Η άλλη άποψη…

Ευθυγραμμίσθηκε με τους τούρκους κατακτητές ο αμερικανός πρέσβης στη Κύπρο

«Οι δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη Τζον Κόνινγκ για την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου από τη σύμμαχο των ΗΠΑ Τουρκία είναι σίγουρα η μεγαλύτερη πρόκληση -σε διπλωματικό επίπεδο- που δέχθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα ο κυπριακός λαός.

Η αμφισβήτηση του εγκλήματος εναντίον της πατρίδας μας γίνεται μέχρι τις μέρες μας συστηματικά μόνο από την κατοχική δύναμη και μερικούς δορυφόρους των Τούρκων. Ο Αμερικανός πρέσβης έβγαλε τη μάσκα και ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τους Τούρκους κατακτητές, αφού για μεγάλο διάστημα κορόιδεψε την πολιτική και οικονομική ελίτ ότι είναι πραγματικός φίλος της Κύπρου, προβάλλοντας την οικογενειακή του σχέση με την Ελλάδα.

Ο κ. Κόνινγκ δεν έδειξε μόνο τον κάκιστο εαυτό του, γνωστό σε μένα από τις αντιδημοσιογραφικές του πρακτικές. Προσπάθησε να αλλάξει τα ιστορικά γεγονότα ρίχνοντας νερό στον αντικυπριακό μύλο της Τουρκίας. Ένας από τους βετεράνους του διπλωματικού σώματος το έθεσε διαφορετικά. Ισχυρίστηκε ότι πάντα συμπεριφερόταν σαν το κακομαθημένο νήπιο που εκδικείται επειδή τα άλλα παιδιά του χωριού τον αγνοούν και τον απορρίπτουν. Και στην περίπτωση της Κύπρου, η απόρριψη δεν προήλθε μόνο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και από τους μέντορές του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που τον εγκατέλειψαν στο έλεος των λαθών του, μετά από εκείνα τα φαιδρά σχόλια εναντίον του κ. Νίκου Αναστασιάδη, που ακολούθησαν την προεδρική επίσκεψη στη Μόσχα. Αλλά οι απαράδεκτες κουβέντες του στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν είναι μία απερισκεψία. Πέραν των πιστεύω του, οφείλονται και στην τάση του να μη σκέφτεται πριν μιλά και να καταλήγει πάντα να πυροβολεί τα… πόδια του.

Ο κ. Κόνινγκ πίστευε πως θα ήταν ο ”πρέσβης της λύσης”. Δεν θα είναι, και ο ίδιος φέρει όλη την ευθύνη, διότι έκαψε καλές προσπάθειες, που ξεκινούσαν από την πίστη των ανθρώπων της Κύπρου για την επανένωση του νησιού. Ενώ αρχικά έδειχνε πως θα ήταν ένας ανεξάρτητος πρέσβης, στη συνέχεια παρουσίασε ”γυμνό” τον πραγματικό του εαυτό και ανέδειξε τον άκρατο φιλοτουρκισμό που έκρυβε μέσα του.

Το χειρότερο που έπραξε ο Αμερικανός πρέσβης ήταν ότι έβαλε πλάτη στην Τουρκία και στο κατοχικό καθεστώς, εις βάρος του πιο φιλοδυτικού και πιο φιλοαμερικανού Προέδρου που είχε ποτέ η Κύπρος. Τον εξέθεσε στα μάτια των ψηφοφόρων του, ακυρώνοντας τον δρόμο της προσέγγισης που επέλεξε ο κ. Αναστασιάδης με τους δυτικούς εταίρους του νησιού. Δεν πρέπει να έχει αμφιβολία ο κ. πρέσβης ότι τορπίλισε με τη στάση του τον Κύπριο Πρόεδρο, αν και είμαι βέβαιος πως αυτό επεδίωκε. Με τις δηλώσεις του τάραξε συνθέμελα και τις διαπραγματεύσεις, όπου οι Ελληνοκύπριοι συνομιλητές, από τον Πρόεδρο μέχρι τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση έχοντας απέναντί τους τον εκπρόσωπο της μόνης υπερδύναμης, τις Ηνωμένες Πολιτείες».

***

Διά χειρός…

…του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο London School of Economics Νίκου Μουζέλη, από άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Η διάσπαση του
ΣΥΡΙΖΑ».

Θα γίνει ο κύριος παίκτης, αν…

«Υπάρχει λύση στο αδιέξοδο; Μόνο μια καθαρή ρήξη μεταξύ πρωθυπουργού και των οπαδών της δραχμής μπορεί να απελευθερώσει τον Αλέξη Τσίπρα από τις υπονομευτικές πρακτικές των αντιπάλων του – πρακτικές που σήμερα έχουν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ακινησία, στην πλήρη ασυνεννοησία και στο οργανωτικό χάος. Σίγουρα πολλοί θα υποστηρίξουν πως παρ’ όλες τις διαφορές που υπάρχουν, όπως κάθε πλουραλιστικό κόμμα έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να επιβιώσει χωρίς μια διάσπαση. Αυτό θα ήταν δυνατό αν οι διαφορές των δύο πλευρών δεν ήταν τόσο αντιθετικές και τόσο καθοριστικές στον αν η χώρα θα συνεχίσει ή όχι την ευρωπαϊκή πορεία της. Βέβαια, μια τέτοια εξέλιξη για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να επιτευχθεί σήμερα. Μπορεί όμως να είναι δυνατή αργότερα, για παράδειγμα με εκλογές στους επόμενους μήνες στη βάση λίστας που θα αποκλείει τους σκληροπυρηνικούς της Αριστερής Πλατφόρμας καθώς και τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Προφανώς η πρόταση για μια ακόμα εκλογή σε περίοδο κρίσης δεν είναι ούτε δημοφιλής ούτε ανέξοδη. Θα ξεκαθαρίσει όμως μια κατάσταση που αυτή τη στιγμή υπονομεύει το μέλλον της χώρας. Σε μια τέτοια κίνηση δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα προτιμήσει τον Τσίπρα από τον Λαφαζάνη και το ευρώ από τη δραχμή.

Τελειώνοντας, δεν είναι βέβαια σίγουρο πως ο πρωθυπουργός θα θελήσει να προχωρήσει στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως το επιχειρήσει και αν πετύχει, σίγουρα θα γίνει ο κύριος παίκτης στην ελληνική πολιτική αρένα στα χρόνια που έρχονται».

***

Διά χειρός…

…του καθηγητή Νίκου Οικονομίδη, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Συμφωνία ή χάος».

Λύση για το χρέος πρέπει να δίνει η συμφωνία

«Μία συμφωνία πρέπει να αναδιαρθρώνει το χρέος. Αντί να μειώνει την ονομαστική του αξία, ο καλύτερος τρόπος για να μειωθεί το χρέος είναι η επιμήκυνση των λήξεων των υποχρεώσεων προς την ΕΕ και τον μηχανισμό στήριξης. Η πρότασή μου είναι επιμήκυνση της λήξης αυτών των δανείων στα 75 χρόνια, μετατροπή των τόκων από κυμαινόμενους σε σταθερούς και μείωσή τους, και μη πληρωμή των τόκων για μία δεκαετία. Αυτή η αναδιάρθρωση θα μειώσει την παρούσα αξία του χρέους κατά 50% και θα βοηθήσει την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι η μόνη εγγύηση ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει το χρέος.

Στο χέρι της κυβέρνησης είναι να κάνει συμφωνία. Αν δεν κάνει συμφωνία, θα είναι 100% υπεύθυνη για το χάος και την καταστροφή που θα ακολουθήσει».