Ελλάδα – δανειστές και η περίεργη στάση των ΗΠΑ

Ο χρόνος θα δείξει τι είναι πλησιέστερο προς την αλήθεια. Ωστόσο αξίζει μια καλόπιστη εξέταση της στάσης των δύο πλευρών με βάση όχι τις επιστημονικές οικονομικές αναλύσεις αλλά την κοινή λογική και τη διαίσθηση του μέσου πολίτη. Κατ’ αρχάς, τι επιδιώκει στις διαπραγματεύσεις η ελληνική κυβέρνηση και τι η πλευρά των δανειστών. Η Αθήνα αναχωρεί από τη διαπίστωση ότι η χώρα βρίσκεται σε σημείο μη επίσημης χρεοκοπίας, απαιτώντας από τους δανειστές κατανόηση και αποδοχή ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει οφείλεται βασικά στα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν με τα Μνημόνια και ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σε αυτό συμφωνούν και έγκυροι οικονομολόγοι με διεθνή αναγνώριση. Η Αθήνα δεν απεκδύεται των δικών της ευθυνών, που όμως βαρύνουν τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι έλληνες διαπραγματευτές και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τα έχουν εξηγήσει αυτά κατά κόρον. Άκρως, δε, διαφωτιστικός υπήρξε και ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης σε διάλεξή του προ ημερών στη γερμανική πρωτεύουσα. Εν ολίγοις, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει εύρεση λύσης αμοιβαίως επωφελούς, με προοπτική εξόδου από την κρίση και όχι περαιτέρω στραγγαλισμό του λαού με επώδυνα και ατελέσφορα μέτρα. Σε αντίθεση, οι πιστωτές προβάλουν απαιτήσεις που κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Φυσικό και νόμιμο είναι να αποβλέπουν στην καταβολή των χρεών από πλευράς της Ελλάδας και να απαιτούν μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν μια σταδιακή ανάκαμψη της οικονομίας. Όμως δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος Νόμπελ οικονομίας για να αντιληφθεί ότι η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% στους λογαριασμούς της ΔΕΗ θα προκαλέσει περαιτέρω ύφεση και εκτίναξη των τιμών. Ούτε, επίσης, έχει κάποια λογική η εξομοίωση του φόρου για τα νησιά όταν είναι γνωστό ότι τα περισσότερα ζουν από τον τουρισμό, που διαρκεί 5-6 μήνες. Η Ελλάδα είναι νησιωτική χώρα και πρέπει να στηριχθεί η παραμονή των κατοίκων σε αυτά. Η Αγγλία της Θάτσερ απέστειλε ισχυρές ναυτικές πολεμικές δυνάμεις στις Μαλδίβες ή στα Φόκλαντ, χιλιάδες μίλια μακριά, για να διατηρήσει την κατοχή στα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας. Με αυτές τις σκέψεις οδηγείσαι να αποδώσεις τη σκληρή στάση των δανειστών σε πολιτικούς, κυρίως, λόγους. Να ταπεινωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Να αποφευχθεί η μετάδοση της αριστερής επιτυχίας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού Νότου; Να αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη ή υπάρχουν και κρύφιες σκέψεις για μια διαφορετική Ευρώπη του μέλλοντος; Να οφείλεται επίσης η αδυναμία εύρεσης συναινετικής λύσης στις διάφορες συνιστώσες της γερμανικής Δεξιάς, με διασυνδέσεις και εξαρτήσεις από το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Όποια εκδοχή και αν πάρει κανείς, το βέβαιο είναι ότι οι διαπραγματεύσεις, όπως διεξάγονται, δεν συνιστούν πραγματικές διαπραγματεύσεις όταν αποσκοπούν στην υποταγή της άλλης πλευράς. Όποια λύση και αν βρεθεί θα είναι άδικη και χωρίς προοπτική. Παράλληλα με τους δανειστές, εκπλήσσει και η στάση των ΗΠΑ, μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα στο περιθώριο της συνάντησης των G7 στις βαυαρικές Άλπεις, οι οποίες και προκάλεσαν δυσάρεστη έκπληξη σε πολλούς. Ο κ. Ομπάμα δήλωσε ότι η Ελλάδα «πρέπει να κάνει γρήγορα δύσκολες οικονομικές μεταρρυθμίσεις», χωρίς να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοούσε. Πολλοί προσδοκούσαν ότι οι Αμερικανοί θα παρενέβαιναν εποικοδομητικά για την εύρεση αμοιβαίως επωφελούς λύσης επειδή πιστεύεται ότι είναι οι μόνοι που αντιλαμβάνονται τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας για τη σταθερότητα στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Να συμμερίσθηκε, έστω και επιφανειακά, τις απόψεις ορισμένων Ευρωπαίων της σχολής του Σόιμπλε ότι «ΣΥΡΙΖΑ SUND DELENDA»; (ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταστραφεί;). Από τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις οδηγούμεθα να πιστέψουμε ότι η οριστική λύση μάλλον δεν είναι προ των πυλών.