Σχέδιο ανατροπής…

Σήμερα δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα εναντίον ενός χειρότερου ολοκληρωτισμού, που ντρέπεται να πει το όνομά του και έχει φορέσει «ευρωπαϊκό μανδύα». Κορμός του είναι το Δ’ Ράιχ του Σόιμπλε και της Μέρκελ, που θέλει να πάρει τη «ρεβάνς» για όσα δεν κατάφερε να υλοποιήσει ο Αδόλφος Χίτλερ. Βαρύνεται αυτό το Ράιχ με το σημερινό ολοκαύτωμα του ελληνικού λαού. Και μισεί τη Ρωσία, διότι δεν ξεχνά ότι ο Χίτλερ -σύμφωνα με όσα έγραφε στο βιβλίο του «Μάιν Κάμπφ»- την προόριζε για αποικία της Γερμανίας. Και φέρουν ακόμα βαρέως, ο Σόιμπλε και η συμμορία του, ότι δεν μπόρεσαν ποτέ οι πατεράδες τους να φανταστούν πως στις 22 Ιουνίου 1941 η επιχείρηση «Βαρβαρόσας», που άρχιζε εκείνη την ημέρα, θα τελείωνε στο ίδιο σημείο που είχε συλληφθεί και σχεδιαστεί: Μέσα στο κτίριο της καγκελαρίας στο Βερολίνο! Κι επειδή τώρα ο Τσίπρας δεν δέχεται να συμπράξει στην επανάληψη αυτού που ονειρευόταν ο Χίτλερ, δηλαδή να καταστεί σήμερα η Ρωσία αποικία και υπόδουλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα έβαλαν μαζί του. Είναι προς τιμήν του έλληνα πρωθυπουργού ότι ύψωσε ανάστημα και δεν συστρατεύθηκε (όπως πράττουν οι οσφυοκάμπτες Σαμαράς – Βενιζέλος) με τους κακούς δαίμονες του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Θα πρέπει να θυμίσουμε στον ελλαδικό αλλά και στον κυπριακό χώρο ότι από τη δεκαετία του 1950 και μετά οι λεγόμενοι «σύμμαχοί» μας στο ΝΑΤΟ -Αμερικανοί, Γάλλοι, Άγγλοι κ.λπ.- ποτέ δεν μας υποστήριξαν στο μεγάλο εθνικό μας θέμα της Κύπρου.

Αντιθέτως, μας υποστήριζαν η τότε Σοβιετική Ένωση και οι «Αδέσμευτοι». Η μοναδική φορά που υπήρξε στον ΟΗΕ θετικό βήμα για την κατοχύρωση της αδεσμεύτου ανεξαρτησίας της Κύπρου ήταν τον Δεκέμβριο του 1956, όταν ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ηλίας Τσιριμώκος, με την επιχειρηματολογία και τη ρητορική του δεινότητα, έπεισε τριάντα αδέσμευτα κράτη να ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτησίας της Μεγαλονήσου. Ποτέ οι «Δυτικοί Σύμμαχοι» δεν μας ευνόησαν για να μη στενοχωρήσουν την Τουρκία. Κι ακόμη μην ξεχνάμε ότι ο Μακάριος μπόρεσε να διατηρεί την ακεραιότητα της πατρίδας του και να αντιπαλεύει τις ραδιουργίες των Νατοϊκών με τη συμμαχία των «Αδεσμεύτων» και της Ρωσίας. Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί τον αποκαλούσαν Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου. Το «άνοιγμα» προς τη Ρωσία και τη σημασία του είχαν αντιληφθεί από νωρίς κάποιοι προοδευτικοί πολιτικοί, όπως ο Γιάννης Σοφιανόπουλος και ο Γεώργιος Καρτάλης. Και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου δύο συντηρητικοί ηγέτες -προς τιμήν τους- πραγματοποίησαν τα πρώτα επίσημα ταξίδια στη Μόσχα: Ο Σπύρος Μαρκεζίνης και ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Φυσικά, είναι ευνόητο ότι η ΕΔΑ πάντοτε υπερθεμάτιζε γι’ αυτό το «άνοιγμα». Ο Χρουστσόφ και ο Μικογιάν διαβεβαίωσαν τον Μαρκεζίνη για τα φιλικά αισθήματα της Ρωσίας προς την Ελλάδα και υπενθύμισαν τους παλαιούς δεσμούς των δύο χωρών. Του είπαν ακόμα ότι την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ τη θεωρούσαν στοιχείο που διατάρασσε τις σχέσεις, αλλά τη θεωρούσαν δεδομένη. Δεν γνωρίζω εάν σήμερα ο Πούτιν θεωρεί «δεδομένη» την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμείς, όμως, δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε «δεδομένο». Διότι αυτή η ένταξη, εφόσον δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο χαλκάδες δουλείας, θα πρέπει να μας προβληματίζει. Τον Ιούνιο του 1960 επεσκέφθη τη Σοβιετική Ένωση ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο οποίος είχε συνομιλίες με τον Χρουστσόφ, τον Κοσίγκιν και τον Κοσλόφ, που κράτησαν πεντέμισι ώρες! Μετά τις συνομιλίες ο Βενιζέλος είπε στους δημοσιογράφους ότι οι Σοβιετικοί ήθελαν προώθηση των οικονομικών σχέσεων με την Ελλάδα και δεν έθεταν όρους για το πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς της χώρας. Ορθώς ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι διαφωνεί με τη «λογική των κυρώσεων» κατά της Ρωσίας από τους ιμπεριαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπεραμύνθηκε για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, έκανε λόγο για «νέα αρχιτεκτονική» σχετικά με την ασφάλεια των χωρών, τόνισε ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα να αξιοποιεί τη δυναμική της και εμμέσως -πλην σαφώς- επέρριψε ευθύνες στους «εταίρους» για προσπάθεια να ξαναζωντανέψουν τον Ψυχρό Πόλεμο. Αυτά όλα, όμως, τα τόσο ορθά και αυτονόητα, είναι σίγουρο ότι ενόχλησαν σφόδρα τα σκοτεινά κέντρα Βερολίνου – Βρυξελλών. Στην κοινή συνέντευξη Τύπου, τη Μ. Τετάρτη στη Μόσχα, ο Τσίπρας επανέλαβε με έμφαση ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη χώρα και έχει δικαίωμα να χαράζει την πολιτική της. Αυτό ακριβώς δεν θέλουν οι «σατράπηδες των Βρυξελλών»: Να είμαστε ανεξάρτητοι. Μας επιτρέπουν τόση «ανεξαρτησία» όση μπορεί να έχει ένας κρατούμενος στο κελί του. Θα μιλήσουμε ανοιχτά: Οι «εταίροι» δεν συγχωρούν στον Τσίπρα την «απειθαρχία» στη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία αλλά και το ότι σήκωσε παντιέρα επαναστατική στους υπόδουλους λαούς του Νότου, που κι αυτοί στενάζουν. Γι’ αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον ανατρέψουν. Μια από τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκε συχνά κατά το παρελθόν από ιμπεριαλιστές κατά ηγετών που αντιστάθηκαν για την ανεξαρτησία των χωρών τους, ήταν η δημιουργία ταραχών και οχλοκρατίας. Το βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Αθήνα με τους «αντιεξουσιαστές». Ας προσέξει η κυβέρνηση με την ανοχή που δείχνει σ’ αυτόν τον συρφετό των ανερμάτιστων ταραχοποιών, που νομίζουν ότι είναι «επαναστάτες». Ο υπουργός αναπληρωτής Εσωτερικών κ. Γιάννης Πανούσης είχε δίκιο στο άρθρο του στα «Νέα» και κάποιοι κυβερνητικοί τον παρεξήγησαν. Γιατί μέσα σ’ αυτά τα χαλασμένα παιδιά, με τον μηδενισμό στην ψυχή, εύκολα εισχωρούν και τα χειραγωγούν πράκτορες μυστικών υπηρεσιών. Και μπορούν να τα οδηγήσουν εκεί που θέλουν. Με την υπέρμετρη ανοχή της κυβέρνησης και την παθητική στάση της αστυνομίας δεν καίνε μόνο τους δρόμους και προβαίνουν σε καταλήψεις, αλλά έφθασαν να μπουκάρουν και στη Βουλή, γράφοντας συνθήματα στους εξωτερικούς τοίχους. Αν ήθελαν, θα μπορούσαν να είχαν μπει μέσα. Φαντάζεστε τι θα γινόταν τότε; Θα θυμίσω ένα παλιό περιστατικό: Τον Ιούλιο του 1964, ακροδεξιοί διαδηλωτές (οι οποίοι όχι μόνο δεν φορούσαν κουκούλες, αλλά ήσαν γνωστοί), ακολουθούμενοι από παρακρατικούς της ΕΚΟΦ, εισέβαλαν μέσα στο Κοινοβούλιο κραυγάζοντες συνθήματα κατά του Γέρου Παπανδρέου και συνεπλάκησαν με βουλευτές. Από τα χτυπήματα των τραμπούκων τραυματίσθηκαν οι βουλευτές του Κέντρου Ιωάννης Θ. Τσιριμώκος, Γ. Μπακατσέλος, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Ιάκωβος Διαμαντόπουλος και άλλοι. Αν συμβούν έκτροπα μιας τέτοιας μορφής, κάτω από «έντεχνη καθοδήγηση» πρακτόρων, τότε ενδέχεται να υπάρξουν απρόβλεπτες εξελίξεις. Οι καιροί είναι πονηροί. Αρκετά προβλήματα έχουμε μπροστά μας. Η κυβερνητική ανοχή κάνει τους κουκουλοφόρους να πιστεύουν ότι αποτελούν «πολιτική δύναμη», ενώ είναι μόνο προβληματικά άτομα του περιθωρίου. Τον καιρό του γαλλικού Μάη του 1968, ο τότε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, ο Ζακ Ντικλό, είχε πει: «Οι προβοκατόρικες δραστηριότητες των αναρχικών είναι τόσο περισσότερο επικίνδυνες όσο συνδυάζονται με δραστηριότητες διαφόρων άλλων ομάδων αριστεριστών…». Σε μια περίοδο κατοχική, όπως αυτή που βιώνουμε, απαιτείται προσοχή σε μεθοδεύσεις υποκινούμενες από σκοτεινά κέντρα. Αυτή την ώρα είναι αναγκαία, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η στήριξη του «ανοίγματος» προς τη Μόσχα αλλά και προς το Πεκίνο. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως κατήντησε, δεν σημαίνει τίποτε πλέον για τον ελληνικό λαό.