Θα πράξει ο πρωθυπουργός αυτό που επιβάλλει το δημόσιο και εθνικό συμφέρον;
Ως συνέχεια της εν λόγω διαπίστωσης, με προβληματίζει (και μαζί προβληματίζει και όλους τους Έλληνες) και το εξής: Θα μπορούσαμε να σωθούμε ή θα πεθάνουμε ως χώρα; Θεωρώντας δεδομένο το δίδυμο πιστωτές – χρεώστες, εμείς ανήκουμε προφανώς στους δεύτερους, πλην όμως φερόμαστε μερικές φορές σαν να ανήκουμε στους πρώτους. Οι δανειστές μας, ως εκ της θέσεώς τους αυτής, μπορούν να «στυλώνουν τα πόδια». Εμείς από την πλευρά μας τι κάνουμε; Προβάλλουμε απλώς το ιδεολογικό μας ανάστημα και το ελληνικό μας φρόνημα. Φθάνουν, όμως, αυτά τα δύο;
Βέβαια, αν το καλοεξετάσει κανείς, έχουμε και τα δίκια μας. Αν, όμως, «ο μη γένοιτο», συμβεί το κακό, θα είναι πολύ αργά και θα αφήσουμε την Ιστορία να κρίνει αν έχουμε δίκιο ή όχι. Κάτι, όμως, που αφορά το απώτατο μέλλον. Ιστορικά λάθη στη διαδρομή μας έχουμε διαπράξει πολλά ως έθνος. Δεν χρειαζόμαστε άλλα. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή, ενώ οι άλλοι οικοδομούσαν τη νέα ζωή τους, εμείς επιδοθήκαμε στη μετάλλαξη της ηρωικής αντίστασης σε εμφύλιο, πέρα και έξω από την πραγματικότητα που επέβαλε η Συμφωνία της Γιάλτας. Όταν στην Ιταλία ο αιμόφυρτος Τολιάτι, μετά την απόπειρα δολοφονίας του (1948), φώναζε «όχι όπλα, δεν θα κάνουμε ό,τι οι Έλληνες», αποσόβησε τον εμφύλιο υπέρ της δημοκρατικής ανέλιξης της Ιταλίας. Στην Ελλάδα τον ίδιο καιρό είχαμε χιλιάδες νεκρούς, διωγμούς, παρακράτος, καθυστέρηση μέχρι το 1974 και την πτώση της δικτατορίας.
Αλλά και στα νεότερα χρόνια η ένταξή μας στην ΕΕ και στο ευρώ δεν ήταν ασφαλώς άμοιρη δυσκολιών. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια χώρα στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων; Αυτήν την επιλογή υπερασπιζόμαστε γιατί είναι η καλύτερη για τη χώρα και την προοπτική της. Αλλά η συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, εκτός από δικαιώματα (ουκ ολίγα), εκτός από οικονομικές ενισχύσεις (μπόλικες), έχει και υποχρεώσεις, που εύκολα τις παραβλέπουμε. Και τώρα που μια παγκόσμια οικονομική κρίση έπληξε την Ελλάδα, λόγω και της δικής της αβελτηρίας, οι εταίροι προσέτρεξαν και έδωσαν το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί ποτέ σε χώρα! Όποιος γνωρίζει την ιστορία των δανείων, γνωρίζει και την ιστορία των εξαρτήσεων που αυτά επιφέρουν. Κάθε προσπάθεια ελάφρυνσης του χρέους ασφαλώς επικροτείται, σε καμία περίπτωση όμως η ρήξη ή το θανατηφόρο σούρσιμο του τίποτα. Αυτά όλα είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζει ο κ. πρωθυπουργός, και ακόμα πιο πολλά. Περισσότερο δε σίγουρος είμαι ότι θα πράξει αυτό που επιβάλλεται από τις περιστάσεις, και ιδιαίτερα από το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Ίδωμεν, λοιπόν…