Η άλλη άποψη…

Είναι δυνατόν;

«Φαίνεται ότι κάποιοι που τελευταία δηλώνουν θαυμαστές της Μέρκελ έχουν γοητευτεί περισσότερο από το ανατολικογερμανικό νεανικό παρελθόν της. Έχουν στο μυαλό τους πιο πολύ τον Χόνεκερ παρά τον Βίλι Μπραντ. Και σιγά μη… ΣΤΑΖΕΙ η ουρά του γαϊδάρου! (Σχεδόν, δε, προαναγγέλλονται δημόσια οι επιθέσεις “αγανακτισμένων” νεαρών, κουκουλοφόρων και μη, από φιλοκυβερνητικά ηλεκτρονικά μέσα και ουδείς αντιδρά, ελπίζοντας να μην είναι αυτός πρώτος-πρώτος στη λίστα της Αριστεράς του μπαλτά. Όλα αυτά εις γνώσιν και συμμόρφωσιν…)

Προπαγάνδα, φόβος, χαφιεδισμός και ατελείωτες κατηγορίες καθημερινά για προβοκάτσιες, ακόμη και για δημοσιεύματα που επαληθεύονται ή υιοθετούνται από την κυβέρνηση την επόμενη μέρα. Μέχρι και η χυδαιότητα-γελοιότητα του βίντεο με τις σφαγές των Καλαβρύτων και του Διστόμου, που έβαλαν να παίζει στους σταθμούς του μετρό σαν να είμαστε εμπόλεμη τριτοκοσμική χώρα, σε αυτό τον σκοπό εντάσσεται. Την εδραίωση ενός κλίματος ΤΡΟΜΟΥ, ΕΝΟΧΗΣ και ΣΙΩΠΗΣ, επειδή όλοι θα νιώθουν υποσυνείδητα ότι ξαφνικά από κάπου ”θα μας έρθει το κακό”. Ευχόμαστε όλη αυτή η ατμόσφαιρα και η πολιτική του μαζικού εκφοβισμού να μην προέρχονται κεντρικά από το κυβερνών κόμμα, αλλά να είναι συγκυριακό αποτέλεσμα της σύγχυσης και των απωθημένων πολλών Συριζαίων καπεταναίων, οι οποίοι βλέποντας ότι δεν τους βγαίνει η “δουλειά”, παραφέρονται και παρεκτρέπονται προκειμένου να ξορκίσουν τον ”κακό συμβιβασμό” με την ΕΕ. Γιατί πράγματι θα είναι πολύ κρίμα η ”πρώτη φορά Αριστερά” να εμφανίζεται τόσο τυφλά ρεβανσιστικά, σαν τον σχιζοφρενή με τον μπαλτά… Σκύψε, σου ‘ρχεται».

***

Διά χειρός…

…του ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Βέλτσου από τη συνέντευξή του στα «Νέα» στον Μανώλη Πιμπλή:

Δεν με παίζουν…

– Είμαι σε απομόνωση…

«Εγώ είμαι σε απομόνωση και αυτό είναι το παράδοξο του Ζήνωνα: να προπορεύεται η χελώνα του Αχιλλέα. Παράδειγμα: Δεν με δέχτηκαν (και τον Ντεριντά) στην Εταιρεία Συγγραφέων. Δεν έχω πάρει κανένα βραβείο, παρότι έχω απονείμει πολλά (αλλά και εξαιτίας αυτού).

Πρόσφατα, σε συλλογικό τόμο για τους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, που εκδόθηκε στα γαλλικά από το Γαλλικό Ινστιτούτο, δεν αναφέρθηκα καν, αν και η γαλλική κυβέρνηση μού έχει απονείμει δύο φορές τον τίτλο του Ιππότη (αλλά χωρίς άλογο).

Δεν με παίζουν οι πολιτιστικοί οργανισμοί και οι πολιτιστικοί μάνατζερ (πλην Λούκου). Και φυσικά δεν έχω προταθεί για ακαδημαϊκός.

Ο Παπαγιώργης μου είχε πει πως είμαι από μόνος μου ”θεσμός”. Θεσμοί όμως είναι τα σινάφια (στο μόνο πράγμα που είχε δίκιο ο Πατρίκιος είναι όταν με διαβεβαίωσε πως ”αν δεν σε αναγνωρίζει το σινάφι, δεν είσαι ποιητής”).

Θεσμοί βέβαια είναι και οι πολιτιστικοί συντάκτες -φίλοι και εχθροί- ευγνώμονες ή αγνώμονες. Γελάω με τον εαυτό μου όταν τους ταχυδρομώ τα βιβλία μου, που ξέρω ότι θα ξεχαστούν στα γραφεία τους στην εφημερίδα έως ότου τα πάρει ο κλητήρας για ανακύκλωση.

Αλλά ο Βύρων Λεοντάρης…: ”Μόνον διά της λύπης είμαι εισέτι ποιητής”. Και ο Χειμωνάς: ”γράφοντας έχω βαθειά ταπεινωθεί”. Ε, λοιπόν, κι εγώ ταπεινώνομαι και λυπάμαι.

Κακή εποχή. Κι αυτής της κακίας είμαι και εγώ υπεύθυνος γιατί είμαι της εποχής μου. Ούτε παρελθοντολόγος ούτε βέβαια οραματιστής. Είμαι ακόμη ένα συντρίμμι της εποχής διότι ”διά της λύπης είμαι εισέτι ποιητής”».

***

Διά χειρός…

…του Στέφανου Κασιμάτη («Φαληρεύς»), από τη στήλη του στην «Καθημερινή»:

Εμείς… απόντες;

«Το βρήκα σε ένα φύλλο των Times της περασμένης εβδομάδας και έχει ενδιαφέρον. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε, η Βρετανία είναι πρώτη στον αριθμό ανοιχτά ομοφυλοφίλων βουλευτών, με 32 σε σύνολο 650 και ποσοστό 4,9%. Ακολουθούν: Σουηδία με 12 (3,4%), Ολλανδία με 10 (6,6%), Γερμανία με 9 (1,7%), Νότιος Αφρική με 7 (1,7%), Νέα Ζηλανδία με 6 (5%), Καναδάς με 6 (1,9%), ΗΠΑ με 6 (1,3%), Δανία με 4 (2,2%), Ιρλανδία με 4 (2,4%), Φινλανδία με 3 (1,5%), Νορβηγία με 3 (1,7%), Ελβετία με 3 (1,5%), Βέλγιο με 2 (1,3%), Γαλλία με 2 (0,3%) και Πολωνία με 2 (0,4%). Εμείς δεν έχουμε ούτε έναν θέλω να πω, έχουμε διαφόρους, αλλά ούτε έναν ο οποίος να έχει το θάρρος να υπερασπίζεται τη σεξουαλική ταυτότητά του…».

***

Διά χειρός…

…της επίκουρης καθηγήτριας της Νομικής Σχολής Αθηνών κ. Μαρίας Γαβουνέλη, από άρθρο της στην «Καθημερινή»:

Το χθες του υπουργού…

«Πρωτοετής το 1981, θυμάμαι με εξαιρετική ενάργεια την παλλόμενη μάζα των πρωτοεμφανιζόμενων φοιτητών στο μεγάλο αμφιθέατρο Σβώλου στη Νομική, με ένα τεράστιο ανάγλυφο της κεφαλής του Σβώλου δίπλα στην είσοδο που ανακαλύψαμε στο τρίτο έτος, όταν ο Μιχάλης Σταθόπουλος ως πρύτανης καθάρισε τους τοίχους από εκατοντάδες στρώσεις αφισών. Στη γεμάτη αίθουσα πηγαινοέρχονταν κόσμος και κάθε τόσο κάποιος στεκόταν, ”Συνάδελφοι!”, φώναζε και μας καλωσόριζε εξ ονόματος μιας φοιτητικής παράταξης. Ώσπου μπαίνει στην αίθουσα μια κοπελίτσα κρατώντας μια ”Βραδυνή”. Ο ινστρούχτορας της Πανσπουδαστικής αρπάζει την εφημερίδα, την πετά κάτω, την πατά και δηλώνει ”όσο ζω εγώ, αυτή η φυλλάδα δεν μπαίνει εδώ μέσα”. Η αίθουσα παγώνει για μια στιγμή και μετά σηκώνεται διαμαρτυρόμενη για την απρόκλητη επιθετική ενέργεια. Ο ινστρούχτορας είναι σήμερα υπουργός».