Η μοναδική δέσμευση

Στο στάδιο, λοιπόν, αυτό κάθε άλλο παρά θεωρητική είναι η κρισιμότητα της κατάστασης τις παρούσες αλλά και τις επόμενες ημέρες, καθότι βασίζεται οπωσδήποτε σε ό,τι προβλέπεται από την τετράμηνη παράταση της συμφωνίας μας με τους εταίρους και δανειστές, αφού μέχρι το τέλος του μήνα που διανύουμε θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η συμφωνία αναφορικά με το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της χώρας μας. Άρα είναι υπόθεση ολίγων εικοσιτετραώρων η επίτευξη ή μη του στόχου που επιδιώκεται.

Βέβαια, και πάντα κατά τη γνώμη μου, οι υπάρχουσες προοπτικές δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικές, δεδομένου ότι η χρονική απόσταση που πρέπει να καλυφθεί είναι δυσανάλογα μεγάλη και στον υφιστάμενο ορίζοντα χρόνου κάθε άλλο παρά έχει διαφανεί κάποια διάθεση για σοβαρές αλλά και ικανοποιητικές υποχωρήσεις από κάθε συμβαλλόμενο μέρος. Και αν, ο μη γένοιτο, η απαιτούμενη προσπάθεια αποτύχει, «ουαί τοις ηττημένοις». Μοιραίως θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και οι συνέπειες, κυρίως για την ταλαιπωρημένη και πληγωμένη ελληνική οικονομία, θα είναι όντως καταστροφικές.

Η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα έχει μεν δεσμευθεί να διαπραγματευθεί μια κοινώς αποδεκτή συμφωνία, αλλά εξίσου έχει δεσμευτεί, και μάλιστα ρητά και αδιαπραγμάτευτα, για τη μη απομάκρυνση της χώρας από την Ευρωζώνη. Έτσι δικαιολογείται και ο τίτλος του άρθρου μου. Θα ήθελα δε, φθάνοντας στο τέλος, να τονίσω και τούτο: Από χείλη κυβερνητικών παραγόντων αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού γίνεται επίκληση, και ορθώς, της λαϊκής υποστήριξης που προκύπτει από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και από τις δημοσκοπήσεις, παρά ταύτα ας μην παραβλέπουν και το ότι το 82% των ελλήνων πολιτών τάσσεται πλέον υπέρ του ευρώ. Αυτό να μην το ξεχνούν ποτέ… Επιβάλλεται απολύτως και εκ των πραγμάτων…