότι θα πρέπει να στέλνω συνάλλαγμα για να τη ζω από τον μισθό που μου δίνει το Δημόσιο είναι δύσκολη. Προς το παρόν, επειδή έχω δουλέψει κάποια χρόνια στην Αμερική, έχω καταφέρει το μηνιάτικο να το στέλνω από το μικρό απόθεμά μου όταν δούλευα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Είναι ένα ζήτημα αυτό για μένα, είναι ένα θέμα.

Από την άλλη, όταν ο εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας σου λέει έλα να κάνεις πράξη όλα αυτά που υποστηρίζεις χρόνια, μπαίνει και ένα ηθικό ζήτημα κατά πόσο έχεις δικαίωμα να πεις όχι, ανεξαρτήτως των δικών σου στάσεων και σκέψεων. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι η μπαλάντζα των προτεραιοτήτων έγερνε στο να αποδεχτώ εκείνη την πρόσκληση-πρόκληση. Παράλληλα, όμως, είπα στον Αλέξη ότι επειδή σέβομαι πάρα πολύ την κομματική διαδικασία, δεν θέλω να είμαι ένας ακόμα τεχνοκράτης υπουργός ο οποίος διορίζεται και μένει εξωκοινοβουλευτικός και του είπα ότι θα κατέβω στη Β’ Αθηνών, την πιο δύσκολη περιφέρεια, και θα το αφήσω στους ψηφοφόρους. Αν δεν με εκλέξουν, η απάντηση είναι όχι. Και αυτό κι έκανα. Από τη στιγμή που μπήκα, όμως, σε αυτή τη διαδικασία και στάθηκα μπροστά στους ψηφοφόρους και απέσπασα τις ψήφους τους, οι δικές μου ακαδημαϊκές βλέψεις μπήκαν στο περιθώριο. Έχω μια υποχρέωση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Και σε αυτούς που μας χτυπάνε στην πλάτη και λένε ”προχωρήστε”. Οι ακαδημαϊκές μου ενασχολήσεις, οι οποίες πραγματικά μου λείπουν, δεν είναι στο ραντάρ μου αυτή τη στιγμή. Ήρθα να κάνω μια δουλειά και θα την κάνω».

***

Διά χειρός…

…της Έλενας Ακρίτα, από το σχόλιό της στα «Νέα»:

Διακοπές είναι ό,τι αγαπήσαμε…

«Διακοπές είναι η αγκαλιά της μάνας… Το χαμόγελο του παιδιού, το χέρι του συντρόφου. Διακοπές είναι η κολλητή σου με τα πόδια διπλωμένα στο καναπεδάκι. Ο καφές ανάμεσά μας. Τα μυστικά, οι αγωνίες, οι ανασφάλειες, οι φοβίες, οι χαρές, τα γέλια που μοιραζόμαστε. Διακοπές είναι το θερινό σινεμά, με ποπ κορν και χοτ ντογκ.

Διακοπές είναι η παρεούλα στη βεράντα με γυρόπιτα, παγωμένες μπίρες και καβγαδάκια για τα πολιτικά. Διακοπές είναι ο γιος μου να με τρολάρει ψιλό γαζί κι εγώ να τσιμπάω.

Διακοπές είναι το καινούργιο βιβλίο που με ταξιδεύει όπου ονειρεύτηκα. Διακοπές είναι τα τραγούδια του Άκη Πάνου, τα CD των Nightwish και το ”Μπολερό” του Ραβέλ…

Διακοπές είναι ένα ζευγάρι μπεζ γοβάκια. Η ακακία που άνθισε απέναντι. Η βόλτα με το αμάξι στην παραλιακή. Ένα γιγάντιο προφιτερόλ, μια τηγανιά πατάτες με αβγά μάτια και τυρί φέτα. Ένα ασπρόμαυρο νουάρ του Fritz Lang.

Διακοπές είναι το παγωμένο νεράκι κι ο ευλογημένος ίσκιος του πλατανιού τις ζεστές μέρες σε ένα ακόμα ”Μακρύ Καυτό Καλοκαίρι”. Διακοπές είναι αυτά που μοιραζόμαστε… Αυτά που αγαπήσαμε, κι αυτά που αγαπάμε… Αυτά που ζήσαμε κι αυτά που ζούμε. Με πρόσωπα δικά μας, ακριβά σαν πολύτιμο κρύσταλλο… Διακοπές είναι τα μικρά που είναι τόσο μεγάλα. Τα ασήμαντα που είναι τόσο σημαντικά. Σωστά, Σιμόνη μου;».