Μια Κυριακή του Απρίλη
Ήταν πανέμορφη η ανοιξιάτικη Αθήνα τα χρόνια εκείνα. Καθώς οι γειτονιές ήσαν αραιοδομημένες, υπήρχαν πολλά άχτιστα οικόπεδα που η φύση μεταμόρφωνε σε ανθοκήπια. Στο απλωμένο, σαν χαλί, χαμομήλι, που μοσχοβολούσε, φύτρωναν κάθε λογής αγριολούλουδα. Και κατακόκκινες παπαρούνες που λικνίζονταν παραδομένες στο απριλιανό αεράκι και κίτρινες «καμπανούλες» και μωβ «μη με λησμόνει» και κατάλευκες μαργαριτούλες και ένα ακόμη πλήθος από ανώνυμα λουλούδια του αγρού που σχημάτιζαν πολύχρωμα ταπέτα για να βολτάρουν κομψές «πασχαλίτσες». Στον αέρα πετάριζαν παιχνιδιάρες πεταλούδες σαν μπαλέτο…
Οι γειτονιές έμοιαζαν τότε με εξοχή!
Όλα ήσαν ειδυλλιακά και παραδεισένια, μόνο που ένας κακός δαίμονας ετοιμαζόταν να βυθίσει τη χώρα μας στη δυστυχία. Κι αυτός ήταν η Γερμανία, με τον πανίσχυρο και αήττητο στρατό, που ισοπέδωσε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Έξι μήνες πολεμούσαμε τον ιταλό εισβολέα που θρασύτατα ζήτησε από την Ελλαδίτσα μας «γη και ύδωρ» και τον κατατροπώσαμε. Λένε πως οι ευτυχισμένοι λαοί δεν έχουνε ιστορία. Διότι η Ιστορία γράφεται πάντοτε με αίμα, πόνο, δάκρυα, ορφάνια, προσφυγιά… Και φορτωμένη με Ιστορία η Ελλάδα, αφού αντιμετώπισε νικηφόρα την ιταλική αυτοκρατορία, δεν θα κιότευε να αντιμετωπίσει με τα «λιανοντούφεκα» τους Γερμανούς, που έρχονταν πανίσχυροι να ξεπλύνουν το ρεζιλίκι του ιταλού συνεταίρου τους.
Ήταν Κυριακή 6η Απριλίου. Οι Αθηναίοι χουζούρευαν στα κρεβάτια τους απολαμβάνοντας το κυριακάτικο αραλίκι, όταν οι σειρήνες ούρλιαξαν σημαίνοντας συναγερμό. Καθώς είχαν πάρει τους Ιταλούς «στο ψιλό» δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους παραβλέποντας τον κίνδυνο ενός βομβαρδισμού. Σάμπως τον ίδιο κίνδυνο δεν παραβλέψανε την πρώτη μέρα του πολέμου όταν, αντί να τρέξουνε στα καταφύγια, στήθηκαν στη μέση του δρόμου και μούντζωναν τα εχθρικά αεροπλάνα;
Σε λίγη ώρα οι σειρήνες σήμαναν λήξη του συναγερμού, αλλά πριν σβήσει ο απόηχος τους, άντε ξανά από την αρχή. Ξανασήμαναν συναγερμό και σύντομα πάλι λήξη. Αυτή η εναλλαγή επαναλήφθηκε αρκετές φορές, τόσο που οι Αθηναίοι άρχισαν να δυσανασχετούν νομίζοντας πως ήταν μια επινόηση του Μουσολίνι για να τους σπάσει κυριακάτικα τα… νεύρα. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών όμως πληροφορούσε τους Έλληνες και ολόκληρη την ανθρωπότητα ότι η Γερμανία μας κήρυξε τον πόλεμο και ότι από τις πέντε το πρωί η πανίσχυρη Wehrmacht εισέβαλε στο πάτριο έδαφος. Ακολούθησαν τα σχετικά διαγγέλματα του βασιλέως και του πρωθυπουργού, μαζί με διάφορα επαινετικά λόγια του Τσόρτσιλ από το Λονδίνο, που δήλωσε πως «του λοιπού δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλ’ ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες…» Η είδηση περί πολέμου με τους Γερμανούς δεν προκάλεσε φόβο κι ανησυχία στον λαό αφού το περίμενε. Απλώς, ακούγοντάς την, σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. Οι νίκες εναντίον των Ιταλών έκαναν τους Έλληνες να ευελπιστούν πως το « θρυλικό τσαρούχι» θα τσάκιζε τα πλευρά και τον τσαμπουκά των Γερμαναράδων Όμως η μοίρα μάς επεφύλασσε να ανεβούμε τον Γολγοθά και είναι ντροπή να περνά απαρατήρητη χωρίς να τιμάται η μεγαλειώδης εκείνη επέτειος. Είναι ντροπή να μην προβάλλεται από τα ΜΜΕ και να μη διδάσκεται στα σχολεία η εποποιία της «μάχης των οχυρών». Των οχυρών που μελέτησαν, σχεδίασαν, και κατασκεύασαν Έλληνες μηχανικοί και που κατά γενική ομολογία ήταν ανώτερα της γαλλικής «γραμμής Μαζινό». Τα οχυρά που δεν αλώθηκαν, αλλά στη μοναδική περίπτωση που ο εχθρός κατάφερε να διεισδύσει σε ένα οχυρό, οι υπερασπιστές του με αντεπίθεση το ανακαταλάμβαναν συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους. Αλλά και που όταν κατ’ ανάγκη τελικά συνθηκολόγησαν, οι Γερμανοί «παρουσίασαν όπλα» στους εξερχομένους μαχητές τους. Και είναι ακόμη ντροπή να υποβαθμίζεται η τιτανομαχία εναντίον της Γερμανίας που κανένα κράτος επί της γης δεν αποτόλμησε και να παρουσιάζεται σαν απλός ιδεολογικός αγώνας εναντίον των Ναζί. Όμως, στην Ελλάδα τον πόλεμο κήρυξε το πάνοπλο γερμανικό κράτος των ογδόντα εκατομμυρίων φανατισμένων Γερμανών που ισοπέδωσαν την Κάνδανο, που σφάξανε τους κατοίκους του Διστόμου και που εκτελέσανε εν ψυχρώ όλους τους άνδρες στα Καλάβρυτα, επειδή αγωνίζονταν να παραμείνουν ελεύθεροι.
Κυριακή 6η Απριλίου 1941. Η ημέρα που ανεβήκαμε ξανά στα ουράνια…