Πορεία προς την Ανάσταση!

Είναι εξαίσια η περιγραφή του μεγάλου Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη στον «Λαμπριάτικο Ψάλτη» για τους ανελθόντες στον ναΐσκον του Τιμίου Προδρόμου να εορτάσουν την Ανάσταση: «Ο παπα-Διανέλλος εσηκώθη στενάζων, εισήλθεν εις τον ναόν και προσεκύνησεν εις τας βαθμίδας του ιερού βήματος. Ευθύς κατόπιν του έτρεξαν η γριά-Μαθηνώ και η θειά το Σεϊρανώ, η σημαιοφόρος των πανηγύρεων. Αι δύο γυναίκες ήρχισαν να αναζωπυρώσι τα φυτίλια, να ρύπτωσιν έλαιον εις τας κανδήλας και να κάμνωσιν εγκαρδίους σταυρούς. Ησθάνοντο ανέκφραστον χαράν και γλύκαν εις τα σωθικά των. Ήτον Ανάστασις. Ανάστασις! Το πρόσωπον του Δεσπότου Χριστού έλαμπε με άγιον φως, δεξιά της Ιεράς Πύλης. Η μορφή της Δεσποίνης Θεοτόκου ήστραπτεν εξ αφάτου χαράς, αριστερόθεν κρατούσης το θείον βρέφος της. Η όψις του Τιμίου Προδρόμου, με ένα βόστρυχον της κόμης φρίττοντα προς τα άνω, ως να έμενεν ανωρθωμένος από την πρόσψαυσιν του θηριώδους δημίου του αποκόψαντος την σεβάσμιον κάραν του μείζοντος εξ όσων εγέννησαν κατά φύσιν αι γυναίκες των ανδρών, εσελαγίζετο εξ μυστικής ευφροσύνης παραπλεύρως εκείνου, ου την φρικτήν κορυφήν ηξιώθη να χειροθετήσει. Και ο ηγαπημένος μαθητής ήτο ακόμη εκεί, και συνέχαιρε επί τη Αναστάσει…».

Αυτά τα αισθήματα μας δημιουργεί η Εκκλησία μας. Η πατρίδα μας, όμως, μαστίζεται από την οικονομική αλλά και την ηθική κρίση και οι πολίτες με την ανεργία βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά, χωρίς να βλέπουν τον δρόμο που θα οδηγήσει το έθνος μας στην Ανάσταση. Βλέπουν ότι, παρά την υπάρχουσα κρίση, το υποτιθέμενο κράτος μας εξακολουθεί να πορεύεται και να λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσε και πριν ξεσπάσει η κρίση. Δεν φαίνεται ότι μπορεί να οδηγηθεί προς την Ανάσταση. Δεν φαίνεται να νοικοκυρεύεται. Το Υπουργικό Συμβούλιο εξακολουθεί να είναι πολυάριθμο, ο αριθμός των βουλευτών παραμένει σταθερός και δεν μειώνεται. Οι διορισμοί σε διοικήσεις οργανισμών, νοσοκομείων, τραπεζών, κλπ., εξακολουθούν όπως και πρώτα. Οι μετακλητοί υπάλληλοι ζουν και βασιλεύουν και ο νόμος περί ευθύνης των υπουργών δεν αλλάζει. Ουδείς εκ των διοριζόμενων στις διάφορες θέσεις πρόκειται να δώσει λογαριασμό των πράξεών του και ουδέποτε λογοδοτεί για όσα έπραξε. Οι πολίτες και με τους νέους κατόχους της εξουσίας δεν βλέπουν φως και ελπίδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορούν να οδηγήσουν το έθνος στην Ανάσταση οι έχοντες την εξουσία εάν δεν πιστεύουν οι ίδιοι πρώτα σ’ αυτή; Δεν είναι, όμως, μόνο οι κυβερνώντες, πρέπει και οι πολίτες να αντιληφθούν ότι πρέπει να πιστέψουν και αυτοί.

Η τεράστια μείωση των γεννήσεων φανερώνει ότι τα νέα παιδιά έχουν παύσει να πιστεύουν στον εαυτό τους και όταν δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, τότε πώς θα πιστέψουν στην Ανάσταση; Δεν δημιουργούν οικογένεια και όταν τη δημιουργούν αποφεύγουν την απόκτηση παιδιών και μένουν με ένα ή -κατά λάθος- με δύο παιδιά. Μπορεί να προβάλλεται η δικαιολογία της οικονομικής κρίσεως, πλην όμως, όταν δεν είχε έλθει ακόμη η οικονομική κρίση, η κατάσταση ήταν σχεδόν η ίδια. Οι πληττόμενοι από την οικονομική κρίση έχουν αυτή τη δικαιολογία, οι άλλοι, όμως, οι νέοι που δεν τους αγγίζει η οικονομική κρίση, ποια δικαιολογία έχουν, που μένουν με ένα ή δύο παιδιά; Τώρα είναι η ευκαιρία με την κρίση να αλλάξει ριζικά όλη κατάσταση και να προσδοκούμε όλοι και ιδιαιτέρως οι νέοι ότι από τον Γολγοθά μπορούμε να οδηγηθούμε στην Ανάσταση. Μόνο έτσι θα μπορούσε να ελπίζει ο πολίτης ότι αυτό το έθνος θα έχει μέλλον, όταν μάλιστα, όπως πορεύεται, με τη δημογραφική κατάρρευση στην οποία βρίσκεται και την πληθυσμιακή αλλοίωση που υφίσταται, βαδίζει προς το τέλος της ιστορίας του. Είναι ώρα, όμως, να ξυπνήσουν και από τον λήθαργο και οι πολίτες και η Ανάσταση του Θεανθρώπου μας δείχνει τον δρόμο. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!