Καλή Ανάσταση, Έλληνες!
Μεμιάς, πρόσφερα τη δράκα των «κόκκινων» λεπτών, που ανωτέρω περιγράφω, σε έναν ανάπηρο νεαρό. Η αντίδρασή του ήταν ακαριαία. «…Τί είναι αυτά κύριε;», με ρωτάει, «ευρωπαϊκά νομίσματα είναι παιδί μου!», απάντησα, χωρίς να ξέρω κι εγώ ακριβώς αν ειρωνευόμουν τα «νομίσματα» που πρόσφερα στο ταλαίπωρο άτομο ή μιλούσα σοβαρά… «Πάρτε τα, κύριε, πίσω, και μη μας περιφρονείτε επειδή είμαστε ανάπηροι!», πρόσθεσε. Πιστέψτε με, έφυγα δρομαίως, χωρίς να ξέρω αν έπρεπε παράλληλα να ευχηθώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αφού αρκετοί μάρτυρες του συμβάντος είναι και φίλοι μου και γείτονες…
Αναφέρεται ότι ο αρχαίος νομοθέτης των Αθηνών (7ος π.Χ. αι.) Δράκων (ο χαρακτηρισμός «δρακόντεια μέτρα» ή «δρακόντειοι νόμοι» σημαίνει σήμερα μέτρα και νόμους που κεντρικό τους γνώρισμα έχουν μεγάλη μεν αυστηρότητα, αλλά αποβλέπουν σε ένα είδος ευστάθειας του κοινωνικού συστήματος), θέσπισε για την Αθήνα ένα νόμισμα ογκώδες και βαρύ, με το οποίο ανέβηκε τότε πολύ ψηλά αυτό που δικοί μας σημερινοί φραμπαλάδες οικονομο-(α)-λόγοι αποκαλούν «ψυχολογία της αγοράς». Την οποία ελάχιστα έως καθόλου τιμούν οι σημερινοί με τις πράξεις και αποφάσεις τους! Τα διακινούμενα, δηλαδή, αγαθά, έπαιρναν αδιακρίτως στα μάτια των Αθηναίων της εποχής του Δράκοντος -και επί πολλά έτη έκτοτε…- αξία πολύτιμων αντικειμένων, μόνο και μόνο λόγω της μορφής του νομίσματος! Ταλαίπωρε Δημήτρη Σιούφα, παλιέ πρόεδρε της Βουλής! Σε θυμάμαι όταν μπροστά στις κάμερες απαιτούσες από τον τότε συνάδελφό σου πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ξεκινήσουν συστηματικές προσπάθειες κοπής χάρτινων νομισμάτων του ενός και των δύο ευρώ και διαφοροποίησης της μορφής και του βάρους των μεταλλικών υποδιαιρέσεων της βασικής μονάδος. Δεν θα ξεχάσω τα… πλατιά γέλια (!) των καλεσμένων ευρωπαίων κοινοβουλευτικών (περιλαμβανομένου και του προέδρου του ΕΚ) τότε στο γραφείο σου με το άκουσμα της δημόσιας πρότασής σου… Τόση βορειοδυτική «ευγένεια» ήθους και αντιλήψεως!
Ο υπογράφων στη στήλη αυτή πιστεύει από μακρού ότι η μορφή του κοπέντος ευρωπαϊκού νομίσματος (σημ.: το οποίο είναι καθαρώς νόμισμα γερμανικό, άλλωστε η ισοτιμία του με το παλιό μάρκο είχε αποφασισθεί, περίπου, στο ένα προς ένα!) είναι η κυριότερη αιτία του γεγονότος ότι οι Έλληνες (αλλά και άλλοι λαοί…) ουδέποτε εξοικειώθηκαν με αυτό, ιδίως εάν ληφθεί υπόψη η ισοπεδωτική ισοτιμία του προς τα παλιά νομίσματα. Φοιτητές πίνουν τον καφέ τους στα νεανικά στέκια και δεν τους κάνει καρδιά να παίρνουν τα ρέστα από τους σερβιτόρους… Τα πουρμπουάρ στα εστιατόρια φθάνουν συχνά στο είκοσι και στο τριάντα τοις εκατό του αντιτίμου του γεύματος, για να μην αισθάνονται ντροπή οι πελάτες όταν αφήνουν τα τραπέζια τους! Και, συχνά, δεν σου κάνει καρδιά να πάρεις ρέστα από ταξιτζή ή κάποιον άλλο έκτακτο παροχέα υπηρεσιών… Εντάξει, δεν λέω ότι θα μπορούσαμε όλοι μας να υιοθετήσουμε γαλαντομία… Βίκυς Σταμάτη, που -κατά τα μεταδιδόμενα…- όταν κάποτε έπινε τον καφέ της, απαξίωνε να πάρει ρέστα από κατοστάρικο του ευρώ όταν το γκαρσόνι έλεγε ότι δεν είχε να της το χαλάσει ή όταν έδινε ένα χιλιάρικο για ένα πουκαμισάκι και δεν έπαιρνε (για τον ίδιο λόγο!) ρέστα κ.τ.τ. Αλλά οι μη έχοντες, όχι ακριβώς αρχαίου Δράκοντος μυαλό, αλλά μηδέ ενός κοκόρου γνώση, λέτε ότι ΔΕΝ καταλάβαιναν ότι μια ισοτιμία τριακοσίων σαράντα μίας δραχμών προς ένα ευρώ θα έφτανε τον Έλληνα στο σημείο να μην μπορεί στοιχειωδώς να αναπνεύσει μέσα στον κατακλυσμό των έκτοτε νέων του χρεωπιστώσεων; Υπομονή, αδελφοί μου και πατέρες! Και -προ πάντων-
Καλή Ανάσταση!