Η άλλη άποψη…
Κι όταν λέμε αυτοί, εννοούμε το σινάφι που μας έχει πιάσει από τον λαιμό. Εξωχώριους ληστές, εγχώριους μπομπολιστές, Γερμανούς υπουργούς, Σλοβάκους αυτουργούς, ΜΜΕ διεθνών οίκων, ΜΜΕ εθνικών μπισμπιρίκων, κυράδες, πασάδες και αγάδες του νεοφιλελεύθερου τζετ σετ. Ακούνε Βαρουφάκης και τρέχουν για σκόρδα. Οργανώνουν συνωμοσίες της Κυριακής, προσεύχονται στις εκκλησίες της διαπλοκής, βλέπουν οπτασίες της φακής. Και παρακαλούν ποιον; Τον Τσίπρα: Πέτα απ’ το ντοβλέτι τον τζαναμπέτη!
Ας είμαστε επιεικείς όμως. Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Αλλιώς έμαθαν. Μετά από κυρίους όπως ο Χαρδούβελης, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος, που και υπέγραφαν, και μας έγραφαν, να μπλέξουν με κάποιον Γιάνη; Μετά τους λακωνίζοντες, που έσβησαν ακόμα και το μολών και τους αρκούσε το λαβέ, να μπλέξουν με τον ουκ-αν-λάβοις; Μετά τους σοβαρούς να μπλέξουν με τον επιπόλαιο; Μετά τους γκρίζους να μπλέξουν με τον έγχρωμο; Ε, άνθρωποι είναι. Και θα θυμώσουν, και θα τον… σλοβακίσουν.
Κι επειδή ξινίζουμε κι εμείς οι από ‘δώ πότε-πότε με την υπερβολή, την προβολή, ενίοτε και με την περιβολή του, καλό είναι να θυμόμαστε γιατί τον μισούν οι από ‘κεί. Γιατί βοήθησε αποφασιστικά να καταλάβουν εκατομμύρια άνθρωποι το δράμα της Ελλάδας. Γιατί υπήρξε ζωντανή διαφήμιση των ζωντανών δυνάμεων που κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη χώρα στη θέση των ζόμπι. Γιατί κέρδισε συμπάθειες για τη χώρα μας ανάμεσα σε κείνους που αντιστέκονται σε όλο τον κόσμο. Και γιατί έβγαλε γλώσσα στη φυλή των Eurogroup.
Γι’ αυτό τον συνοδεύει ένα κύμα συμπάθειας, κυρίως ανάμεσα στους νεότερους. Και γι’ αυτό επίσης, επειδή στην κυβέρνηση δεν τρώνε κουτόχορτο -και ο Τσίπρας δεν τρώει ανθρώπους και μάλιστα με delivery άλλων- θα τον τρώνε, λαϊκιστί, στη μάπα για πολύ ακόμα οι μισούντες τη δικαιοσύνη. Γιάνης και ξερό ψωμί…».
***
Διά χειρός…
…του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο LSE Νίκου Μουζέλη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Η καθοριστική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα»:
Θα είναι ο κύριος παίκτης αν…
«Αν ο πρωθυπουργός επιλέξει την ευρωπαϊκή οδό και αντιμετωπίσει θαρραλέα τη λυσσαλέα εσωκομματική και εξωκομματική αντιπολίτευση, θα καταστεί στα χρόνια που έρχονται ο κύριος παίκτης του ελληνικού κομματικού συστήματος. Και επειδή η ευρωζώνη, αν δεν διαλυθεί, θα υποχρεωθεί να αλλάξει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, μερικές από τις υποσχέσεις που ο Τσίπρας έδωσε στη Θεσσαλονίκη μπορεί μελλοντικά να πραγματοποιηθούν. Τέλος, στην πιθανή αλλαγή της ευρωζώνης προς το δημοκρατικότερο, που θα προέλθει και από πιέσεις από τα κάτω, πιέσεις στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σημαντικό ρόλο, θα είναι κρίμα, όταν η ευρωζώνη αρχίσει να κινείται προς μια πιο προοδευτική κατεύθυνση, η χώρα να βρεθεί εκτός ή στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η ρεαλιστική γόνιμη ρήξη»:
Η ρήξη που θα αποδείξει ότι ο Τσίπρας έχει στόφα ηγετική…
«Το ισχυρό χαρτί των ταλέντων του Τσίπρα καίγεται, όταν προσπαθεί και τις μωρολογίες να συμμαζέψει (περί της αριστείας που λειτουργεί ως “ρετσινιά”), αλλά και να θέλει να εξευμενίσει τον μωρολογούντα αναμηρυκάζοντας αναχρονιστικές ντιρεχτίβες για την ερμηνεία της επανάστασης του 1821 ως προϊόντος του Δυτικού Διαφωτισμού!! Οι σέκτες θυσιάζουν την ευκαιρία που τους δόθηκε, προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένες στις ψυχολογικές εμμονές τους.
Θα αποδείξει ο Αλέξης Τσίπρας ότι έχει στόφα ηγετική, δυνατότητα να σημαδέψει ανεξίτηλα την Ιστορία, αν τολμήσει τη ρήξη. Όχι με τους δανειστές, αλλά με τους πουριτανούς συντρόφους του. Η ρήξη με τους δανειστές δεν θα ήταν κατόρθωμα, θα ήταν πολιτική στα μέτρα Σημίτη ή Καραμανλή του βραχέος – και φυσικά αδιανόητη για τους σπιθαμιαίους που ακολούθησαν και ακόμα κοάζουν υποτέλεια. Ρήξη με τους παλαιοημερολογίτες συντρόφους του θα συνιστούσε ρεαλιστική άρνηση να παίξει στο γήπεδο των δανειστών, επιθετική αλλαγή των όρων του παιχνιδιού: Όχι με ρητορείες, με νούμερα:
Οι υπερβάσεις κόστους δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών, από το 1981 ώς το 2014, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Τα χρέη των κομμάτων, των ποδοσφαιρικών ομάδων και των ΜΜΕ που τους χαρίστηκαν, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν τα μυθώδη δισ., ποια περιουσία είχαν όταν ξεκινούσαν και ποια έχουν σήμερα; Η δήμευση των προϊόντων κλοπής του κοινωνικού χρήματος, από κάθε παραμικρό τομέα του δημόσιου βίου, είναι προϋπόθεση “οργανική” για να λειτουργήσει οργανωμένη κοινωνία “στην ολόμαυρη ράχη” της σημερινής Ελλάδας. Νέμεση. Και αμέσως μετά, ανατροπές στην Παιδεία και στην τοπική ”αυτοδιοίκηση”».