Η άλλη άποψη…
Στην Ελλάδα, όπως και να ‘χει, λάμπει ο ήλιος…
«Η αγάπη μου για την Ελλάδα είναι γνωστή έτσι σε όλους και γίνονται πολλές αναφορές με έναυσμα κάποια τραγούδια ή ελληνικούς ρυθμούς. Μπροστά μου δεν τολμά κανείς να πει κάτι αρνητικό. Βλέπω πως υπάρχει σεβασμός, έστω στην παρουσία μου. Η λύπη όμως της κρίσης με έχει επηρεάσει κι εμένα βαθιά και αν υπάρξει κάτι αρνητικό, έστω και ελάχιστο, είμαι έτοιμη να αποστομώσω όσο και όπως μπορώ. Από την άλλη, στην Ελλάδα, όπως και να ‘χει, λάμπει ο ήλιος. Το φως έχει τεράστια επίδραση στον άνθρωπο και στην υγεία του. Στη Βόρεια Ευρώπη υποφέρουμε όλοι πολλούς μήνες από την έλλειψη φωτός. Έχω μάθει εξ ανάγκης να βάζω τη λογική πάνω από τα συναισθήματα.
Τα πάντα θυμάμαι από την παιδική μου ζωή στην Ελλάδα. Τους ήχους, τα χρώματα, τις μυρωδιές, τα άτομα, τους διαλόγους… Κάθε δρόμο, κάθε μαγαζί, κάθε βουνό, κάθε θάλασσα. Τα δειλινά και τις νύχτες. Σαν να ήταν σήμερα. Μεγάλωσα παραμυθένια στο νησί μου, την Κεφαλονιά, και στην Καλαμάτα. Η ελληνική επαρχία είναι ό,τι καλύτερο για ένα παιδί. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και προνόμιο για το ότι μεγάλωσα ελεύθερη στις αλάνες της μαγεμένης ελληνικής επαρχίας».
Κλαίω όταν φεύγω…
«Πολλές φορές όταν φεύγω από την Ελλάδα, έχω κλάψει μέσα στο αεροπλάνο και ας με βλέπουν οι γύρω μου. Δεν ξέρω τι έχει αυτό το χώμα που λέγεται “πατρίδα” και γίνεται τόσο αγαπητό στον άνθρωπο. Συχνά όμως τα τελευταία χρόνια όταν φεύγω, έχω κάποια συναυλία κάπου και αυτή η έγνοια λειτουργεί ως περισπασμός».
***
Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Στέφανου Μάνου από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Κόκκινες γραμμές και άλλα κουραφέξαλα»:
Κάν’ το όπως στη Δανία
«Για να γίνουν επενδύσεις δεν πρέπει να υπάρχει περιορισμός στις απολύσεις. Πρέπει όμως και ο εργαζόμενος να αισθάνεται εξασφαλισμένος. Ο ρόλος του κράτους είναι να παρέχει ευελιξία για να γίνονται επενδύσεις, αλλά και εξασφαλίσεις στους εργαζομένους που χάνουν τη δουλειά τους. Τέτοιο σύστημα καθιερώθηκε αρχικά στη Δανία και με παραλλαγές επεκτάθηκε σε άλλες χώρες (Ολλανδία, Αυστρία κ.α.). Ονομάστηκε flexicurity από τον συνδυασμό των λέξεων flexibility και security. Η ΕΕ υιοθέτησε τη λογική και προωθεί τη flexicurity (άρα και στην Ελλάδα).
Η αγορά εργασίας στη Δανία είναι εξαιρετικά ελαστική. Υπάρχει πλήρης ελευθερία στις προσλήψεις και στις απολύσεις, ενώ ο εργαζόμενος δεν παίρνει αποζημίωση όταν απολυθεί. Το ίδιο ισχύει και στον δημόσιο τομέα.
Αν ο εργαζόμενος χάσει τη θέση του, το κράτος αναλαμβάνει να τον καλύψει. Μετά την απόλυσή του, ο εργαζόμενος παίρνει για τέσσερα χρόνια επίδομα ανεργίας, το ύψος του οποίου εξαρτάται από τον μισθό του. Το επίδομα ανεργίας είναι περίπου το 60% – 65% του μισθού (όχι του κατώτατου). Ο άνεργος εξακολουθεί να απολαμβάνει όλες τις κοινωνικές παροχές που είχε ως εργαζόμενος.
Το κράτος αναλαμβάνει επίσης την επανεκπαίδευση του εργαζομένου που έχασε τη δουλειά του προκειμένου να τον βοηθήσει να βρει δουλειά σε τομείς για τους οποίους υπάρχει ζήτηση. Έτσι δουλεύει ο σοσιαλισμός στη Σκανδιναβία».
***
Διά χειρός…
…του Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Οι 100 μέρες του Σισύφου»:
Μετέωρη η κοινωνία…
«Τρεις μήνες που συμβολίζουν πέντε χρόνια. Μια χώρα που δεν κατάλαβε ότι χρεοκόπησε και γι’ αυτό ήρθε το Μνημόνιο, αλλά πιστεύει ακόμα ότι επειδή ήρθε το Μνημόνιο χρεοκόπησε. Μια χώρα που δεν κατόρθωσε να συμφωνήσει ούτε στα ελάχιστα μιας εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Ένα κομματικό – μιντιακό σύστημα που έπαιξε όλο και πιο απροκάλυπτα το χαρτί της δημαγωγίας, της πόλωσης και της καταστροφής του αντιπάλου, αδιαφορώντας κυνικότατα για το εθνικό συμφέρον. Κρατικές και οικονομικές ελίτ που δεν μπόρεσαν να αρθούν πάνω από τον ορίζοντα της τσέπης τους. Και η κοινωνία; Μετέωρη. Από τη μια αφηνόταν με ευκολία να παρασυρθεί από τη δημαγωγία και τον ανορθολογισμό. Από την άλλη, διατήρησε κάτι σαν ιστορικό ένστικτο που αποτρέπει τους τυχοδιωκτισμούς του εθνολαϊκιστικού μπλοκ. Ακόμα και σήμερα, από τη μια συνεχίζει να υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη απορρίπτει όλες τις επιλογές της κυβέρνησης στη δημόσια τάξη, στην εκπαίδευση, στο Μεταναστευτικό.
Όλα αυτά ανακινούν κακές ιστορικές στιγμές του εθνικού μας παρελθόντος. Στιγμές εθνικής παρακμής, αν όχι καταστροφής. Αλλά στο παρελθόν έχει υπάρξει και μια άλλη Ελλάδα που σε ανάλογες κρίσιμες φάσεις μπόρεσε να βρει τον δρόμο της ανασύνταξης. Στις σημερινές συνθήκες, αφετηρία της ανασύνταξης είναι η πραγματοποίηση της συμφωνίας με τους δανειστές. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει κάνει την επιλογή της. Αν ναι, είναι καλοδεχούμενη και εφόσον αποδειχτεί επισφαλής θα πρέπει να στηριχτεί. Αν όμως κάνει πίσω γιατί δεν θα μπορεί να την περάσει στο κόμμα, τότε η χώρα θα καταλήξει νομοτελειακά σε μια εμφυλιοπολεμική αναμέτρηση ”ευρώ ή δραχμή”. Σε αυτή την περίπτωση, που σήμερα φαντάζει απομακρυσμένη, οι δυνάμεις της φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας εκ των πραγμάτων θα δώσουν από κοινού τη μάχη».