Η άλλη άποψη…

Ποιος ωφελείται;

«Ο απελπισμένος και πεινασμένος Έλληνας σε ποιον θα στραφεί όσο περισσότερο στριμώχνεται; Στις ελπίδες… για ανάκαμψη ώστε να επωφεληθεί απ’ το πλεόνασμα του μέλλοντος (που ποτέ δεν θα ‘ρθει), ή θα κοιτάξει να βρει μια άκρη με το κράτος ή οποιοδήποτε κρατικοδίαιτο ή κομματικό σύστημα; Το γκουβέρνο γίνεται όλο και πιο ισχυρό όσο πέφτει μαύρη πείνα γιατί είναι ο τελευταίος εργοδότης που μπορεί να πληρώνει όσο-όσο… έστω και σ’ ό,τι κι ό,τι (σε νόμισμα εννοούμε, χτύπα ξύλο, αν χρειαστεί). Σίγουρα πρέπει να ‘ναι κανείς πολύ κυνικός και ψυχρός εκτελεστής για να οδηγεί εσκεμμένα μια ολόκληρη κοινωνία σ’ ένα απέραντο πτωχοκομείο, με το σκεπτικό ότι έτσι θα επιμηκύνει κατά πολύ την παραμονή του στην εξουσία. Πλην όμως δεν θα ‘ναι ο πρώτος. Ο κυνισμός περισσεύει και στην πολιτική, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με κόμματα και ιδεολογίες που εκ φύσεώς τους γεννώνται όπου υπάρχει φτώχεια, θεριεύουν όσο φουντώνει η απελπισία, για να καταλήξουν κάποτε σε τραγωδίες ή γενοκτονίες: Ενδιαμέσως όμως έχουν περάσει ζωή και κότα αυτοί και η κομματική νομενκλατούρα και οι διάφορες ”μαφίες” που αναπτύσσονται σαν μύκητες τριγύρω τους, για πολλά χρόνια, ή για δεκαετίες. Όπως στη φάση που είμαστε, ανάμεσά μας κάποιοι ζουν και βασιλεύουν κιόλας! Έχουν αρχίσει και κάτι περίεργα ντηλάκια που μυρίζουν “σκάνδαλο”, απ’ ό,τι κατάλαβαν ήδη όλοι οι παροικούντες. Το ερώτημα είναι αν η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της παρατεταμένης ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗΣ ως μεθόδου επιβολής ενός νέου πολιτικού καθεστώτος είναι απλώς στα μυαλά κάποιων ”χτυπημένων” ή φτάνει πολύ πιο ψηλά, εκεί όπου δεν φανταζόμαστε! Αν και μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά: Ποιος ωφελήθηκε 5 χρόνια τώρα απ’ το ότι η Ελλάδα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο; Έλα ντε! Άι γεια σου! Ή μάλλον… άι λιάσου».

***

Διά χειρός…
…του καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιάννη Βούλγαρη, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Η Ελλάδα στην παγίδα της παρακμής»:

Βαράτε τους για να παραδοθούν…

«Οι πολιτικές δυνάμεις της φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας υφίστανται ακόμα τις επιπτώσεις της εκλογικής ήττας και μοιάζουν αποθαρρημένες. Αλλά οι δραματικές εξελίξεις τις ”τραβούν από το μανίκι”. Οι δηλώσεις διαθεσιμότητας για εναλλακτικές κυβερνητικές συμμαχίες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις αυτής της συγκυρίας. Τώρα προέχει η συστηματική κριτική του έργου της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ώστε να περιοριστεί η σημερινή συγκεχυμένη ”αποδοχή” της, που την κάνει αλαζονική και τυχοδιωκτική. Είναι προϋπόθεση προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την επιλογή του ”έντιμου συμβιβασμού”. Επιπλέον, χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες κορυφής και βάσης ώστε να ανασυνταχθεί η φιλοευρωπαϊκή Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, εναπόκειται στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να βρουν τους συνομιλητές πέρα από τους θιασώτες της δραχμής ή της χρεοκοπίας».

Σημ. «Π»: Ο κ. Βούλγαρης ήταν στο πολιτικό κίνημα των «58», που πήγαινε για κόμμα, αλλά διαλύθηκε πριν γίνει…

***

Διά χειρός…
…του Νίκου Αλιβιζάτου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ένα ασυγχώρητο πείσμα»:

Άτακτη υποχώρηση

«Παρότι διαφωνώ ”κάθετα” με τις λοιπές νομοθετικές πρωτοβουλίες του κ. Μπαλτά, όπως είναι π.χ. η κατάργηση των Συμβουλίων ή η επαναφορά -με μοναδικά παγκοσμίως ποσοστά- της φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση των πανεπιστημίων, τις σέβομαι. Διότι υπηρετούν ένα διαφορετικό οργανωτικό μοντέλο, το οποίο, παρότι, όπως πιστεύω, εμποδίζει την ανάπτυξη του ελληνικού πανεπιστημίου και το ”άνοιγμά” του στον έξω κόσμο, έχει τη δική του λογική, εσφαλμένη ασφαλώς και κακομοίρικη, αλλά συνεκτική. Με αυτήν, άλλωστε, ζήσαμε τόσα χρόνια.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την κατάργηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Διότι αυτή δεν υπηρετεί καμιά απολύτως λογική, αλλά αποτελεί άτακτη υποχώρηση μπροστά στον ανορθολογισμό της σκοτεινής βίας, τον εφιάλτη δηλαδή των ελληνικών πανεπιστημίων.

Γνωρίζοντας από παλιά τον σημερινό υπουργό Παιδείας, μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ενέδωσε τόσο επιπόλαια σ’ ένα πείσμα. Και ότι θα δεχθεί να συνδεθεί το όνομά του με μια τόσο ολέθρια όσο και αντιδημοκρατική επιλογή».

***

Διά χειρός…
…της Ιωάννας Λαλιώτου, επίκουρης καθηγήτριας Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το άρθρο της στο «Βήμα» με τίτλο «Η αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού»:

Νεκρή ζώνη η Ελλάδα…

«Μια συστηματική αλλά και ευέλικτη ελληνική μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας θα είχε τουλάχιστον δύο διακριτούς πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας αφορά τη θεσμική, κοινωνική και πολιτισμική διαχείριση των μεταναστευτικών κοινοτήτων που έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα ή εγκαθίστανται στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ως προς αυτόν τον πυλώνα έχουμε κάνει κάποια σημαντικά βήματα προόδου, με λαμπρότερο ίσως παράδειγμα το νομοσχέδιο για τον κώδικα ιθαγένειας που άνοιξε για δημόσια διαβούλευση πολύ πρόσφατα. Απομένουν βέβαια πολλά ακόμη.

Ένας δεύτερος πυλώνας μεταναστευτικής πολιτικής αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης και διαχείρισης των περιοδικών εντατικοποιήσεων της ανθρώπινης κινητικότητας στη γεωπολιτική μας περιοχή. Σε αυτόν τον τομέα έχουμε προχωρήσει ελάχιστα έως καθόλου. Το ζήτημα έχει αντιμετωπιστεί αποσπασματικά και πάντα σε “συνθήκες της κρίσης”. Οι πολιτικές και ιδεολογικές χρήσεις του μεταναστευτικού ζητήματος με σκοπό άλλοτε την καλλιέργεια ακραίων μορφών εθνικιστικού και φυλετικού πατριωτισμού, άλλοτε την εμπέδωση καθεστώτων τρόμου και γενικότερου κοινωνικού πανικού και άλλοτε απλά την ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας δεν επέτρεψαν τη νηφάλια και συστηματική αντιμετώπιση.

Οι χώρες της Νότιας και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης δεν μπορούν να μετατραπούν σε αποθήκες ανθρώπων που διαρκώς θα εξαθλιώνονται στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Από την άλλη πλευρά, η ιδεοληπτική απραξία της ελληνικής Πολιτείας στο παρελθόν ως προς τη διαχείριση του διαρκούς φαινομένου διέλευσης μεταναστών προσφύγων διά μέσου της εδαφικής μας επικράτειας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάτι τέτοιο θα μετέβαλλε γρήγορα την Ελλάδα σε μια “νεκρή ζώνη” μεταξύ της Ευρώπης και του δοκιμαζόμενου κόσμου, μια εξέλιξη που σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες πτυχές της οικονομικής κρίσης της χώρας μόνο σε ένα δυστοπικό σκηνικό τύπου ”Mad Max” μπορεί να μας παραπέμπει».