Η θανατική ποινή και το Σύνταγμα
Ο υπογράφων, επικαλούμενος την πείρα του επί τέσσερις δεκαετίες στη λειτουργία του συστήματος απόδοσης δικαίου στη χώρα, θα σημειώσει σήμερα ότι και οι δύο ανωτέρω δηλώσεις είναι λανθασμένες. Η πρώτη (του υπουργού Δημόσιας Τάξης) διότι εύλογα έδωσε αφορμή να ερμηνευθεί από πολλούς ότι συνιστά υπόδειξη στους συγκρατούμενους του συλληφθέντος… «φάτε τον, αφού δεν επιβάλλεται αλλιώς θανατική ποινή». Η δεύτερη (του υπουργού Δικαιοσύνης) διότι: α) Η λεγόμενη «αντεκδίκηση» εννοιολογικώς δεν είναι πράξη που μπορεί να εκτελείται είτε από την «πολιτισμένη κοινωνία» είτε από την… «απολίτιστη κοινωνία». Είναι πράξη που αφορά μόνο συγγενείς της θανούσης, όχι την κοινωνία. β) Ο υπουργός Δικαιοσύνης έκανε το λάθος να ταυτίσει τυχόν πράξεις ποινικών κρατούμενων με αυτό που λέμε συνήθως «πολιτισμένη κοινωνία»! Γιατί, άραγε, τόσο αστόχαστη ταύτιση; Είναι στον νου του κ. υπουργού το ίδιο πράγμα μια υποτιθέμενη «αντεκδίκηση» κρατουμένων με την επισήμως παλαιότερα επιβαλλόμενη από την Πολιτεία θανατική ποινή σε κάποιες εξιδιασμένες περιπτώσεις; Χίλιες φορές όχι! Εξηγώ αμέσως τι εννοώ…
Η επίσημα απειλούμενη άλλοτε από τον Ποινικό Κώδικα (προβλεπόμενη μάλιστα και συνταγματικώς, βλ. άρθρ. 7 παρ. 3 του εν ισχύι Συντάγματος της Ελλάδος) θανατική ποινή θεωρήθηκε πάντοτε στην ιστορία όλων των λαών ως απείκασμα θείας εξουσιοδότησης στους επί της Γης πολιτικούς άρχοντες, δεδομένου ότι η πραγματικότητα της ύπαρξης κρατών συνδέθηκε στην Ιστορία με ένα είδος ηθικού έως μεταφυσικού χαρακτήρα της επί Γης εξουσίας ανθρώπων επί ανθρώπων. Σημειώνω ότι αυτός ο χαρακτήρας της εγκόσμιας εξουσίας είναι και ο μόνος αντίλογος που μπορεί κανείς να έχει στη θεωρία του αναρχισμού η οποία απορρίπτει την επί Γης εξουσία, και σε αυτό ο υπογράφων είναι απόλυτος. Ας φανταστεί ο αναγνώστης ότι ο Καντ, που υποστήριζε τον χαρακτήρα της επίσημα προβλεπόμενης θανατικής ποινής ως ηθικού καθήκοντος του συνόλου μιας οργανωμένης κοινωνίας, δεν δίστασε, σε σχετική με το θέμα αυτό πραγματεία του, να θεμελιώσει έως και μεταφυσικώς την ποινή αυτή. (Καντ, Metaphysik der Sitten, Rechtslehre, 1798 II, Teil, I. Abschnitt, E). Αλλά και άλλοι κορυφαίοι δυτικοί φιλόσοφοι -παραλείπω τους νομικούς, οι οποίοι είναι συντριπτικώς πολλοί- έκριναν εξίσου ως προέχοντα τον ηθικό λόγο για να αποκόπτει η εξουσία από το κοινωνικό σώμα ως «οριακώς βεβλαμμένο» ένα μέλος του, λόγω κινδύνου να μεταδοθούν και σε άλλα μέλη του ίδιου σώματος «εξιδιασμένες» κοινωνικές ασθένειες. (Χέγκελ, «Grundlinien der Philosophie des Rechts», 1821, παρ. 99, 100, και Ζαν Ζακ Ρουσσώ, «Du contrat social» 1762, ΙΙ, V.) Έλα, όμως, που οι σημερινοί ευρωπαϊκοί καιροί, δυστυχώς, ουδεμία σχέση έχουν με ηθικούς ή μεταφυσικούς νόμους! Με τον ν. 3289/2004 (ΦΕΚ Α΄ 227/ 26-Νοεμ. 2004) κυρώθηκε στην Ελλάδα το «πρωτόκολλο 13» στην ευρωπαϊκή σύμβαση για την «προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών» (…σώπα!), στα άρθρα 1 έως 3 του οποίου προβλέπονται τα εξής: 1. Η θανατική ποινή θα καταργηθεί. Κανείς δεν θα καταδικάζεται σε τέτοια ποινή ή θα εκτελείται. 2. Δεν επιτρέπεται καμία παράβαση από τις διατάξεις του παρόντος πρωτοκόλλου. (Σημ.: Δηλαδή ούτε στον «Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα»! Κατά τα άλλα, ο κ. Γιούνκερ αποκάλεσε τους στρατευμένους της χώρας -και άλλων χωρών- «ορδή από κότες»! Και δεν είναι η μόνη «…ορδή» πού μας έχουν αμολήσει οι… κηδεμόνες!) 3. Δεν επιτρέπεται καμιά επιφύλαξη ως προς τις διατάξεις του παρόντος πρωτοτοκόλλου. (Ουαί τοις υποκριταίς! Ιδίως ύστερα από όλα τα κακουργήματα που οι αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν διαπράξει πολεμικώς -ή «εν κρυπτώ»…- σε διεθνές πλαίσιο). Έτσι, μετά το 2004 έχει καταπατηθεί (πλήν άλλων και…) η παραπάνω ρητή διάταξη του Συντάγματός μας (άρθρ. 7 παρ. 3) όπου για περιπτώσεις κακουργημάτων σε καιρό πολέμου τα οποία έχουν σχέση με αυτόν, η διάταξη προβλέπει επιβολή θανατικής ποινής. Θα με ρωτήσετε: Είσαι τόσο βέβαιος ότι η Ευρώπη καταπατάει έτσι το Σύνταγμα; Σε απάντηση, θα τελειώσω με ένα… κερασάκι: Στη μόλις προηγούμενη της ανωτέρω (περί θανατικής ποινής) φράση της ίδιας παραγράφου του άρθρου 7 του Συντάγματος προβλέπεται και ότι: «Η γενική δήμευση απαγορεύεται». Η πρόβλεψη αυτή δεν έχει καταργηθεί ακόμα με… ευρωπαϊκά «πρωτόκολλα». Μου λέτε, όμως, παρακαλώ, πώς ονομάζεται νομικά το κούρεμα που υπέστησαν οι μικροομολογιούχοι και οι συνταξιούχοι; Αν δεν λέγεται «δήμευση» (ή «κλοπή»…), θα ήμουν διατεθειμένος να σκίσω τους επιστημονικούς τίτλους μου…