Διαπραγμάτευση, αλλά με ποιο περιεχόμενο;

Ας είναι, όμως. Τώρα ποια είναι η προοπτική; Ο πρωθυπουργός από του βήματος της ΚΕ εκστόμισε απειλή προς τους «θεσμούς» ότι, εάν συνεχισθεί η πιστωτική ασφυξία, προτεραιότητα θα δοθεί στην πληρωμή των μισθών και των συντάξεων (οι άνθρωποι είναι πάνω από το χρέος) και όχι στην καταβολή της δόσης του ΔΝΤ, απειλή η οποία είχε στόχο το εσωκομματικό ακροατήριο και όχι την ουσία της διαπραγμάτευσης. Και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχθεί συμφωνία με μέτρα ύψους 3,5 – 5 δισεκατομμυρίων, τα οποία θα επιβαρύνουν τους πολίτες, καθώς αφορούν κυρίως αυξήσεις φόρων. Σε αντίθετη περίπτωση, η χώρα θα μπει στην περιπέτεια της στάσης πληρωμών, που μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο τραπεζικό σύστημα και στη λειτουργία της οικονομίας.

Από την άλλη πλευρά, πληθαίνουν οι φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ρήξης και της εξόδου από το ευρώ. Πρόκειται για καταστροφικές επιλογές που, εάν υιοθετηθούν, θα δημιουργήσουν συνθήκες εθνικής καταστροφής, με μοναδικούς κερδισμένους όσους έβγαλαν εγκαίρως τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Είναι απορίας άξιον πώς στελέχη της Αριστεράς προκρίνουν λύσεις που ευνοούν μόνο τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και το αποκαλούμενο λόμπι της δραχμής. Τα παιχνίδια πρέπει να τελειώσουν. Όσο καθυστερεί η συμφωνία τόσο μεγαλώνει ο λογαριασμός για τους πολίτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΦΠΑ. Επί υπουργίας Χαρδούβελη, το μοναδικό ζήτημα για τον ΦΠΑ ήταν η αύξηση του συντελεστή για τις τουριστικές επιχειρήσεις, που θα έφερνε έσοδα 250 εκατομμυρίων ευρώ. Τώρα στην ατζέντα του Brussels Group είναι η γενική αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, με προσδοκώμενα έσοδα 1 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση έχασε χρόνο και τώρα πρέπει να λάβει αποφάσεις για τη διαπραγμάτευση, την ευθύνη της οποίας έχει κατά το μεγαλύτερο ποσοστό η ίδια, αν και τη χαρακτηρίζει και μια σχετική αναβλητικότητα. Ας το προσέξει ιδιαίτερα αυτό.