Οι υπονομευτές του Τσίπρα

Ας δούμε τι συμβαίνει. Οι «εταίροι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα σκληρύνουν τη στάση τους απέναντί μας ώστε να υποχρεώσουν τον Τσίπρα σε υποχωρήσεις και να δώσουν την εντύπωση στον λαό ότι εγκατέλειψε τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Από την άλλη πλευρά, όχι μόνο οι έξωθεν εχθροί αλλά και οι έσωθεν εκπρόσωποι των μεγάλων συμφερόντων, τους οποίους η κυβέρνηση θέλει να χτυπήσει, συμβάλλουν στη δημιουργία εσωτερικής υπονόμευσης. Η δράση των «αντιεξουσιαστών» και το μαζικό φαινόμενο της μετανάστευσης δεν γιγαντώθηκαν τυχαία. Πρόκειται για δύο μεγάλα προβλήματα, τα οποία εάν δεν αντιμετωπισθούν καίρια, θα μεταβληθούν σε «μπούμερανγκ» με οδυνηρές συνέπειες. Πρώτα η μετανάστευση. Η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να γίνεται «χωματερή της υφηλίου». Ούτε μέσα στους δυστυχείς πρόσφυγες να εντάσσονται λαθρομετανάστες, και άλλα επικίνδυνα στοιχεία. Εκτίθεται σοβαρά η κυβέρνηση όταν διατυπώνονται φαιδρές «απόψεις», όπως αυτή της κυρίας Χριστοδουλοπούλου ότι οι μετανάστες… «λιάζονται» στην Ομόνοια… Έχουμε γίνει χώρα χειρότερη από τριτοκοσμική. Ας προωθήσουν μαζικά όλους αυτούς τους μετανάστες στη Γερμανία. Πάντως, αυτό το οικτρό φαινόμενο δεν μπορεί να συνεχιστεί, διότι σε λίγο οι Έλληνες θα είμαστε μειονότητα στη χώρα μας. Ας πάμε τώρα στους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές», προς τους οποίους μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει απαράδεκτη ανοχή. Δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ότι με την ασυδοσία που τους παρέχει τους μεταβάλει σε πολιτική δύναμη και μάλιστα εξτρεμιστική, που πρώτα θα στραφεί κατά της ίδιας της αριστερής κυβέρνησης; Οι παρουσιαζόμενοι ως «αναρχικοί» πάντα είχαν ως πρώτο στόχο τη νόμιμη Αριστερά, την οποία θεωρούσαν «αστική», «συμβιβασμένη» κ.λπ. Αυτό συνέβαινε σε διεθνές επίπεδο. Οι «αντιεξουσιαστές» αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του συστήματος των σκοτεινών διαπλοκών που έχει στόχο την ανατροπή της αριστερής κυβέρνησης. Η ασύδοτη οχλοκρατική δραστηριότητα αυτού του χώρου ενθαρρύνεται από όλους εκείνους που έχουν συμφέρον πολιτικής αλλαγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνει κάτι πολύ βασικό: Με το να θωπεύει αναρχικούς κουκουλοφόρους, δεν κερδίζει ψήφους από αυτόν τον χώρο, διότι οι «αντιεξουσιαστές» θέλουν να αποδείξουν στους αριστερούς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα με τα άλλα κόμματα. Παράλληλα, οι κεντρώοι και οι πιο συντηρητικοί ψηφοφόροι, που έδωσαν πλειοψηφία στον κ. Τσίπρα, θα απομακρυνθούν όταν δουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Δι’ αυτού του τρόπου, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν να κάνει χαρακίρι στο κατώφλι των «αντιεξουσιαστών», με αποτέλεσμα να πάρει στον λαιμό του όλο το αριστερό κίνημα.

Τον καιρό του Μάη του 1968 στο Παρίσι, ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, ο βετεράνος Ζακ Ντυκλό, είχε επισημάνει ότι: «Οι προβοκατόρικες δραστηριότητες των αναρχικών είναι τόσο περισσότερο επικίνδυνες όσο συνδυάζονται με δραστηριότητες διαφόρων άλλων ομάδων αριστεριστών…». Ο αναρχισμός αποτελεί τη «μαύρη τρύπα» στο ιδεολογικό σύμπαν της Αριστεράς και δεν είναι σύμπτωμα αποκλειστικά ελληνικό. Με διάφορες μορφές αναπτύσσεται και αναπαράγεται ως ακραίο αντικαπιταλιστικό φαινόμενο, ως τυφλή και απελπισμένη αντίδραση στην αδικία, στην καταπίεση, στην κοινωνική αποξένωση. Και καταλήγει πάντα να μετατρέπεται σε «νεκροκουβαλητή» του καπιταλισμού, αφού ο τελευταίος τον χρησιμοποιεί επιτυχώς για να τρομοκρατεί την αστική τάξη. Με αιχμή του δόρατος τον αναρχισμό, ο καπιταλισμός χτυπά την Αριστερά και την αποξενώνει από τις μάζες. Η «επαναστατική βία» στα χέρια ανεύθυνων τυχοδιωκτικών στοιχείων προκαλεί συμφορές πρώτα απ’ όλα στον ιδεολογικό χώρο, τον οποίο ισχυρίζονται οι δήθεν «αναρχικοί» ότι υπηρετούν. Στα παλιά χρόνια, η ηγεσία του ΚΚΕ επικρίθηκε με σφοδρότητα και με πολλούς τρόπους κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για την απόφασή της να προχωρήσει σε ανοικτό εμφύλιο πόλεμο, παρόλο που πήρε την απόφαση αυτή με μεγάλη περίσκεψη, με διστακτικότητα και με μοιραία καθυστέρηση. Επιπλέον, είχε μεγάλο τμήμα του λαού πίσω της. Και το πιο σημαντικό, η πολιτική αντιπαράθεση είχε ήδη πάρει -χωρίς δική της ευθύνη- την κατεύθυνση των βίαιων συγκρούσεων. Παρ’ όλα αυτά, η απόφαση επικρίθηκε, αμφισβητήθηκε και οδήγησε στην ήττα και στην καταστροφή. Οι σημερινοί «αντιεξουσιαστές» ούτε λαό έχουν με το μέρος τους, ούτε εμφύλιο μπορούν να προκαλέσουν, ούτε έχουν ιδέα από πολιτική. Δεν γνωρίζουν ούτε την ιστορία του αναρχισμού. Είναι σίγουρο ότι τα ονόματα της Έμμα Γκόλντμαν, του Αλεξάνδρου Μπέρκμαν ή του Ντουρούτι και της οργάνωσης «ΠΟΥΜ» στην Ισπανία τους είναι άγνωστα. Οι «αντιεξουσιαστές» διακατέχονται από μια ψύχωση και παράνοια, φαινόμενα επικίνδυνα όταν τα εισάγουμε στον χώρο της πολιτικής. Νομίζουν οι κουκουλοφόροι ότι είναι «επαναστάτες»; Επαναστάτρια είναι αυτό το νέο κορίτσι που είχε το θάρρος χωρίς κουκούλα να ανέβει στο τραπέζι του Ντράγκι και να τον αποδοκιμάσει φωνάζοντας να τερματισθεί η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στα νεανικά δικά μας χρόνια οι Λαμπράκηδες δεν έκαναν καταλήψεις σχολών και δεν προέβαιναν σε τυφλές καταστροφές και βανδαλισμούς. Έκαναν πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις βιβλίου, διαλέξεις, συναυλίες και συνεχώς κατατρεγμένοι έδιναν την ιδεολογική μάχη τους με τρόπο που αποσπούσε την εκτίμηση και συμπάθεια ακόμα κι εκείνων που ανήκαν σε άλλους ιδεολογικούς χώρους. Και δεν είχαν συνθήματα για «λευτεριά στον Ξηρό» ή στον Ρωμανό, αλλά ζητούσαν «λευτεριά για τον Γλέζο», που, τέλος πάντων, κάτι συμβόλιζε. Ορθώς, λοιπόν, ο καθηγητής κ. Γιάννης Πανούσης επεσήμανε ότι: «Όποιος νομίζει ότι Αριστερά -και μάλιστα κυβερνώσα Αριστερά- σημαίνει ανοχύρωτη χώρα και πόλη, τότε όχι μόνο δεν έχει σχέση με την Αριστερά αλλά ούτε και με την δημοκρατία…». Ας προσέξει η κυβέρνηση, διότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ τρίβουν τα χέρια τους από αυτήν την κατάσταση και επιδιώκουν να τη φθείρουν και να την κλονίσουν με τη συνεχιζόμενη αναρχία. Αφήσαμε να μας υποσκάπτουν με εσωτερικά προβλήματα (μετανάστες και αντιεξουσιαστές) την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόμαστε να δώσουμε τη μεγάλη μάχη με τους γύπες της Ευρωζώνης. Μια σύγκρουση που ενδέχεται να μας οδηγήσει σε ρήξη και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Το ερώτημα του Τρότσκι για την προπολεμική γαλλική κοινωνία προβάλει τώρα μπροστά μας: «Επαναστατικός σοσιαλισμός ή φασιστική αντίδραση;». Διότι η Αριστερά θα πρέπει να πάρει επαναστατικές αποφάσεις και να μην κάνει πίσω ενώ η φασιστική αντίδραση των ανάλγητων ευρωπαίων «εταίρων» είναι δεδομένη. Ο στοχασμός του Τολστόι: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει», αποκτά απίστευτη επικαιρότητα. Αρνούμαστε την Ευρωπαϊκή Ένωση «όπως υπάρχει» και θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την εξωτερική μας πολιτική. Και οι αντίπαλοι οφείλουν να συμφιλιωθούν με τη λογική. Να συνειδητοποιήσουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ότι εγκλημάτησαν με την ευρώδουλη πολιτική τους έναντι του λαού. Εάν ανοίξει η «Βίβλος της ευρωδουλείας» τότε πλείστοι από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να παραπεμφθούν επί «εσχάτη προδοσία». Για αυτό ας αφήσουν τη στείρα αντιπολίτευση. Και μην ελπίζουν ότι με τα ιταμά τελεσίγραφα του Σόιμπλε και του Ντράγκι προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα φοβηθεί ο λαός και θα υπάρξει προοπτική για επαναφορά στην εξουσία των Σαμαρά – Βενιζέλου. Αυτοί χρεοκόπησαν και ως πρόσωπα και ως κόμματα.