Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από διεθνή απομόνωση λόγω των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές

Ο απομονωτισμός στις διεθνείς σχέσεις και πρακτική προκαλείται από δύο κυρίως λόγους. Η μία μορφή είναι ο εκούσιος, με χαρακτηριστικότερο εκείνο των ΗΠΑ. Ο αμερικανικός απομονωτισμός διήρκεσε όλο, σχεδόν, τον 19ο αιώνα μέχρι και τις αρχές του 20ού, είχε δε ως πρόδρομο το δόγμα Μονρόε, που εξαγγέλθηκε στο Κογκρέσο το 1826. Ο απομονωτισμός των ΗΠΑ συνίστατο στη δηλωμένη απροθυμία να αναμειγνύονται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις με παράλληλη όμως θέση την αντίθεσή τους σε κάθε ευρωπαϊκή ανάμειξη στα θέματα της αμερικανικής ηπείρου. Ο απομονωτισμός τερματίσθηκε με την άμεση και ουσιαστική
εμπλοκή τους στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας και έκτοτε χρονολογείται ο αποκαλούμενος αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε όλες του τις μορφές, πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πολιτιστικό κ.ά. Εκούσιος απομονωτισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί και εκείνος της Αλβανίας της εποχής του Εμβέρ Χότζα, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Σε αντίθεση, μια χώρα μπορεί να περιέλθει σε διεθνή απομόνωση συνεπεία παραβατικής συμπεριφοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Β. Κορέας και ιδιαίτερα του Ιράν, που τους έχουν επιβληθεί διεθνείς κυρώσεις λόγω της ανάπτυξης πυρηνικού προγράμματος. Τηρουμένων των αναλογιών και η σημερινή Ρωσία υφίσταται κάποιας μορφής απομονωτισμό εξαιτίας του Ουκρανικού. Καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν συντρέχει για την Ελλάδα και ούτε μπορεί να στηριχθεί η θέση ότι η χώρα μας έχει απομονωθεί ή διακινδυνεύει να απομονωθεί επειδή διαπραγματεύεται για το χρέος με τους δανειστές. Είναι κατά συνέπεια ακατανόητο να ενταχθεί η διαδικασία διαπραγμάτευσης ως στοιχείο που οδηγεί σε διεθνή απομόνωση. Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα, ισότιμο μέλος στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, αλλά με μειωμένη εθνική κυριαρχία λόγω των επαχθών Μνημονίων. Με τις διαπραγματεύσεις με τους κοινοτικούς θεσμούς επιδιώκεται και η επανάκτηση της πλήρους εθνικής κυριαρχίας. Η διεθνής διπλωματική δραστηριότητα που αναπτύσσεται τελευταία και οι επαφές τόσο σε κοινοτικό επίπεδο όσο και με μεγάλες δυνάμεις, όπως oι ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, επιβεβαιώνουν το άτοπο του απομονωτισμού. Εκείνο που επηρεάζει δυσμενώς την εικόνα μιας χώρας, είναι όταν δεν διαπραγματεύεται την υπεράσπιση των συμφερόντων της. Είτε από έλλειψη πολιτικής βούλησης, είτε μη κατάλληλης προετοιμασίας γεγονός που οδηγεί στην τυφλή υπογραφή διεθνών δεσμευτικών κειμένων χωρίς να υπολογισθούν οι βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες συνέπειες. Παράδειγμα η υπογραφή των Μνημονίων με την «τρόικα», η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, η Συνθήκη για τις Συμβατικές Δυνάμεις στην Ευρώπη (CFE), με την οποία η Ελλάδα αποδέχθηκε τη δυσμενέστατη για την ασφάλεια της χώρας ζώνη εξαίρεσης της Τουρκίας, ακόμη και οι Συνθήκες Λονδίνου – Ζυρίχης, πηγή όλων των δεινών για την Κύπρο. Η σκληρή και ουσιαστική διαπραγμάτευση για την προστασία των εθνικών συμφερόντων δεν ήταν το «φόρτε» των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων, γι’ αυτό, ίσως, ξενίζει που επιδιώκεται τώρα.