Ανοίξτε τα μάτια: Όχι, μια «Άλλη Ευρώπη» δεν είναι πια δυνατή!
Έχει πράγματι όλα τα χαρακτηριστικά μιας απάντησης στις θέσεις και στο σύνθημα του πρωθυπουργού για την ανάγκη, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και της ΟΝΕ, να επιδιωχθεί η δημιουργία μιας κοινωνικής Ευρώπης, στην οποία και η Ελλάδα θα βρει τη σωτηρία της.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο όργανο των γάλλων Γκολιστών «Comite Valmy» την επομένη της δήλωσης του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι μας επιτρέπει να πραγματοποιήσουμε δημοψήφισμα. Ιδού τι γράφει:
«Επί πολλά χρόνια πίστευα στο σύνθημα ”Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή”. Για πολύ καιρό πίστευα πως ήταν δυνατόν να εφαρμοσθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να ξαναμπεί το σχέδιο της ένωσης μιας Ευρώπης των λαών στις ράγες μιας πραγματικής ”Ευρωπαϊκής Οικοδόμησης”. Έτσι, όλες μου οι προσπάθειες στα βιβλία μου (και ιδιαίτερα στο ”Ευρώπη, η Προδοσία των Ελίτ”) και στα άρθρα μου ήταν αφιερωμένες στο να καταδείξουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η Ευρώπη που μας υποσχέθηκαν, κάτι που έμμεσα υποδήλωνε πως η Ευρώπη που περιμέναμε ήταν δυνατή μέσα στα πλαίσια της ΕΕ.
Αυτή ήταν η γραμμή της δράσης μου, όταν, πριν από δέκα χρόνια, καταπιάστηκα με ζέση στον αγώνα για ένα ”αριστερό Όχι” στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη, δηλαδή ένα ”Όχι” βασισμένο στη λαϊκή κυριαρχία, στην πραγματικότητα του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ αντιθέτων συμφερόντων, στην άρνηση της σύγχυσης μεταξύ έθνους και εθνικισμού. Για να καταγγείλω τη συνταγματική συνθήκη είχα εκδώσει ένα φυλλάδιο στο οποίο έδωσα έναν τίτλο που τώρα επιβεβαιώνεται στο ακέραιο από την αναζωπύρωση των εθνικισμών και την απόρριψη της Ευρώπης: ”Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση σκοτώνει την Ευρώπη”.
Θέλαμε τότε να προκαλέσουμε μια κρίση που θα έθετε ξανά το θέμα της Ευρώπης επί τάπητος και θα καθιστούσε δυνατές τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Προχώρησα μάλιστα, μετά τη νίκη μας, στην έκδοση ενός βιβλίου με τον τίτλο ”Ποιαν Ευρώπη μετά το Όχι;”, στο οποίο απαριθμούσα τις μεταρρυθμίσεις που ήταν απαραίτητες και δυνατές εφόσον υπήρχε η πολιτική θέληση.
Έπειτα ήρθε η συνθήκη της Λισαβόνας, την οποία διευκόλυνε η ταχυδακτυλουργία του Ζακ Σιράκ, που αρνήθηκε να αποσύρει τη γαλλική υπογραφή σύμφωνα με την απόρριψη της συνταγματικής συνθήκης από τον γαλλικό λαό. Η συνθήκη της Λισαβόνας μπόρεσε να επικυρωθεί γιατί οι σοσιαλιστές και οι πράσινοι βουλευτές βοήθησαν με την ψήφο τους τον Σαρκοζί να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία για να προσαρμόσει το Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας στους νέους περιορισμούς της εθνικής κυριαρχίας.
Αυτό που προέκυψε δεν είχε καμιά σχέση μ’ αυτήν την ”άλλη Ευρώπη” και δεν ήταν παρά η υποδούλωση μιας ΕΕ στην υπηρεσία του ιδιωτικού τομέα, μανιασμένου για την κατεδάφιση κάθε κοινωνικής πολιτικής, ορκισμένου για την οργάνωση του ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων και έτοιμου να επιδείξει σε κάθε περίσταση την απεριόριστη περιφρόνησή του για τις δημοκρατικές αρχές. Και οι πολιτικές δυνάμεις, που όφειλαν να σταθούν εμπόδιο σε έναν τέτοιο προσανατολισμό, συντάχθηκαν σ’ αυτόν ανεπιφύλακτα. Έπειτα ήρθε η χρηματοπιστωτική κρίση, όπου οι υπεύθυνοι της κρίσης βρέθηκαν να προστατεύονται από τις κυβερνήσεις και τα θύματα να τιμωρούνται με τις πολιτικές της λιτότητας. Αυτή η κρίση χρησίμευσε και ως πρόσχημα για νέες επελάσεις της ολοκληρωτικής εξουσίας θεσμών εκτός οποιουδήποτε δημοκρατικού ελέγχου: Της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Οι συνθήκες που επικυρώθηκαν το 2012 (ΜΕS καιTSCG) καθιέρωσαν νέες και συντριπτικές περικοπές της λαϊκής κυριαρχίας. Συνθήκες που υποστηρίχθηκαν με την ίδια δύναμη από την ευρωπαϊκή Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία, που και οι δυο τους έχουν ταχθεί αποφασιστικά στην υπηρεσία της δικτατορίας της αγοράς. Δεν μεταρρύθμιζαν την ΕΕ αλλά επιδείνωναν τους πιο ολέθριους προσανατολισμούς της για τους λαούς.
Γιούνκερ: ”Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή…”
Η επιβεβαίωση πως ήταν αδύνατη η αναμόρφωση της ΕΕ βγήκε μάλιστα από το στόμα του κ. Γιούνκερ, του σημερινού προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ανθρώπου που στα δεκαοκτώ χρόνια πρωθυπουργίας στη χώρα του ευνόησε τη διαφυγή κεφαλαίων και επομένως τη φοροδιαφυγή στις άλλες χώρες-μέλη. Αποφάνθηκε ο πρόεδρος της Κομισιόν: ”Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή αντίθετη με τις επικυρωμένες ευρωπαϊκές συνθήκες” (”Φιγκαρό”, 2 Φεβρουαρίου 2015). Δήλωση – σκάνδαλο, η οποία ωστόσο δεν καταγγέλθηκε από καμιά κυβέρνηση, ούτε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ούτε από καμιά εθνική Βουλή.
Και ιδού ότι διαπραγματεύονται τώρα μια διατλαντική συνθήκη που θα μεταβάλει τα 28 ευρωπαϊκά κράτη σε 28 αμερικανικές αποικίες, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απροκάλυπτα αυτή τη φορά, στον ρόλο του επιμελητή των αμερικανικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν μπορούμε πια να έχουμε ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα μιας άλλης ένωσης των λαών της Ευρώπης μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, των θεσμών της και του τρόπου λειτουργίας της. Τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει. Από το 1979, σε όλες τις ευρωπαϊκές εκλογές το σοσιαλιστικό κόμμα υπόσχεται την κοινωνική Ευρώπη. Ενώ ξέρει πολύ καλά πως αυτή η κοινωνική Ευρώπη είναι αδύνατη υπό τις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Απόδειξη: Όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά η ΕΕ είναι το όργανο των επιχειρήσεων που εκτελεί, μέσω των κυβερνήσεων, το ξήλωμα κάθε κοινωνικής πολιτικής σε όλα τα κράτη-μέλη. Αφού, στο πλαίσιο της ΕΕ, δεν υπάρχει μια ένωση δημοκρατική και αλληλέγγυα με τους λαούς της Ευρώπης, αυτό το πλαίσιο της ΕΕ, που ορθώνεται εμπόδιο, είναι που πρέπει να κατεδαφίσουμε. Δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από αυτή τη δικτατορία νέας μορφής παρά μόνο καταγγέλλοντας τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Δεν θα βάλουμε τέρμα στην τεχνοκρατική ολιγαρχία, που υπαγορεύει στους ευρωπαϊκούς λαούς τις θελήσεις της ευρω-αμερικανικής επιχειρηματικής ηγεσίας, παρά μόνο εξαφανίζοντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και δεν θα βάλουμε τέλος στις ευρωπαϊκές πολιτικές αν δεν καταργήσουμε τους θεσμούς που τις καταστρώνουν.
Το να χρησιμοποιείς για τη σημερινή ΕΕ το σύνθημα ”είναι δυνατή μια άλλη Ευρώπη” έχει γίνει ένα ψέμα. Είναι μια απάτη, από την οποία κερδίζουν μόνο αυτοί που κερδίζουν από την ΕΕ, όπως είναι σήμερα οι ιδιωτικές εταιρείες, των οποίων τα συνεχώς μεγαλύτερα κέρδη είναι το μοναδικό κίνητρο. Απάτη, επειδή αυτό το σύνθημα καθυστερεί κάθε θεμελιακή αμφισβήτηση της ΕΕ, των θεσμών της και της πολιτικής της».