Μας θέλουν δουλοπάροικους…

// Τα πάντα αγοράζονται με το χρήμα;

Δυστυχώς, όπως υποστηρίζει και η ηρωίδα που υποδύομαι στο θέατρο, όλα αγοράζονται με το χρήμα, ακόμη και η δικαιοσύνη. Έτσι και η χώρα μας κατάντησε να ζει στην ανασφάλεια και να μην ξέρουν οι πολίτες αν θα έχουν να δώσουν τη δόση για το σπίτι τους ή αν θα πάρουν τη σύνταξή τους λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Το κοινό βλέπει μέσω της τέχνης αυτό που ζει σήμερα. Το κεφάλαιο να παίρνει κεφάλια!

// Ανήκουμε τελικά στην Ευρώπη ή στην Ανατολή; Πάντως, όπως φάνηκε και από τον διαγωνισμό της Eurovision, o πλούσιος Βορράς μισεί τον φτωχό Νότο.

Η αντιμετώπιση των Ευρωπαίων είναι κατάπτυστη. Ο κ. Σόιμπλε δεν νοιάζεται ούτε για τις δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες από την ασφυκτική οικονομική πίεση, ούτε για τα 2.000.000 ανέργους, ούτε αν 300.000 Έλληνες συμπολίτες μας δεν έχουν να βάλουν φαγητό στην κατσαρόλα. Μας θέλουν δουλοπάροικους, με μισθούς των 300 ευρώ, αποικία τους.

// Μπορούμε νʼ αντέξουμε;

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι από όλη αυτήν την οικονομική κρίση πλήττεται η μεσαία τάξη -που δεν νομίζω να υπάρχει πια-, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι εργάτες, οι φτωχοί άνθρωποι του μόχθου. Δεν βλέπετε πού έχουν κολλήσει οι διαπραγματεύσεις; Στις συντάξεις των ηλικιωμένων και στους μισθούς. Μα πλέον είναι ολοφάνερο ότι θέλουν μισθούς πείνας για όλους τους Έλληνες και μέσα σ’ αυτούς, όπως σε όλες τις χώρες, να υπάρχει και μια μικρή πάμπλουτη ελίτ.

// Τι σας πειράζει περισσότερο;

Δεν μιλάμε για το ευ ζην πλέον, αλλά για το ζην. Βλέπω τον εαυτό μου, δουλεύω από μικρή, έχτισα μια καριέρα, ζω στο ενοίκιο, υπηρετώ τον πολιτισμό και ευελπιστώ σε μια σύνταξη, την οποία, όπως φαίνεται, δεν ξέρω αν θα πάρω και ποια θα είναι αυτή. Ε, λοιπόν, έχω να πω σ’ όλους αυτούς που είπαν ότι μαζί τα φάγαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν κληθήκαμε ποτέ σ’ αυτό το δείπνο και δεν βγάλαμε χρήματα στο εξωτερικό, δεν έχουμε ούτε στο εσωτερικό ούτε και στο σπίτι μας. Εμείς δεν φοροδιαφεύγουμε. Δουλεύουμε καθημερινά και πολύ και λέμε: «Δόξα τω Θεώ, ήμουν αξιοπρεπής και σήμερα». Αυτό που έχει συμβεί στη χώρα μας δεν έχει ξανασυμβεί σε πολιτισμένη χώρα η οποία ζει σε καιρό ειρήνης.

// Ποιος φταίει για το ότι οι συνάνθρωποί μας ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό;

Αυτές οι εικόνες, που έχουμε δει πλέον όλοι μας, δεν συγχωρούνται και για αυτές θα πρέπει να λογοδοτήσουν όλοι. Από τον Σημίτη και τον Καραμανλή, μέχρι τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο. Φτάσαμε στον όλεθρο και όλοι έχουν βάλει το χέρι τους με την πολιτική που ακολούθησαν. Έχουν ευθύνες. Αν χρεοκοπήσει αυτή η χώρα και ζήσουμε στιγμές Αργεντινής, πράγμα που το απεύχομαι, δεν θα μας έχουν φέρει μόνο οι απέξω στην εξαθλίωση και στην κοινωνική έκρηξη που θα ακολουθήσει -γιατί πραγματικά δεν ξέρουμε πόσο πολιτισμένα θα φερθεί ένας άνθρωπος που δεν θα έχει ένα κομμάτι ψωμί για να φάει-, αλλά κυρίως οι εγχώριοι.

// Πώς βλέπετε τον Αλέξη Τσίπρα;

Ως έναν νέο πολιτικό που αγωνίζεται για τη χώρα του, ώστε να μπορεί να πάρει ο συνταξιούχος τα φάρμακά του, ο φτωχός να βάλει ένα πιάτο φαΐ στην οικογένειά του. Ως έναν πολιτικό που δίνει μάχες για τον κατώτατο μισθό, για να μη βλέπει την πατρίδα του σ’ αυτήν την οικονομική κρίση. Εγώ δεν θα κρίνω τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ρωτήσατε για τον πρωθυπουργό μας. Θεωρώ ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος που αγωνίζεται για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, γι’ αυτό και έχουν σκαλώσει οι διαπραγματεύσεις. Το θέμα είναι πλέον ανθρωποκεντρικό. Άλλο η λιτότητα και οι διάφορες διαβαθμίσεις της και άλλο σας παίρνω το κεφάλι. Αυτό είναι ανατριχιαστικό.

// Καλομάθανε οι νέες γενιές Ελλήνων;

Από το κυριακάτικο τραπέζι με το κρέας και τις πατάτες φτάσαμε στο κάθε μέρα κρέας, από το τσιγάρο στα πούρα, από το άρωμα για τις ιδιαίτερες στιγμές στις δεκάδες κολόνιες, από τις διακοπές στον τόπο καταγωγής μας στα δάνεια για ταξίδια στο Μπαλί και στα χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν των πεντάστερων ξενοδοχείων με τα σιντριβάνια από σοκολάτες, πληρωμένα από τις πιστωτικές μας κάρτες – που κάποτε, είναι αλήθεια, μας παρακαλούσαν αφειδώς να πάρουμε οι τράπεζες. Τώρα όλοι αυτοί που πήρανε πιστωτικές και δάνεια κρύβονται στα τηλέφωνα των τραπεζών. Τώρα όλοι αυτοί ζουν χωρίς ψυχή. Έχουν ταπεινωθεί από την ύλη.

// Η τηλεόραση γιατί δεν πληρώνει τους ηθοποιούς της;

Γιατί είχε μάθει να πληρώνει και αυτή με δάνεια. Τώρα στα δύσκολα δεν θέλει να δώσει χρήματα από το περίσσευμά της ή από τα κέρδη των τελευταίων ετών. Αλλά είναι ντροπή να μην πληρώνεις ηθοποιούς που έβαλαν το πρωί τη βενζίνη τους, έμαθαν τον ρόλο τους και έκαναν 12ωρα γυρίσματα. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις, μην κάνεις τη σειρά. Γιατί χρεώνεις τους καλλιτέχνες; Είναι ανήθικο. Φτιάξε εκπομπές και βγάλε το πρόγραμμά σου. Είναι απαράδεκτο να είναι απλήρωτοι οι ηθοποιοί σε καθημερινό σίριαλ. Έχετε παρακολουθήσει καθημερινά γυρίσματα από κοντά; Να γυρίζεται μια σκηνή και δέκα φορές; Αυτά τα πράγματα, για να βγάλουν γέλιο, συγκίνηση, πληρώνονται. Πώς μπορούν και δεν πληρώνουν το μεροκάματο των ηθοποιών;

// Μέσα στο νοσηρό κλίμα που επικρατεί, ζείτε και απίθανες αντιδράσεις στον δρόμο από τους τηλεοπτικούς θαυμαστές σας. Πώς νιώθετε;

Πάρα πολύ χαρούμενη. Πρώτον, γιατί δουλεύω στον Alpha, σ’ ένα κανάλι που με πληρώνει κάθε μήνα και εκτιμά τη διαδρομή μου και αυτό στις ημέρες μας είναι μοναδικό. Δεύτερον, είμαι χαρούμενη γιατί «Το σόι σου» θα συνεχιστεί και τη σεζόν 2015-2016. Μέχρι το τέλος Ιουνίου θα έχουμε γυρίσματα, ενώ για αυτή τη σεζόν η σειρά θα κρατήσει συντροφιά στους τηλεθεατές μέχρι τα μέσα Ιουλίου.

// Τι σας αρέσει στην ηρωίδα που υποδύεστε, την Αλεξάνδρα Τριανταφύλλου;

Σ’ αυτή τη σειρά οι σεναριογράφοι έχουν σχεδιάσει καταπληκτικά την Αλεξάνδρα. Σαν την Τζέσικα Ράμπιτ. Δεν γινόταν καλύτερα. Η Αλεξάνδρα φαίνεται μια δηλητηριώδης πεθερά, υπερπροστατευτική μαμά, αλλά θα δείτε στα επόμενα επεισόδια και τι άνθρωπος είναι…

Η Αλεξάνδρα κάνει αγαθοεργίες και το κρύβει, αγαπάει τον σύζυγό της και του στέκεται, γι’ αυτό και εκείνος, όταν του κάνει σκηνές ζηλοτυπίας, γυρνά και λέει στα αγόρια του: «Δεν σηκώνω κουβέντα για τη μάνα σας, είναι ο άνθρωπός μου». Η Αλεξάνδρα ξέρει ότι έχει το πάνω χέρι στην οικογένεια, γι’ αυτό και δεν φωνάζει. Επιβάλλεται με ηρεμία. Τους φροντίζει όλους, αν και έχει ένα μειονέκτημα. Γελάω πολύ που μαγειρεύει απαίσια. Φτιάχνει κάτι γκουρμέ με δαμάσκηνα -ενώ εγώ μαγειρεύω καλά και παραδοσιακά- και τα παιδιά της και ο άνδρας της, αντί να την κριτικάρουν, της λένε «γεια στα χέρια σου» με σεβασμό γιατί είναι κοντά τους σ’ όλα τα άλλα. Η ηρωίδα που ενσαρκώνω μου είναι συμπαθής για έναν ακόμη λόγο. Είναι εικαστικός. Είναι καλλιτέχνης. Και οι καλλιτέχνες αγαπάνε τη ζωή και τη χαρά. Δίνουν ευτυχία.