Ανδρέας: Με την Ελλάδα δεν παίζουμε…
Ήταν 31 Ιανουαρίου 1996. Μέσω του Αντώνη του Λιβάνη είχαν ζητήσει να τους πει τι να κάνουν. Και περίμεναν την απάντηση έξω από το δωμάτιο. Για αρκετή ώρα, ο Ανδρέας δεν μιλούσε.
– Ανδρέα μου, τι να τους πω;
Πέρασαν αρκετά λεπτά… Κάποια στιγμή, έσπασε τη σιωπή…
– Αντώνη, με την Ελλάδα δεν παίζουμε…
Το μήνυμα δεν χρειαζόταν μετάφραση…
Ήταν γνωστό ότι ο Παπανδρέου ποτέ δεν πήγε τον Σημίτη. Εκείνες τις ώρες, όμως, πάνω από όλους και από όλα ήταν η Ελλάδα. Όχι το αν θα γινόταν πρωθυπουργός ο εσωκομματικός του αντίπαλος. Πέντε μήνες μετά, στις 23 Ιουνίου 1996, έφυγε… Και σήμερα αντιλαμβάνεται ο καθένας πόσο μεγάλη είναι η απουσία του. Ιδιαίτερα με τις καταστάσεις που ζει η πατρίδα μας.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει καταντήσει να έχει τόσο μικρούς ηγέτες, σπρώχνουν τον ελληνικό λαό, ύστερα από πέντε χρόνια εξαθλίωσης, σε ξεσηκωμό. Θέλουν να επιβάλουν καταναγκαστικά μέτρα αδιαφορώντας για το τι μπορεί να προκύψει… Ενδεχομένως και να το επιδιώκουν, νομίζοντας ότι έτσι θα βάλουν στο χέρι τη γη μας, που τη ζηλεύουν. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατίρι, να πέσουμε στην παγίδα που στήνουν. Οφείλουμε στις γενιές που μας παρέδωσαν τούτη τη γη αλλά και σε εκείνες που θα έρθουν να γίνουμε όλοι μια γροθιά απέναντί τους. Να μη βρουν Εφιάλτες…
Τελεσίγραφα α λα Χίτλερ δεν περνάνε…
Πάνω από τους αριθμούς είναι οι άνθρωποι…
Τους αριθμούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι. Δεν γεννάνε ζωές οι αριθμοί. Στο Άουσβιτς και στο Νταχάου οι άνθρωποι εξευτέλισαν τους αριθμούς. Ακόμη και πεθαμένοι νίκησαν τους αριθμούς.
Ας καταλάβουν εκεί στις
Συνόδους Κορυφής, στα Eurogroup και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι δεν μπορούν να αποφασίζουν ποιος λαός θα ζήσει και ποιος όχι. Δεν μπορεί ο Βόρειος να περνάει μπέικα και ο Νότιος να ζητιανεύει. Ο Βόρειος να ζει από τον Νότιο, που αγοράζει τα προϊόντα του.
Η ΕΟΚ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που τη διαδέχθηκε, δημιουργήθηκαν για να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες ζωής και όχι για να εκμεταλλεύονται οι πλούσιες χώρες τις αδύναμες, στις οποίες θέλουν να έχουν δούλους.
Αυτά που ζητούν να τα ξεχάσουν. Αν επιμείνουν, χαμένη δεν θα είναι η Ελλάδα, ή μόνο η Ελλάδα, όπως νομίζουν. Λογαριάζουν χωρίς να υπολογίζουν τον άγνωστο ξενοδόχο, όπως δεν τον μέτρησαν σωστά το 1940.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τις ντιρεκτίβες κι ας κάτσουν σε ένα τραπέζι όλες οι χώρες-μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης να κάνουν έναν απλό λογαριασμό, όπως τον κάνει ο αγράμματος μπακάλης του χωριού: Τι χρειάζεται ο πολίτης κάθε χώρας της ΕΕ, τι χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια για να ζήσει αξιοπρεπώς και πώς το κάθε κράτος θα μπορεί να εξασφαλίζει τις βασικές κοινωνικές παροχές – υγείας, παιδείας, εργασίας, σύνταξης και προστασίας των ευπαθών ομάδων, ανεξαρτήτως εισοδήματος.
Αυτός ήταν ο στόχος των μεγάλων ηγετών, που βγήκαν μέσα από τις στάχτες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, για να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα εκατόμβες αθώων θυμάτων μέσα στα ερείπια που με τρόμο αντικρίζουν σε φωτογραφίες οι νέες γενιές. Πράγματα που, δυστυχώς, βλέπουμε να γίνονται και σήμερα στη γειτονιά μας.
Αν εκείνες τις καταστάσεις ονειρεύονται η κυρία Μέρκελ, ο κ. Ντράγκι, ο κ. Ντάισελμπλουμ και ο κ. Σόιμπλε, οι Έλληνες δεν θα τους διευκολύνουμε.
Αρκεί να είμαστε μπετόν. Και κάθε απόφαση να ξεκινάει από τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου: «Με την Ελλάδα δεν παίζουμε…».