Ανάποδες σκέψεις…
Δηλαδή, οκτώ χρόνια μετά, με «ανεύθυνη» και σπάταλη, κατά τους Γερμανούς, διακυβέρνηση -με τον λαό, ωστόσο, σε σχετική ευημερία, το ΑΕΠ στα 240 δισ. ευρώ και την ανεργία μόλις στο 10%- καταφέραμε να αυξήσουμε το χρέος μόλις κατά 12 μονάδες, με δικούς τους (ΕΛΣΤΑΤ) «στημένους» υπολογισμούς.
Αναλογίζεται κανείς ότι, αν συνεχίζαμε έτσι, δείχνει βέβαιο πως το 115% δεν θα είχαμε καταφέρει -συνεχίζοντας «να ζούμε με δανεικά»- να το κάνουμε 185% του ΑΕΠ που είναι σήμερα, με μια χώρα ζητιάνα, στην απόλυτη δυστυχία, και με το ΑΕΠ μειωμένο κατά 40%.
Γιατί για ΑΕΕ (Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία) ούτε λόγος να γίνεται…
Ίσως γι’ αυτό η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ κ. Μογκερίνι συστήνει «υπομονή και ευελιξία» με την Ελλάδα, χάριν του κοινού συμφέροντος, αλλά και ο γερμανός ΥΠΕΞ κ. Σταϊνμάγερ συμβουλεύει να αποφεύγεται μια «ελαφρά» συζήτηση για πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και να αναζητηθεί λύση με σοβαρότητα.
Είναι σαφές ότι η οικονομική / τεχνική διαχείριση της λύσης του ελληνικού προβλήματος είναι σοβαρότερη από την πολιτική, αφού πρέπει να αποφευχθεί μια νέα «μπερδεμένη» ιστορία διάσωσης, όχι απλώς μη διαχειρίσιμη πολιτικά αλλά κυρίως μη διαχειρίσιμη οικονομικά, στην εσωτερική αγορά. Να γιατί η λύση είναι πολιτική απόφαση!
Πρέπει να τελειώνουμε με το διαρκές «παιχνίδι των αριθμών», «δίνω μέτρα 5 δισ. ευρώ για να πάρω 4 δισ. ευρώ», δηλαδή «πετάω την μπάλα» λίγο παρακάτω, ψευδοτακτοποιώ και αναβάλλω, διασφαλίζοντας ένα πολιτικό παιχνίδι επιβίωσης μιας ακόμη κυβέρνησης για έναν, στην καλύτερη περίπτωση, επίσης διετή κύκλο.
Χωρίς παραμετρικές αλλαγές στη διαπραγμάτευση (χρέος, φόροι, ευρωπαϊκές πρακτικές, διαδικασίες κ.λπ.) κινδυνεύει να αποδειχθεί ότι η λογική, η τακτική, της παρελθούσης πενταετίας ήταν μονόδρομος ως πολιτικός και διοικητικός χειρισμός. Άρα δεν αρκεί η σύγκριση με το «mail Χαρδούβελη» και οι όποιες τροποποιητικές βελτιώσεις των επιμέρους παραγράφων του.
Η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει ως «πήχη» το mail Χαρδούβελη αλλά τα αναποτελεσματικά πεπραγμένα της παρελθούσης πενταετίας, που έχουν οδηγήσει σε 77 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμα χρέη, 84 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια, 30 και πλέον δισ. ευρώ «χαμένα» στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, ενώ, κατά την ΕΣΕΕ, ήδη σήμερα κλείνουν 59 επιχειρήσεις την ημέρα και χάνονται 613 θέσεις την ημέρα!
Τα ελληνικά ομόλογα έχουν συμπεριφορά μετοχών αναδυόμενης αγοράς, η χώρα μας δεν έχει εικόνα «ευρωπαϊκού» εδάφους, ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο χρέους, με «τρύπες» που πρέπει να κλείσουν, ζούμε ένα διαρκές δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό με «προαπαιτούμενα», προηγούμενα συμφωνηθέντων, που ποτέ δεν υλοποιούνται.
Πολύ σωστά, λοιπόν, επισημαίνει η UBS ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι η δυσαρέσκεια των ελλήνων ψηφοφόρων, είναι η αγανάκτηση και η απελπισία για την προοπτική μας, που δεν υπάρχει. Μια κατάσταση ήδη καταθλιπτική, που μας έχει κάνει να αναστείλουμε τη δράση μας, να παγώσουμε τη σκέψη μας και να ακυρώσουμε τα όνειρά μας. Η χώρα κινδυνεύει από ερήμωση και μαρασμό (brain drain and deleveraging) και οι πολιτικοί μας πρέπει άμεσα να απαντήσουν, με πράξεις, με ενέργειες, για τα μόνα δύο νούμερα για τα οποία οι πολιτικοί απολογούνται παγκοσμίως: το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ και το ποσοστό μείωσης της ανεργίας!
Γιατί στη διαχείριση της πτωχευτικής μας διαδικασίας απεδείχθησαν εξόχως ανίκανοι εφόσον πέντε χρόνια μετά χρωστάμε περισσότερα -και σε σχετικό και σε απόλυτο μέγεθος-, η ζωή μας φτωχοποιήθηκε, εμείς «πτωχεύσαμε», όμως ο δανειστής όχι μόνο δεν έχει χάσει αλλά, αντίθετα, έχει πλήρως διασφαλιστεί και μας απειλεί και με Grexit…