Κλείνουν οι πόρτες – Η αγωνία μεγαλώνει…
Αλλά οι απέναντι δεν πιάστηκαν στον ύπνο… Αποδεικνύεται ότι είχαν πλήρη γνώση των προθέσεων του έλληνα αντιπάλου τους, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση, καμία ομοιότητα με τους πρόθυμους και υπάκουους Παπανδρέου, Βενιζέλο και Σαμαρά. Είχαν αποκρυπτογραφήσει το κάθε βήμα του και γνώριζαν σε ποια στοιχεία, σε ποιες δυνάμεις θα στήριζε τη στρατηγική του για να διεκδικήσει την κυβέρνηση και να αλλάξει την πολιτική που είχαν ακολουθήσει οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά. Δεν υποβάθμισαν –όπως έκαναν οι ντόπιοι– το στοιχείο που παραδέχονται πολλοί έγκριτοι πολιτικοί αναλυτές, ότι ο ανερχόμενος στην ελληνική πολιτική σκηνή Αλέξης Τσίπρας έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη. Και πριν έρθει η 25η Ιανουαρίου είχαν πάρει τα μέτρα τους.
Το πρώτο ήταν να μη βρει πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει μια γενικευμένη αναταραχή σε όλη την Ευρώπη, που θα προκαλούσε ανησυχία στις Αγορές και θα εκτίναζε τα spreads στα ύψη. Σημαία του Τσίπρα θα ήταν το «Τέρμα στη λιτότητα, που έχει αρχίσει να σκοτώνει τους λαούς». Το σχέδιο αντιμετώπισης ανέλαβε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο… φίλος μας ο κ. Ντράγκι. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές εξήγγειλε τη γραμμή της πιστωτικής χαλάρωσης, διοχετεύοντας στις χώρες της Ευρωζώνης πάνω από ένα τρισ. ευρώ, από τα οποία περί τα 60 δισ. αναλογούσαν στην Ελλάδα. Επιπλέον, τα spreads, αντί να ανεβαίνουν, όπως πίστευε ο πρωθυπουργός, έπεφταν.
Ήταν η πρώτη απώλεια, και μάλιστα προεκλογικά, ενός από τα ισχυρά όπλα που είχε στη φαρέτρα του ο Αλέξης Τσίπρας.
Το δεύτερο κακό νέο ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ισπανία και στη Γαλλία. Ήταν δύο εκλογικές αναμετρήσεις που είχαν ανεβάσει το θερμόμετρο στο Βερολίνο. Αν έχανε ο δικός τους άνθρωπος, ο Ραχόι, στην Ισπανία και η Λεπέν ερχόταν πρώτη στη Γαλλία, θα ήταν γροθιά στην οικονομική πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία και θα άρχιζε η αποκαθήλωση της κυριαρχίας της στην Ευρώπη. Οι Podemos ήρθαν τρίτοι, όπως και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, ενώ ο Σαρκοζί επέστρεψε ενισχυμένος. Εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμενε ο Τσίπρας.
Το κονκλάβιο των Βρυξελλών ηρέμησε, χαμογέλασε και συνέχισε την ίδια συνταγή: Οικονομική ασφυξία και στέγνωμα της ρευστότητας, με την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει καθημερινά τον βραχνά της καταβολής των δόσεων και της λήξης εντόκων γραμματίων και με την ανασφάλεια να οδηγεί σε ανάληψη των καταθέσεων από τις τράπεζες. Τα χαμόγελα, τα καλά λόγια της Μέρκελ και η εντυπωσιακή υποδοχή του πρωθυπουργού μας στη γερμανική Καγκελαρία δεν είχαν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Φρούδες αποδείχθηκαν οι ελπίδες των υπουργών που με απίστευτη ευκολία έλεγαν -και συνεχίζουν να λένε- ότι η Ρωσία και η Κίνα είναι έτοιμες να μας δώσουν τα δισεκατομμύρια που μας χρειάζονται. Αυτά μπορεί να τα λέει κανείς μόνο στον ύπνο του. Τα κλιμάκια των υπουργών που ταξίδευσαν στη Μόσχα και στο Πεκίνο επέστρεψαν με άδειες τις… τσάντες.
Απομένει να δούμε τι θα βγάλει η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μόσχα, ως προσκεκλημένου του ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Από τη συνάντηση αυτή θα κριθούν πολλά. Όχι μόνο για τα οικονομικά αλλά κυρίως για τα γεωπολιτικά θέματα και τις τυχόν ανακατατάξεις στη γειτονιά μας, με τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο Αλέξης Τσίπρας και τα προβλήματα να πληθαίνουν…
Υπήρξε και ένα ακόμη ταξίδι, στην Τεχεράνη, στο πλαίσιο της αναζήτησης χρηματοδοτικών στηριγμάτων, όπου πήγε πριν από λίγες ημέρες ο ειδικός γραμματέας Οικονομικών Σχέσεων του ΥΠΕΞ Γιώργος Τσίπρας (πρώτος ξάδελφος του πρωθυπουργού), επικεφαλής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων. Το τι συζήτησαν παραμένει άγνωστο, όπως και το αποτέλεσμα. Η πιθανότερη ερμηνεία της επίσκεψης είναι η αποστολή μηνύματος προς τους Ευρωπαίους και πέραν του Ατλαντικού. Να θυμίσουμε ότι πρέσβης μας στο Ιράν είναι ο κ. Γιώργος Αϋφαντής, ο οποίος ήταν διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Αλέξη Τσίπρα πριν από τις εκλογές.
Τα συμπεράσματα από τα μέτωπα στα οποία αναφερθήκαμε δεν δημιουργούν θετικό κλίμα και προσδοκία για καλύτερες μέρες. Δείχνουν ότι, δυστυχώς, δεν του βγήκαν του Τσίπρα αυτά στα οποία είχε ποντάρει για να πιέσει, ακόμη και να εκβιάσει, το κονκλάβιο της ΕΕ, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ώστε να εξασφαλίσει το τέλος της λιτότητας. Και ως προς τις οικονομικές επιπτώσεις, τη ζημιά μπορεί να την αντέξει ακόμη η χώρα και ο λαός. Εκεί που ενδέχεται να υπάρξει κρίση είναι στα εθνικά θέματα. Στην περίπτωση που η Αμερική αντιδράσει στα ανοίγματα του πρωθυπουργού προς τη Ρωσία και το Ιράν. Ανοίγματα για τα οποία αν δεν υπήρξε κάποιο πράσινο φως…
Κλείνοντας, το μόνο που δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει κανείς είναι ότι ο χρόνος τελειώνει, οι αντοχές λιγοστεύουν, η αγωνία αυξάνει, όπως και ο φόβος του κόσμου ότι κινδυνεύουν κάποια λίγα λεφτά που έχει στην τράπεζα για τα γηρατειά και την κακή ώρα, και φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται.
Και το άσχημο αυτό κλίμα ενισχύεται από το αλαλούμ που υπάρχει στην κυβέρνηση, με υπουργούς να λένε άλλα από αυτά που λέει ο πρωθυπουργός και να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Τον λόγο έχει ένας και μόνο: Ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτόν εμπιστεύθηκε ο κόσμος. Όχι μόνο στις εκλογές αλλά και στη συνέχεια, και μάλιστα πολύ περισσότεροι, όπως δείχνουν όλες οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις.