Το ευρω-παρακράτος και οι «θεσμοί» του

Πίσω όμως από αυτό το σκηνικό, πίσω από μια τυπική θεσμική οργάνωση, πίσω από μια φορμαλιστικού τύπου δημοκρατία, κρύβεται και άρχει η πιο στυγνή ολιγαρχική – δικτατορική δομή συμφερόντων που γνώρισε η Ευρώπη από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα.

Υποτίθεται ότι τμήματα της εθνικής κυριαρχίας των κρατών – μελών «μεταφέρθηκαν» στα συλλογικά – θεσμικά όργανα, που λειτουργούν με δημοκρατικές διαδικασίες, με διαφάνεια, με σχέσεις ισοτιμίας μεταξύ των εταίρων… Ποτέ όμως η Δημοκρατία δεν γνώρισε παρόμοιο ευτελισμό… Γιατί οι πρωθυπουργοί, οι Πρόεδροι Δημοκρατίας, οι υπουργοί, οι διοικητές κεντρικών τραπεζών, οι επίτροποι που στελεχώνουν τους θεσμούς δεν αποτελούν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, παρά υποτελείς, εντολοδόχους και εφαρμοστές των επιταγών και των επιλογών της χρηματοπιστωτικής δομής και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ποιος είναι ο πολιτικός εκφραστής της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και των πολυεθνικών συμφερόντων; Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, με «φιγούρες» την Άνγκ. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε…

Δύο είναι οι διαδικασίες μέσω των οποίων επιβάλει την εξουσία της η υπερδομή των οικονομικών συμφερόντων. Σε πολιτικό επίπεδο, η γερμανική ελίτ έχει χειραγωγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνήσεων, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να διορίζει πρωθυπουργούς – αχυρανθρώπους, υπαλλήλους της τραπεζικής δομής, όπως έκανε στην Ελλάδα και στην Ιταλία.

Η πολιτική αυτή κυριαρχία ασκείται συστηματικά και στο επίπεδο κορυφαίων θεσμών όπως η Commission και το Eurogroup, ενώ οι ευρωπαίοι Επίτροποι πρέπει να διαθέτουν το ανάλογο «πιστοποιητικό» γερμανοφροσύνης…

Το ευρω-παρακράτος

Όμως, πέραν του τυπικού – επίσημου θεσμικού πεδίου, που λειτουργεί ως «εργαλείο» άσκησης του γερμανικού imperium, έχει διαμορφωθεί, σε ένα δεύτερο επίπεδο, ένα ευρω-παρακράτος, μια μορφή ολιγαρχικής εξουσίας που επικαλείται την αυτόνομη – ανεξάρτητη υπόστασή της έναντι των πολιτικών θεσμών, που «μολύνονται» συχνά από σκοπιμότητες, όπως μας διδάσκουν οι νεοφιλελεύθεροι καθοδηγητές…

Με το προκάλυμμα της «ανεξάρτητης αρχής» εμφανίζεται εδώ και λίγα χρόνια η ΕΚΤ, η οποία απέκτησε τον χαρακτήρα μιας υπερεθνικής οικονομικής δομής, οι αποφάσεις της οποίας δεν επηρεάζουν μόνο τις οικονομικές εξελίξεις των κρατών – μελών, αλλά αποτελούν ταυτόχρονα αποφασιστικού χαρακτήρα ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ καθοριστικές για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις κάθε χώρας.

Πρόκειται, κυριολεκτικώς, για ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ, που αυτονομείται πλήρως από κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και πολιτικής βούλησης των κρατών – μελών. Ποιος ελέγχει τις αποφάσεις και τις βασικές επιλογές της ΕΚΤ; Όχι, βεβαίως, ο κ. Μ. Ντράγκι, ο οποίος υπηρετεί τον ρόλο του εντολοδόχου – αχυράνθρωπου. Τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης του κ. Μ. Ντράγκι που τον καθιστούν αξιόπιστο εκφραστή των συμφερόντων είναι η θέση του ως αντιπροέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Goldman Sachs International το διάστημα 2002-2005 και η «ευδόκιμος προϋπηρεσία» του στη θέση του εκτελεστικού διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1984 έως το 1990…

Ο πραγματικός μηχανισμός εξουσίας διαμορφώνεται από μια υπερδομή τραπεζικών – χρηματιστικών συμφερόντων και πολυεθνικών. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα αναγνωρίσουμε, όπως μας αποκαλύπτει η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», τους κολοσσούς της Standard & Poor’s, της General Electric, της Morgan Stanley, της περίφημης Deutsche Bank, της HSBC κ.λπ.

Εδώ βλέπουμε με ποιον τρόπο διαρθρώνεται, ενισχύεται και αναπαράγεται η αγαστή, η αρμονική συνεργασία της γερμανικής οικονομικοπολιτικής ελίτ και της χρηματοπιστωτικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας.

Στη λειτουργία αυτού του ευρω-παρακράτους στηρίχθηκε η γερμανική οικονομική κυριαρχία, που στηρίχθηκε στην άντληση και μεταφορά πλούτου, στη λεηλασία και εξαθλίωση του ευρωπαϊκού Νότου. Ο εσωτερικός ανταγωνισμός στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης επισημοποιήθηκε με την καθιέρωση του σκληρού ευρώ και την άρνηση της γερμανικής ελίτ να αποδεχθεί τόσο τις διορθωτικές πολιτικές που θα αμβλύνουν τις εντεινόμενες ανισότητες στο εσωτερικό όσο και την αντιμετώπιση του τεράστιου χρέους των χωρών της Ευρωζώνης.

«Θεσμοί» – υποχείρια

Μ’ αυτούς τους «θεσμούς» διαπραγματευόμαστε σήμερα… «Θεσμούς» που το τελευταίο τους μέλημα αποτελεί η έξοδος από την κρίση και η ανάπτυξη της χώρας. Γι’ αυτό συναντάμε την πείσμονα άρνηση, την κακοπιστία, τον ανοικτό πόλεμο, τους εκβιασμούς, τις απειλές, τη χυδαία προπαγάνδα, γι’ αυτό και αποφάσεις στις οποίες υπήρξε συμφωνία, όπως αυτή του Eurogroup της 28ης Φεβρουαρίου, επιδιώκεται από εκπροσώπους των «θεσμών» να ακυρωθούν στην πράξη ώστε να επανέλθει η ελληνική κυβέρνηση στη μνημονική ορθοδοξία… Γι’ αυτό και ο χυδαίος εκβιασμός που ασκείται κατά της χώρας μας με τον ασφυκτικό περιορισμό της ρευστότητας έφθασε μέχρι του σημείου να υπεξαιρεθούν τα 1,2 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ, με την αγαστή συμβολή της προηγούμενης κυβέρνησης και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος -γνήσιου μνημονιακού τέκνου- Γ. Στουρνάρα…

Γιατί, όπως καταλαβαίνουμε, το ευρω-παρακράτος έχει στήσει τα «παραρτήματά» του σε εθνικό επίπεδο, όπως στην περίπτωσή μας, στους τραπεζίτες και σε ολόκληρη τη δομή της διαπλοκής που συγκροτούν το σύγχρονο οικονομικοπολιτικό παρακράτος.

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υποχώρησης.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αντέξει στις πιέσεις και να φροντίσει να μετατρέψει τις «κόκκινες γραμμές», τις ανυποχώρητες θέσεις της σε νόμους (αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης, εργασιακά, «κόκκινα δάνεια», ασφαλιστικά ταμεία, χτύπημα της διαπλοκής, νέα ΕΡΤ, κ.λπ.) ώστε να παγιώσει σε θεσμικό – πολιτικό επίπεδο τη στήριξή της από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Η οποία αποτελεί και το ισχυρότερό της όπλο.