Διαχρονικό λάθος
Λόγω και της ιδιότητός μου ως συνταξιούχου ανωτάτου δικαστή, που υπηρέτησα τη Δικαιοσύνη επί σαράντα περίπου χρόνια, νομίζω ότι αξίζει να έχω μια υπεύθυνη γνώμη γύρω από διάφορα θέματα, ακόμη και λειτουργικά τού εν λόγω θεσμού αλλά και άλλα, που αναφέρονται ακόμα και σε έργα υποδομής. Όταν, πραγματοποιώντας ένα παιδικό μου όνειρο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εισήλθα στο Δικαστικό Σώμα, όχι μόνο σε Αθήνα και Πειραιά αλλά και σε άλλες ελληνικές μεγαλουπόλεις, οι δικαστικές υπηρεσίες αλλά και οι αίθουσες των ακροατηρίων ήταν σε μισθωμένους χώρους, και όχι μόνο. Από πλευράς χωρητικότητας οι χώροι αυτοί ήταν λίαν περιορισμένοι. Βέβαια, με την πάροδο των ετών βελτιώθηκαν κάπως τα πράγματα από πάσης απόψεως, πλην όμως η βελτίωση αυτή έλαβε χώρα με ρυθμό «χελώνας» ή, με άλλα λόγια, με ρυθμό αντιστρόφως ανάλογο εκείνου με τον οποίο βελτιώθηκε στα ίδια χρόνια η εξέλιξη σε έργα υποδομής και λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών.
Δείτε σήμερα πού στεγάζεται το Πρωτοδικείο και η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών (όπου διακινούνται και απασχολούνται καθημερινώς χιλιάδες άνθρωποι). Ακόμη δεν μπορεί να βρεθεί πεδίο συνεννοήσεως για τη στέγαση των δικαστηρίων και των εισαγγελιών Πειραιώς. Το ίδιο ακριβώς και για τη μεταστέγαση των δικαστηρίων και των εισαγγελιών της Θεσσαλονίκης, όπου ασφυκτιούν σήμερα οι εκεί υπηρετούντες δικαστές και δικαστικοί υπάλληλοι από πλευράς στενότητας χώρου. Και επειδή δεν θέλω να αδικώ κανέναν, σε πολλές πόλεις της Ελλάδος έχουν ανεγερθεί καινούργια δικαστικά κτίρια, πλην όμως και αυτά δεν γίνονται με μια προοπτική σε βάθος χρόνου, αλλά με βάση το παρόν και τη θεωρία τού «δος ημίν σήμερον». Γι’ αυτό και βλέπετε σήμερα στο Πρωτοδικείο Αθηνών, που μεταστεγάστηκε στην παλιά Σχολή των Ευελπίδων προ τριάντα ετών, λόγω πολλαπλασιασμού των εκδικαζόμενων υποθέσεων (αστικών και ποινικών), να έχουν μετατραπεί σε ακροατήρια ακόμη και οι διάδρομοι των κτιρίων. Όλα αυτά, μαζί με τη διάσπαση των διαφόρων δικαστικών υπηρεσιών σε διάφορα κτίρια, σε πολλές περιπτώσεις και μισθωμένα, δημιουργούν στον έξω κόσμο μια άσχημη εικόνα για τη Δικαιοσύνη γενικότερα αλλά και ταλαιπωρούν τους πολίτες, οι οποίοι για να εξυπηρετηθούν, όταν τούτο απαιτείται, δαπανούν και χρήμα και χρόνο. Έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο αλλού να είναι στην Αθήνα το Ειρηνοδικείο και το Πταισματοδικείο, αλλού το Πρωτοδικείο και η Εισαγγελία Πρωτοδικών και αλλού το Εφετείο και ο Άρειος Πάγος. Βέβαια, η ίδια κατάσταση παρατηρείται και στα διοικητικά δικαστήρια.
Για τη σημερινή κατάσταση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ευθύνονται διαχρονικά όλες οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, και κυρίως αυτές από τη Μεταπολίτευση και μετά, ιδιαίτερα από της εισόδου μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (οπότε και εισέρρευσαν χρήματα πολλά στον κρατικό κορβανά) μέχρι σήμερα. Πάντα για τη Δικαιοσύνη, σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικές και κτιριακές υποδομές, οι σκέψεις και ο προγραμματισμός κάθε άλλο παρά άμεσης προτεραιότητας ήταν. Και αυτό παρότι από την εκτέλεση των ποινών και των αποφάσεων εισρέει αρκετό χρήμα στα δημόσια ταμεία.
Επακόλουθο, λοιπόν, των παραπάνω παραλείψεων των κυβερνήσεων είναι να μην υπάρχει σήμερα δικαστική αίθουσα για την εκδίκαση της δίκης της Χρυσής Αυγής. Ακόμη και για εκείνη που έχει διαμορφωθεί στις Φυλακές Κορυδαλλού υπήρξαν και υπάρχουν σοβαρότατες διαμαρτυρίες από πλευράς δήμου και κατοίκων του Κορυδαλλού. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω τι θα επιτύχουν οι τελευταίοι. Πάντως, για παν ενδεχόμενο, ετοιμάζεται και το αμφιθέατρο τελετών του Εφετείου Αθηνών, το οποίο όμως, όπως και η λέξη το λέει, έχει κατασκευαστεί για άλλον σκοπό. Φανταστείτε, λοιπόν, τι σημαίνει να υπάρχει σήμερα τέτοια έλλειψη σε ένα κράτος-πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς αισθάνονται, άραγε, οι κατά καιρούς διατελέσαντες υπουργοί Δικαιοσύνης, μεταξύ των οποίων και ο τελευταίος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, που διετέλεσε και ανώτατος δικαστικός και γνώριζε τα πράγματα «εκ των ένδον», αλλά παραιτήθηκε αποκλειστικά για να υπηρετήσει τη δικομματική αυτή κυβέρνηση;