Αισιοδοξία και απαισιοδοξία

Στο σημείο που βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι… αμφιμερώς… ισότιμες, υποτίθεται, συζητήσεις –αποφεύγω συνειδητά το ουσιαστικό «διαπραγματεύσεις» για λόγους που εξήγησα, νομίζω, επαρκώς στο προηγούμενο άρθρο– οι σκεπτόμενοι έλληνες πολίτες έχουν πελαγώσει. Και έχουν πελαγώσει διότι, εκτός από τη λογική, διαθέτουν θυμικό καθώς και ψυχικές διακυμάνσεις. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι χθόνιες εσωτερικές τους δυνάμεις δεν συνθέτουν συνισταμένη. Λειτουργούν, υποθέτω, άναρχα.

Σε μια χώρα που στερείται κοινά αποδεκτών ιεραρχήσεων, βασιλεύει, εκτός από την εξωτερική αναρχία, και η εσωτερική αναρχία, σε μεγάλο μάλιστα ποσοστό. Το ζητούμενο για τους πλείστους Έλληνες είναι η βελτίωση της εξαθλιωμένης οικονομικής τους μοίρας. Το ένα τρίτο των κατοίκων της πατρίδας μας αγωνίζεται με νύχια και με δόντια –ας μην το ξεχνάμε– για την απλή επιβίωση.

Η αισιοδοξία δεν ισοσκελίζεται με την απαισιοδοξία. Τις δύο αντίθετες αυτές λέξεις τις εκπροσωπούν τρεις κατηγορίες ανθρώπων: Οι φύσει αισιόδοξοι, οι φύσει απαισιόδοξοι και εκείνοι που, μεταβαλλομένων των συνθηκών της ζωής τους, πότε αισθάνονται αισιόδοξοι και πότε απαισιόδοξοι. Προσθέτω και μια εμπειρική παρατήρηση, απόσταγμα της λαϊκής σοφίας: Οι αισιόδοξοι, σε διαμετρική αντίθεση με τους απαισιόδοξους, πετυχαίνουν στη ζωή τους και ζουν και περισσότερα χρόνια από τους δεύτερους. Σε σχέση με τους τελευταίους, ως προς τη μακροβιότητα, σημειώνω και μια δική μου (εξ)αίρεση: Εάν οι επιτυχίες του αισιόδοξου είναι τεράστιες, ενδέχεται οι σκοτούρες του να επηρεάσουν αρνητικά την υγεία του και να πεθάνει πολύ νωρίτερα από πολλούς απαισιόδοξους.

Ο τίτλος αυτού του άρθρου και η μέχρι στιγμής τελευταία παράγραφός του είναι προϊόντα αμηχανίας. Δεν με αφήνουν, φαίνεται, τα συνεχή τηλεφωνήματα για τα «χρόνια πολλά» να γράψω με την ησυχία μου!

Το κύριο θέμα μου είναι ότι, ανεξάρτητα από τις ευθύνες των ξένων πατρώνων μας, πρώτιστα υπόλογες είναι οι δικές μας ΑΝΙΚΑΝΕΣ και ΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΕΣ πολιτικές ηγεσίες. Ηγεσίες για κλάματα και χωρίς τσίπα.

Δεν χρειάζεται να πάμε χρονικά πολύ πίσω. Ας αρχίσουμε από τον υπ’ αριθμόν ένα καταστροφέα της πατρίδας μας. Δεν είναι, όπως θα υποθέσουν σχεδόν όλοι, ο Γιωργάκης. Είναι ο κατάπτυστος Σημίτης. Ο οποίος, αφού ως πρωθυπουργός δεν άφησε τίποτα όρθιο –αρχιερέας γαρ της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ–, πρόσφερε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον ποδηλάτη και κωπηλάτη της συμφοράς Γιωργάκη, όντας βέβαιος ότι αν παρέμενε, ως εν ενεργεία πρωθυπουργός, υποψήφιος στις επερχόμενες τότε εκλογές, θα υφίστατο συντριπτική ήττα. Το… θάρρος του είναι δυσθεώρητο και η… αποκοτιά του μοναδική και ανεπανάληπτη!

Την Παρασκευή 15 Μαΐου, ο εξαίρετος Στάθης Σταυρόπουλος φιλοτέχνησε στο διαδίκτυο ένα αψεγάδιαστο πορτραίτο για τα αίσχη του προκλητικά γερμανόφιλου Σημίτη. Υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: «Ο κ. Σημίτης κυκλοφορεί ανάμεσά μας σα να μην έτρεξε τίποτα. Σα να μη γνώριζε τίποτα για τις θηριώδεις μίζες, όχι μόνον στα εξοπλιστικά, αλλά παντού! Σα να μη γνώριζε τίποτα για τη διασπάθιση χρημάτων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ανοησίες. Αν δεν γνώριζε ήταν βλαξ, κι αν γνώριζε ήταν συνένοχος».

Αλλού τονίζει: «Κατηγορείται ο κ. Σημίτης για τους χειρισμούς του στα Ίμια. Και κατηγορείται δικαίως. Άνοιξε την οδό για την αποδοχή της πολιτικής των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, ευχαριστώντας μάλιστα σαν τον τελευταίο γλίτσα τους Αμερικανούς», από το βήμα της Βουλής, «για την… επιτυχία της πολιτικής τους! Κατηγορείται ο κ. Σημίτης για το άγος του Χρηματιστηρίου. Και κατηγορείται δικαίως. Και είναι τόσον ιταμός που το μόνον που βρήκε να πει στους Έλληνες, αφού τους έφαγε τα λεφτά, ήταν: ”Ας προσέχατε!”».

Χορταστικά τα αποσπάσματα από τον εξάψαλμο του Στάθη. Δεν πρέπει να έχετε παράπονο, φίλες και φίλοι. Θα τον αποχαιρετίσω σε τούτο το άρθρο με μια κορυφαία παρατήρησή του. Θεωρεί ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι «η επιτομή του Σημιτισμού». Ένα νέο φρούτο της πολιτικής κονίστρας, αντάξιο των βδελυρών προκατόχων του. Τρανή απόδειξη του λεχθέντος αποτελεί η εκτίμηση που του έχει και η διαφήμιση που του κάνει ο επικεφαλής της Ευρωβουλής Μάρτιν Σουλτς. Ένα από τα απεχθέστερα υποκείμενα που διαθέτει η γερμανική σοσιαλδημοκρατία.

Θα κλείσω με τη… μεγάλη διάνοια της όντως μεγάλης οικογένειας. Εννοώ τον εγγονό του Γεωργίου Παπανδρέου και γιο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος κατόρθωσε, λόγω επωνύμου προφανώς, να γίνει και αυτός πρωθυπουργός. Πρωθυπουργός, βέβαια, της κακιάς ώρας και ΜΟΙΡΑΙΟΣ για την πατρίδα μας. Ο ολέθριος αυτός άνθρωπος, προσυνεννοημένος με τον Στρος Καν, μας ανακοίνωσε τηλεοπτικώς από το δήθεν γεμάτο συμβολισμούς Καστελλόριζο ότι θα μπούμε στο Μνημόνιο για να… σωθούμε! Ο αχρείος αυτός ερασιτέχνης, εντελώς ακατάλληλος να ασκήσει πολιτική, θεωρεί τον εαυτό του δυνάμει μνηστήρα νέων αξιωμάτων και, αν το φέρει η τύχη –γιατί όχι;–, να προετοιμαστεί για την και πάλι ανάρρησή του στην εξουσία!

Ερώτημα: Όλοι αυτοί οι κύριοι –Σημίτης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Γιωργάκης και άλλοι– θα τιμωρηθούν, άραγε; Ή θα μείνουν αλώβητοι, όπως ήταν τις περιόδους της ασύδοτης παντοκρατορίας τους;