Η πηγή του κακού

Η εκπομπή του Kontra με τίτλο «Επί του Πιεστηρίου», των Μάκη Κουρή και Σωτήρη Ξενάκη, αποτελεί μια τηλεοπτική όαση για την ποιότητα και την ουσία που προσφέρει. Και τη Δευτέρα 18 Μαΐου η εκπομπή έδωσε τον καλύτερο εαυτό της. Καλεσμένοι ήταν ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Δ. Τσαγκάρης και οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι Σταύρος Λυγερός, Γιάννης Τριάντης, Γιάννης Κακουλίδης, Κώστας Παυλακίδας και Δ. Νασόπουλος. Όλοι οι εκλεκτοί συνάδελφοι και ο κ. Τσαγκάρης εξέτασαν θαυμάσια σε βάθος τα προβλήματα με τη συμφωνία που περιμένουμε και τις απαιτήσεις των ξένων πατρώνων. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο: Κάποια στιγμή ο κ. Κακουλίδης διατύπωσε με ρεαλιστικό τρόπο την αγωνία του «απλού κοσμάκη», που δεν έχει πλέον ούτε άλλες δυνατότητες ούτε αντοχές να υποστεί νέα φορολογικά μέτρα. Και επεσήμανε ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι ελληνικές οικογένειες έχουν παιδιά άνεργα που ζουν από το πενιχρό υστέρημα των συντάξεων των γονέων και υποφέρουν από πραγματική κατάθλιψη. Εδώ ακριβώς, ο Μάκης Κουρής διατύπωσε την εύλογη απορία του: Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος και δεν ξεσηκώνεται; Ο κ. Τσαγκάρης απάντησε: «Τι να κάνουν οι πολίτες; Να βγουν έξω, να γίνουν κουκουλοφόροι και να τα σπάνε;». Ίσως, χωρίς να το υποψιάζεται, ο έγκριτος οικονομολόγος εκείνη τη στιγμή έθιξε ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Διότι στις μέρες μας η κοινωνική αντίδραση έχει ξεφύγει από την «εργατική τάξη» και έχει περάσει στα χέρια της αλητείας των ανεγκέφαλων «αντιεξουσιαστών» με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Οι εργατικές κινητοποιήσεις πάντοτε είχαν ως διοργανωτή την Αριστερά. Συμβαίνει όμως τώρα κυβέρνηση να είναι η ίδια η Αριστερά, η οποία έχει φορτωθεί το βάρος των «μέτρων». Ποιος λοιπόν θα στραφεί εναντίον της; Ωστόσο, η αδράνεια των πολιτών ήταν ακριβώς η ίδια και κατά την περίοδο της μνημονιακής συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ. Γιατί και τότε δεν ξεσηκώθηκαν οι πολίτες για να βγουν στους δρόμους; Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση; Η απάντηση στην απορία έχει σαν βάση ένα γενικότερο φαινόμενο της εποχής μας που αφορά την Αριστερά. Εάν δηλαδή έχει τη δυνατότητα ο χώρος της Αριστεράς να εμπνέει και να κινητοποιεί μάζες. Διότι άλλο πράγμα είναι να κατορθώνεις να κερδίζεις κοινοβουλευτική πλειοψηφία και άλλο να μπορείς να ξεσηκώνεις τα πλήθη. Δεν υπήρχε αυτή η δυσκολία τα παλιά χρόνια, παρά το γεγονός ότι τα αστυνομικά μέτρα ήταν σκληρά και οι αρχές δεν αστειεύονταν. Σε τέτοιες κινητοποιήσεις εκείνα τα χρόνια είχαμε ακόμα και νεκρούς, χωρίς η εξουσία να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Η ΕΔΑ, από τον καιρό που ιδρύθηκε, το 1951, έδωσε μεγάλο βάρος στους κοινωνικούς αγώνες και ιδιαίτερη ήταν η συμβολή της στο διεκδικητικό κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται ευθύς μετά τον εμφύλιο. Οι συνδικαλιστές της ΕΔΑ πρωτοστατούσαν στους αγώνες των εργαζομένων. Βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του διεκδικητικού κινήματος που ξέσπασε τη δεκαετία του 1950. Αιχμή του δόρατος ήταν ο μαχητικός κλάδος των οικοδομών. Να σκεφθεί κανείς ότι μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής οι οργανωμένοι χτίστες ξεπερνούσαν τις πέντε χιλιάδες! Οι συνδικαλιστές της ΕΔΑ είχαν ρίξει το βάρος τους στους αγώνες για την αποκατάσταση του ελεύθερου ταξικού συνδικαλισμού. Το 1954 είχε ιδρυθεί το «Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα». Είχε προηγηθεί το «Κίνημα Ελεύθερου Συνδικαλισμού» του Δημήτρη Στρατή (σημαντικού στελέχους της σοσιαλιστικής ΕΛΔ και αργότερα του Δημοκρατικού Κόμματος του Γεωργίου Καρτάλη) και το «Ενιαίο Συνδικαλιστικό Κίνημα Ελλάδας» (ΕΣΚΕ). Από την άτυπη, στην αρχή, συνεργασία της Ομοσπονδίας Τραπεζικών Οργανώσεων Ελλάδος με τα συνδικάτα της Κοινής Ωφελείας, Εργατών Τύπου και Λογιστών προέκυψε (έπειτα από μερικότερες συσπειρώσεις, το 1963) η Κίνηση των 115 σωματείων, που έφθασε να περιλαμβάνει πολλές εκατοντάδες εργατοϋπαλληλικών οργανώσεων. Αρκεί να σημειώσουμε ότι οι 115 συνεργαζόμενες εργατοϋπαλληλικές οργανώσεις (υπό την επιρροή της ΕΔΑ) απετέλεσαν τη νόμιμη καθοδήγηση των εργατικών αγώνων. Και όταν τον Φεβρουάριο του 1963 μαθεύτηκε ότι η κυβέρνηση ετοίμαζε νομοσχέδιο που έθιγε τα κεκτημένα ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, πραγματοποιήθηκαν δύο συσκέψεις, στις οποίες έλαβαν μέρος 82 εργατοϋπαλληλικά σωματεία και αμέσως προσχώρησαν και άλλα 33. Με αυτές τις κινητοποιήσεις το επίμαχο νομοσχέδιο αποσύρθηκε. Η γραμματεία της Κίνησης των 115 σωματείων είχε επικεφαλής τον παλαίμαχο συνδικαλιστή Ορέστη Χατζηβασιλείου, συνεργαζόμενο με την ΕΔΑ. Αυτά όλα δίνουν μόνο μια ελάχιστη ιδέα του ρόλου του συνδικαλιστικού κινήματος κατά την περίοδο πριν από τη δικτατορία, διότι, φυσικά, η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος ξεκινά από τα προπολεμικά χρόνια. Να μνημονεύσουμε και έναν άλλο σημαντικό παράγοντα του συνδικαλισμού στην πρώτη φάση της δημιουργίας της ΕΔΑ, τον Μήτσο Μαριόλη, με μεγάλη προσφορά. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Αριστερά τότε είχε με αγώνες αποκτήσει τη δυνατότητα να κινητοποιεί τεράστιες μάζες εργαζομένων. Οι μαχητικοί εργάτες και στελέχη άλλων κλάδων στις συγκεντρώσεις και πορείες, ούτε κουκούλες φορούσαν ούτε έσπαγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, όπως οι «αντιεξουσιαστές», που τους συμπεριφέρονται και με… «το γάντι»! Οι απεργοί τότε μάτωναν και αντιμετώπιζαν ένα αυταρχικό κράτος. Κι ο κόσμος κατέβαινε στις διαδηλώσεις διότι υπήρχε η καθοδήγηση της Αριστεράς. Το ίδιο και σε μεγαλύτερη έκταση συνέβαινε με τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα στην Ιταλία και στη Γαλλία. Εκεί η Αριστερά μπορούσε να νεκρώσει με απεργίες αυτές τις χώρες. Τόση μεγάλη δύναμη είχαν. Μάλιστα, ο βετεράνος ηγέτης του Γαλλικού Κ.Κ. Μορίς Τορέζ, που με ένα μόνο νεύμα του μπορούσε να κινητοποιήσει τις μάζες, έλεγε ότι «πρέπει να ξέρεις και πότε να σταματάς μια απεργία, εάν αυτό συμφέρει τη χώρα». Και μας μένει πάντα η απορία: Πού πήγε εκείνη η δύναμη της γαλλικής και ιταλικής Αριστεράς, που θα μπορούσε να ανατρέψει τις γερμανόδουλες κυβερνήσεις των δύο χωρών και να γκρεμίσει το Δ’ Ράιχ; Ας έλθουμε τώρα στα δικά μας και στο ερώτημα: «Γιατί δεν κινείται ο κόσμος», που ετέθη στην εκπομπή «Επί του Πιεστηρίου». Το ζήτημα δεν εντοπίζεται στο να ανατραπεί μια κυβέρνηση, όπως ήταν του Σαμαρά, διότι το πρόβλημα δεν εξαντλείται εκεί. Οι Σαμαράς – Βενιζέλος ήταν διεκπεραιωτές εντολών των ξένων κατακτητών. Η πηγή του κακού είναι η ίδια η Ευρώπη. Ο απάνθρωπος τρόπος με τον οποίο οι αισχροί Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ουδέποτε είχε παρουσιασθεί κατά το παρελθόν. Θέλουν να μας μεταβάλουν σε ένα απλό εξάρτημα του φρικτού μηχανισμού με τον οποίο επιδιώκουν να λειτουργούν και να σκέφτονται οι πολίτες, σαν Γερμανοί δηλαδή, εξαφανίζοντας στην ουσία τα έθνη και την ανεξαρτησία τους, αφού βυθίσουν τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση, στη μιζέρια και στον αργό θάνατο.

Αυτός είναι ο χειρότερος ολοκληρωτισμός που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι πολίτες, απογοητευμένοι, βουτηγμένοι μέσα στην κατάθλιψη, απλά παρακολουθούν αν θα σωθούν μισθοί, συντάξεις και τα ελάχιστα για την επιβίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει βέβαια την επιρροή που είχε η ΕΔΑ μέσα στους επαγγελματικούς κλάδους. Ο λαός όμως τον ανέβασε στην εξουσία. Είναι προς τιμήν του Τσίπρα το γεγονός ότι αντιστάθηκε στους ξένους δυνάστες «εταίρους» και έφερε μια αγωνιστική πνοή σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, που εξαγρίωσε τους αφέντες του διεθνούς καπιταλισμού. Γι αυτό μας μισούν. «Δύστροπη ράτσα και χώρα», είχε γράψει περιφρονητικά τον Νοέμβρη του 1944 για τον λαό και τον τόπο μας ο Τσόρτσιλ, όταν αντιμετώπιζε δυσκολίες για να μας καθυποτάξει. Το ίδιο λέει τώρα ο Σόιμπλε, που δεν θέλει μόνο να μας καθυποτάξει, αλλά να μας αφανίσει. Γι’ αυτό ο αγώνας μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια συμφωνία οικονομική. Πρέπει να είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός. Εάν δεν διαλυθεί η Ευρωζώνη και δεν φύγουμε από το γκέτο της και από το καταραμένο ευρώ, στο οποίο μας έβαλαν εθνικοί μειοδότες, δεν πρόκειται να επιβιώσουμε. Σήμανε η ώρα για αντιευρωπαϊκή ενότητα… Το ερώτημα είναι: Μπορεί η Αριστερά να ηγηθεί σε έναν τέτοιο ξεσηκωμό;