Εμπρός, για νέες συμμαχίες…

Το βασικό πρόβλημα και ο στόχος του αγώνα, πρέπει να επικεντρωθεί στην ενότητα όλων των ευρωπαϊκών αριστερών – προοδευτικών δυνάμεων, για διάλυση αυτής της μορφής της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Μόνο τότε θα πνεύσει άνεμος ελευθερίας στους λαούς και θα γκρεμιστεί το Δ’ Ράιχ. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και αγαπητός συνάδελφος Νίκος Φίλης, ορθά επεσήμανε σε μια συνέντευξή του, ότι: «Η σύγκρουση και η ρήξη με όσα διέλυσαν την κοινωνία και ταπείνωσαν τους πολίτες, είναι διαρκείς από την πρώτη ημέρα σχηματισμού της κυβέρνησής μας. Αυτό είναι το δικό μας Plan B’, το οποίο ενέκρινε ο ελληνικός λαός, έναντι του Plan A’ που εφήρμοζαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου». Ο αγώνας όμως, πρέπει να προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος. Διότι ο ελληνικός δρόμος προς ένα καλύτερο μέλλον, δεν μπορεί να περνάει μέσα από την γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Και η μάχη για την δημοκρατία, δεν θα κερδηθεί στην Ελλάδα, όσο βρισκόμαστε υπό την εποπτεία των μηχανισμών του άκρατου καπιταλισμού των ξένων τραπεζιτών. Χωρίς εθνική ανεξαρτησία, δεν υφίσταται δημοκρατία. Οι διάφοροι ευρωλάγνοι, ποτέ δεν θέλησαν να παραδεχθούν, ότι η κατάρρευση της χώρας μας, ξεκίνησε από πολύ νωρίς, μεθοδικά, από τον καιρό της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς. Τότε, όλοι πανηγύριζαν και δεν έβλεπαν ότι οι ξένοι αχρήστευαν όλα τα προϊόντα μας, για να καταλήξουμε να μην παράγει τίποτε η Ελλάδα, με αποτέλεσμα να εισάγουμε τα πάντα απ’ έξω. Κι ύστερα, άρχισαν τα δάνεια με μειοδοτικές κυβερνήσεις, τα οποία δεν ήμασταν σε θέση να ξεπληρώσουμε. Κι ο ολετήρας Σημίτης μας έβαλε στο ευρώ, εξυπηρετώντας τους σκοπούς της Γερμανίας. Ο Γιάννης Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το είπε ξεκάθαρα: «Καμιά χώρα δεν έπρεπε να εισέλθει σε ένα τόσο σαθρά δομημένο κοινό νόμισμα». Προσθέτουμε, ότι κάποτε όλα τα εθνικά νομίσματα ήσαν ισχυρά, όπως και η δραχμή. Με το ευρώ, όλοι εξαθλιώθηκαν, εκτός από την Γερμανία, που έξυπνα υποδούλωσε τους λαούς του Νότου, με το επάρατο κοινό νόμισμα. Επί χρόνια, οι λαύροι αντικομμουνιστές και οι μαγεμένοι από την Κίρκη της καταναλωτικής κοινωνίας, όλοι αυτοί που καμάρωναν διότι «ανήκαν στην Δύσιν», εξεθείαζαν την «φιλελεύθερη οικονομία». Αυτήν που στην πραγματικότητα απεδείχθη ότι ήταν η ασύδοτη κυριαρχία της κερδοσκοπίας μιας οικονομικής ολιγαρχίας, η σώρευσις κερδών, και όχι η παραγωγική επένδυσις κεφαλαίων. Θυμάμαι τον αείμνηστο Ηλία Τσιριμώκο, που εύστοχα επεσήμαινε, ότι: «Η οικονομία μας, δεν είναι φιλελευθέρα, αλλά… ελευθερίων ηθών»!

Και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καταντήσαμε να μεταβληθούμε σε υποδουλωμένη επαρχία ή μάλλον σε αποικία της Γερμανίας. Μας θέλουν μόνο για γκαρσόνια και «κούληδες», να σέρνουμε τα αμάξια των ξένων αφεντάδων. Οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, θα φέρουν το αιώνιο στίγμα, ότι κατέστρεψαν την νέα γενιά, η οποία ποτέ δεν θα τους συγχωρέσει, γι’ αυτό το εθνικό έγκλημα. Ο λαός για πρώτη φορά ανέδειξε στην εξουσία την Αριστερά, με την ελπίδα να φέρει την ελευθερία από τους «εταίρους δυνάστες». Μέχρι να εκλεγεί Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας, πόσοι τον εγνώριζαν; Όμως αυτός με το σπαθί του απέδειξε ότι ήταν γεννημένος ηγέτης, με ικανότητες. Ήταν γεννημένος για την προοπτική της ιστορίας. Η περίπτωσή του, όπως και κάποιων άλλων μέσα από αυτό το κόμμα, θυμίζει την επαναστατική κυβέρνηση της Παρισινής Κομμούνας. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ζυλ Βαλλές έγραφε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια για τα μέλη της κυβέρνησης: «Δεν γνωρίζω κανέναν. Μου λένε τα ονόματά τους, δεν τα έχω ξανακούσει. Είναι οι αντιπρόσωποι της Εθνοφρουράς, γνωστοί μόνο στις συνοικίες τους. Κέρδισαν την επιτυχία με το λόγο και με την πράξη τους, στις συχνά ταραχώδεις συνελεύσεις…». Κι ο Τσίπρας κέρδισε την επιτυχία, με τον λόγο και τις πράξεις του. Εκείνος έδωσε την νίκη στην Αριστερά. Ο Βαρουφάκης, με τον να τον βρίζουν και να τον χτυπούν οι ξένοι, έγινε λαϊκός ήρωας, κι ο Λαφαζάνης εκφράζει την «γραμμή» που, κατά βάθος, όλοι θα ήθελαν, αλλά για λόγους σκοπιμότητας δεν μπορούν να το διακηρύξουν ανοιχτά.

Η αντιμνημονιακή ιδεολογική κατεύθυνσις, η αντίσταση σ’ αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση, γίνεται σήμερα ανάγκη ζωής για το έθνος. Η όποια συμφωνία με τους εταίρους, δεν λύνει το πρόβλημα. Πρέπει να αλλάξει το ευρωπαϊκό σκηνικό. Δεν είναι, βέβαια, εύκολο όταν συντηρητικές κυβερνήσεις, αχυράνθρωποι και πράκτορες των τραπεζιτών, κυριαρχούν στον ευρωπαϊκό χώρο. Η δική μας κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για διπλωματικούς λόγους, και για λόγους σκοπιμότητας, τους οποίους κατανοούμε, δεν μπορεί να πει ανοιχτά για τους εταίρους, όσα θα ήθελε. Και πάλι, έχει πει πολλά. Αλλά είναι αναγκασμένη να διαπραγματεύεται μαζί τους. Όμως, ο ανένδοτος αγώνας κατά της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, πρέπει να λάβει ευρείες διαστάσεις, σε πανευρωπαϊκή εμβέλεια σε συνεννόηση και συνεργασία με αριστερές δυνάμεις. Για μια τέτοια κινητοποίηση, απαιτείται η δημιουργία ενός «Αντιαποικιακού Συνδέσμου», όπως τον παλιό καιρό, που είχε στήριξη της ΕΔΑ. Να βοηθηθεί από την κυβέρνηση, όχι φανερά, αλλά να έχει την ανοχή της. Αυτός ο «Σύνδεσμος» να έλθει σε επαφή με κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς σε ευρωπαϊκές χώρες, και να ξεκινήσουν συντονισμένες δραστηριότητες, πορείες, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίες, ομιλίες ακόμα και δυναμικές εκδηλώσεις, με αίτημα την διάλυση της Ευρωζώνης και την κατάργηση του ευρώ. Να αναπτυχθεί μια άλλη συνεργασία. Συνεργασία των λαών και όχι των φορέων των τραπεζικών συμφερόντων. Τώρα, που όλοι είδαν το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού, θα αναζητήσουν πάλι τον σοσιαλισμό. Αλλά, όπως έλεγε ο Γκράμσι: «Ο σοσιαλισμός δεν εγκαθιδρύεται σε προκαθορισμένη ημερομηνία. Είναι ένα συνεχές γίγνεσθαι, με μια άπειρη χωρίς τέρμα ανάπτυξη, σε καθεστώς ελευθερίας, οργανωμένης και ελεγχόμενης από την πλειοψηφία των πολιτών…».

Από το 1963, ο βετεράνος ιταλός κομμουνιστής ηγέτης Παλμίρο Τολιάττι, είχε υποδείξει τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα. Έλεγε, ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να γίνει κοινός αγώνας ολόκληρης της ευρωπαϊκής Αριστεράς. «Οι κομμουνιστές πρέπει να κάνουν παν ό,τι δύνανται για να διευρύνουν και να ισχυροποιήσουν την ενότητα αυτή, σε κάθε χώρα. Από την πλευρά του, το Κ.Κ. Ιταλίας, είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει και να συζητήσει τα προβλήματα της ανασυστάσεως ενός ολοκληρωμένου εργατικού κινήματος, με τους ηγέτες άλλων πολιτικών τάσεων. Αυτό, πρέπει να βασισθεί σε ένα σαφές πρόγραμμα δημοκρατικού αγώνα για τον σοσιαλισμό».

Πού είναι σήμερα η Ιταλική Αριστερά, να εφαρμόσει τις υποθήκες του μεγάλου ηγέτη της; Να της θυμίσουμε εμείς τα λόγια του; Πρόσφατα, ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Σάντρο Μετσάντρα, σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», έδειξε κι αυτός τον δρόμο: «Η Αριστερά πρέπει με τους αγώνες της, να δημιουργήσει έναν νέο ευρωπαϊκό χώρο». Κι ο καθηγητής υπογράμμισε, ότι: «Με τις ελληνικές εκλογές, δημιουργήθηκε μια ευκαιρία, ένα πολιτικό μομέντουμ, το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά αφορά όλη την Ευρώπη. Είναι ευκαιρία να ανοίξει μια καταστατική διαδικασία στην Ευρώπη. Για τον λόγο αυτό, απαιτείται χρόνος και είναι σημαντικό να θυμίσω, ότι η οικοδόμηση μιας νέου είδους συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ικανής να υιοθετήσει μια τέτοια καταστατική διαδικασία, δεν είναι κάτι που μπορεί να περιοριστεί σε μια διαπραγμάτευση μεταξύ των ήδη υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων…». Ο καθηγητής Μετσάντρα στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, πρόσθεσε ότι «υπάρχουν σημαντικές πολιτικές δυνάμεις στην Αριστερά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά θα πρέπει να εργαστούμε για την δημιουργία συνθηκών, που θα ευνοήσουν την ανάδυση νέων δυνάμεων, ικανών να χτίσουν νέες συμμαχίες». Ακόμα, και οι Συντηρητικοί στην Βρετανία, έχουν δεσμευθεί για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος, για την παραμονή ή μη της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήλθε η ώρα, οι λαοί να πάρουν στα χέρια τους την πρωτοβουλία, ώστε να κατεδαφίσουν την ευρωπαϊκή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου.