Διά χειρός…
Δεν μπορείς να πνίγεις τον άλλον, αυτό δεν είναι Ευρώπη
«Υποστηρίζω βαθιά την ευρωπαϊκότητα της Ελλάδας από τα μεταπολιτευτικά χρόνια μου στον ”Θούριο”, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου η ελίτ που κυβερνά σήμερα την Ευρώπη. Συχνά τη θεωρώ καταστροφική για εμάς. Ανήκουμε στην Ευρώπη, αλίμονό μας αν την εγκαταλείψουμε. Έχουμε κάνει λάθη, τα παραδεχόμαστε και τα πληρώνουμε. Από την άλλη μεριά, όμως, ειδικά το τελευταίο διάστημα, η Ευρώπη λειτουργεί ασφυκτικά απέναντί μας. Δεν μπορείς να πνίξεις τον άλλον επειδή δεν σε συμφέρει η πολιτική του σκέψη ούτε και για άλλους λόγους. Όσοι έχουν σήμερα το πάνω χέρι στην Ένωση φέρονται σαν αποικιοκράτες. Σημασία όμως έχουν και οι όροι με τους οποίους συμμετέχουμε στην Ένωση και στο κοινό νόμισμα, δηλαδή με αλληλεγγύη και με σεβασμό ο ένας για τον άλλον, διότι αυτά λένε οι καταστατικές αρχές της Ένωσης. Αυτό είναι για μένα η Ευρώπη».
***
…του Θέμου Αναστασιάδη, από το μήνυμα προς την κυβέρνηση που είχε στη σελίδα του στο «Πρώτο Θέμα» του:
Συμβουλές…
«ΠΡΟΣ ΚΑΝΑΛΙΑ
Αντί να κουράζεστε με ανακοινώσεις στα αυθαίρετα πρόστιμα της κυβέρνησης, κόψτε για μία εβδομάδα απ’ όλα τα δελτία και τις ζώνες τα πλάνα όλων των Συριζαίων υπουργών, του Τσίπρα και των χαζοσυμβούλων του (κρυφών και φανερών) και μετά ξανασυζητάτε ”πόσο πάει το μαλλί” της TV. Άντε γιατί… δώσε θάρρος στον χωριάτη να σου πάρει το κανάλι».
***
…του Κώστα Καλλίτση, από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή»:
Να ψάξουμε γιατί δεν βγήκαμε από τα Μνημόνια
«Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο του 2011, πήρε 78 δισ. και βγήκε μετά μια 3ετία – έχοντας ήδη δανειστεί σχεδόν όλα όσα θα χρειαζόταν τον επόμενο χρόνο. Η Κύπρος μπήκε σε πρόγραμμα τον Μάρτιο 2013. Δύο χρόνια μετά, οι διαρθρωτικές αλλαγές πρακτικά έχουν ολοκληρωθεί, οι δύσκολοι στόχοι δημοσιονομικής προσαρμογής έχουν επιτευχθεί, από τα 10 δισ. ευρώ που συνόδευαν το πρόγραμμα τα 5 δισ. τελικά δεν της χρειάστηκαν και θα επιστραφούν, η ύφεση αποσύρεται υπέρ της ανάπτυξης – όπως εύκολα διαπιστώνει ο επισκέπτης της Κύπρου.
Εμείς γιατί αποτύχαμε; Γιατί δεν καταφέραμε (ούτε αναμένει κάποιος να καταφέρουμε στην επόμενη διετία…) να βγούμε από τα Μνημόνια; Αυτό αξίζει να διερευνηθεί, με γενναιότητα και ειλικρίνεια. Πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι μια Εξεταστική Επιτροπή που θα διερευνήσει γιατί η Ελλάδα μπήκε, αλλά μια Εξεταστική Επιτροπή που θα διερευνήσει γιατί η Ελλάδα ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ από τα Μνημόνια. Αυτή θα ήταν μια ευεργετική άσκηση αυτογνωσίας, πολύτιμη για το μέλλον μας ως κοινωνία, επώδυνη για το πολιτικό σύστημα (με την ευρεία έννοια: πολιτικά κόμματα, μέσα ενημέρωσης, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, διοικήσεις τραπεζών, ηγεσίες συνδικάτων) αλλά, τελικά, λυτρωτική και για το ίδιο.
Πώς φτάσαμε, πέντε χρόνια μετά, να έχουμε μείνει στα λόγια όσον αφορά φοροδιαφυγή, ανεξαρτητοποίηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, πάταξη λαθρεμπορίου καυσίμων, αξιολόγηση δομών και δημοσίων υπαλλήλων;
Γιατί, στη διάρκεια του προγράμματος, η Ιρλανδία αύξησε 4,6% το ΑΕΠ, η Πορτογαλία έχασε 4,4%, ενώ η Ελλάδα έχασε 25% – λες και κατεστράφη από πόλεμο; Τα άλλα Μνημόνια ήταν αναπτυξιακά και μόνο το δικό μας υφεσιακό;».
***
…του ηθοποιού Γιάννη Τσιμιτσέλη, από τη συνέντευξή του στο «Βήμα» στην Αφροδίτη Γραμμέλη:
Δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή!
«Την τελευταία δεκαπενταετία που ψηφίζω δεν καταλαβαίνω ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ Αριστεράς, Κέντρου και Δεξιάς… Εγώ βλέπω βουλευτές που τη μία χρονιά κατεβαίνουν με την Αριστερά, μετά με τη Δεξιά και μετά με τη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει κάτι σταθερό, όλα είναι κυμαινόμενα. Ούτε η Δεξιά είναι απόλυτα Δεξιά ούτε η Αριστερά είναι καθαρή Αριστερά, γιατί αν ήταν αυτή τη στιγμή θα ήμασταν στη δραχμή, δεν θα υπήρχε το ευρώ. Είναι όλα λίγο απ’ όλα. Αυτή τη στιγμή δεν μας επιτρέπεται ο διαχωρισμός μεταξύ αυτών. Διότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή. Είναι απόλυτα εξαρτημένη από ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Δεν μπορούμε από μόνοι μας να κάνουμε πράγματα».
«Θα ήταν βλακώδες να υπάρξει ρήξη. Αν κάποιος όμως θέλει να λέγεται αριστερός και απαιτεί το δίκιο του εργάτη, θα έπρεπε να επιλέξει τη ρήξη».