Η άλλη άποψη…

Για τον φόβο των Ιουδαίων, θα μας στηρίξουν…

«Γιατί, λοιπόν, να μας στηρίξουν; Δεν θέλω να μεταχειρισθώ σκληρή γλώσσα και προτιμώ να είμαι ακριβής. Δεν είναι ότι μας λυπούνται ακριβώς, αλλά τρέμουν με την ιδέα ότι μπορεί να μεταλλαχθούμε ταχύτατα σε failed state. Όσοι ασχολούνται με την Ελλάδα στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο πιστεύουν ότι μια χρεοκοπία, και σίγουρα ένα Grexit, θα διέλυε ό,τι έχει απομείνει από ένα μη λειτουργικό κράτος, τους μηχανισμούς ασφαλείας, τη φύλαξη των συνόρων μας κ.λπ. Αυτό δεν το θέλει κανείς, είτε λόγω Ρωσίας είτε λόγω της θέσης της χώρας σε σχέση με τη Μέση Ανατολή.

Οπότε; Οπότε θα συμφωνήσουμε εμείς σε ψευτομεταρρυθμίσεις, θα τις αποδεχθούν και οι έξω, δεν θα υλοποιηθούν ποτέ, θα παίρνουμε λεφτά με το σταγονόμετρο και έχει ο Θεός. Πίσω από το σχέδιο υπάρχει μια βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό και την αποκαλούμενη ελίτ της πατρίδας μας. ”Μεταρρυθμιστικές δυνάμεις δεν βλέπουμε ούτε και μεγάλη όρεξη της κοινωνίας για βαθιές τομές” σκέφτονται και αποφασίζουν ”άσ’ τους λοιπόν μέσα στην Ευρωζώνη να φυτοζωούν, να τους στέλνουμε καμιά επιταγή για να μη διαλυθούν και έχουμε χειρότερα μπλεξίματα”»

***

Διά χειρός…

…του εκδότη – διευθυντή του «Βήματος» Σταύρου Ψυχάρη, από το πρωτοσέλιδο άρθρο του, ηχηρά απέναντι σε όλους εκείνους της… Αριστεράς, τους εκσυγχρονιστές και τους… πολιτισμένους που ενοχλήθηκαν από το προσκύνημα των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου:

Ελπίδα ζωής…

«Πολλοί χριστιανοί μπορεί να διαφωνούν με τις περιοδείες εικόνων Αγίων και ιερών λειψάνων. Δεν μπορεί όμως κανείς να αμφισβητήσει την πίστη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι σχηματίζουν ατελείωτες σειρές για να προσκυνήσουν.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα του Θεού τω Θεώ και της Παναγιάς τα μάτια να συντηρούν τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων».

***

Διά χειρός…

…του Δημήτρη Δανίκα, από το άρθρο του στη «Στήλη Άλατός» του στο «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Το μέγεθος μετράει…»:

Ποιος φταίει; Όλοι μας…

«Να κοντύνουμε το Δημόσιο. Πώς; Μα φυσικά προσλαμβάνοντας τους λιγότερο ικανούς. Τους αραχτούς. Τους ”εκ γενετής” παραιτημένους και ”απόμαχους της ζωής”. Τους αδιάφορους!

Να κοντύνουμε την επιχειρηματικότητα. Πώς; Μα φυσικά με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό. Με την ολιγαρχία. Με τους μεσάζοντες. Με τους σημαδεμένους διαγωνισμούς. Με τις σημαδεμένες αναθέσεις!

Να κοντύνουμε την Παιδεία. Με την καρατόμηση της αριστείας. Με την ”αιωνιότητα” της φοίτησης και της διαρκούς απουσίας. Με την εξαέρωση της έρευνας. Με τις καταλήψεις, το μπάχαλο και την τάχα μου αντεξουσιαστική μανία!

Να κοντύνουμε την ιδεολογία. Με την ταύτιση Αριστεράς με τη μονιμότητα και την αδιαφορία. Με την ταύτιση των αραχτών εργατοπατέρων με τον συνδικαλισμό. Με την ταύτιση κάθε ιδέας προόδου, εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης με συντήρηση, οπισθοδρόμηση, παλαιοκομματική αντίληψη!

Κι εμείς; Όλοι εμείς; Α, εμείς! Πάντα έτοιμοι και ορμητικοί. Έτοιμοι και ορμητικοί. Να κατηγορήσουμε. Να χλευάσουμε. Να βρίσουμε. Όλους μα όλους. Σπηλιωτόπουλο, Παυλόπουλο, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα, Κανέλλη, Βαρουφάκη. Όλους!

Ποιος μας αρέσει; Φυσικά ο κανείς. Ποιος πολιτικός μας κάνει; Φυσικά κάποιος μακαρίτης. Ο νεκρός. Ο απόμαχος. Ο συνταξιούχος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο στρατηλάτης Μεγαλέξανδρος. Ο Περικλής του χρυσού αιώνα!

Και το ερώτημα που προκύπτει ένα και μοναδικό. Τις πταίει; Οι πολιτικοί, θα πείτε. Η κοινωνία, θα πουν μερικοί. Και οι δύο της ”μικρής” Ελλάδας. Και εμείς κι αυτοί. Χωρίς εμάς δεν υπάρχουν αυτοί. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε εμείς!».

***

Διά χειρός…

…του ακαδημαϊκού, με μεγάλη διεθνή απήχηση, Δημήτρη Νανόπουλου, από τις αναμνήσεις του όπως τις περιγράφει στα «Νέα» στον Θανάση Νιάρχο:

Αντί να έχουμε φθάσει στον Άρη, πάμε ακόμη με τον αραμπά…

«Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στην Παλλήνη ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους, που όμως όταν άκουγαν τα ονόματα της Βέμπο, της Κοτοπούλη, της Μανωλίδου, της Ζουμπουλάκη, της Συνοδινού, της Βαλάκου, του Χορν ήξεραν τι σημαίνουν. Δεν χρειαζόταν να είσαι ειδικός στο θέατρο, για παράδειγμα ο Βάσος Βαρίκας που έγραφε κριτική στα ”ΝΕΑ” ή ο Αχιλλέας Μαμάκης. Για πηγαίνετε τώρα σε μια γειτονιά, δεν μιλάω για ηθοποιούς της τηλεόρασης. Μιλάω για το αντίστοιχο της Μαίρης Αρώνη -αν υπάρχει- που την ήξεραν όλοι, ενώ τώρα δεν λέει τίποτα σε κανέναν.

Αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Ελλάδα μού δημιουργεί μια εσωτερική κατάθλιψη, σαν να μου έχουν κλέψει τη χαρά μου. Αυτό εννοώ λέγοντας ”τέλος εποχής”. Δεν έχει σχέση με την προσωπική μου ή μη επιτυχία ή με οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς να ζεις μέσα σε μια γυάλα, να βγαίνεις έξω και να βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Δεν λαϊκίζω. Αν χαίρομαι για κάτι είναι γιατί γεννήθηκα στα μέσα του περασμένου αιώνα και μπορώ να λογαριάζω τον εαυτό μου, χωρίς να συγκρίνομαι μαζί της, ως το τέλος της μεγάλης εκείνης γενιάς, παρά σαν το ξεκίνημα της καινούργιας. Θυμάμαι τα σπουδαία πράγματα που γίνονταν τη δεκαετία του ’50 ενώ τώρα στην Ελλάδα του 2015, αντί να έχουμε φθάσει στον Άρη, πάμε ακόμη με τον αραμπά».