Είμαστε μια παρέα, όλοι πια χρωστάμε!
// Η ηρωίδα που υποδύεστε απομονώνεται αρχικά από τον κόσμο για να μην μπορούν να την πλησιάσουν τα χρέη και οι τράπεζες. Πόσο φωτογραφίζει το σήμερα η παράσταση «Η εποχή του κυνηγιού»;
Ουσιαστικά, το έργο είναι μια μικρογραφία των παθών της χώρας μας! Η ηρωίδα, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με αισιοδοξία, μπαίνει στη διαδικασία να γνωρίσει ξανά τον εαυτό της, να μάθει τις πραγματικές τις ανάγκες και να ανακαλύψει ότι η ζωή μπορεί να είναι ευχάριστη έχοντας μόνο καλούς φίλους ή ακόμα και φανταστικούς φίλους, όπως την Πηνελόπη Δέλτα. Επιλέγει, δηλαδή, να παρατηρήσει τον εαυτό της, να κάνει την αυτοκριτική της και να αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού της το χρήμα. Άλλωστε, σήμερα όλοι χρωστάμε. Είμαστε μια παρέα. Δεν υπάρχει πλέον μοναξιά στη φτώχεια. Αυτοί που έχουν λεφτά στη χώρα πλέον πρέπει να είναι ελάχιστοι και να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ελίτ.
// Γιατί θεοποιήσαμε την ύλη;
Παραχαϊδέψαμε τους εαυτούς μας με υλικά δώρα και όχι με ψυχικά. Ήρθε όμως η δύσκολη στιγμή για να κατευνάσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας και να δούμε ποιο είναι το κενό που πραγματικά καλύπταμε με την αυταπάτη του πλαστικού χρήματος. Η κατανάλωση ήταν το υποκατάστατο του άδειου μας εσωτερικού κόσμου. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά βαθιά υπαρξιακή!
// Μπορούμε να βρούμε την ελπίδα μέσα σε αυτή τη βαθιά ανθρωπιστική κρίση;
Χαρούμενοι γινόμαστε μόνο με τη συναναστροφή μας με τον συνάνθρωπο. Μετά το πρώτο σοκ, όπου όλοι χάσαμε τη βολή της καθημερινότητάς μας, ήρθε η συνειδητοποίηση και ο απολογισμός. Τώρα που βγήκαμε από την παγίδα και με ψυχραιμία αντιλαμβανόμαστε τη νέα πραγματικότητα, η επιστροφή στον πλησίον μας είναι το πρώτο θετικό βήμα για να πορευτούμε στη συνέχεια.
// Οι προσπάθειες της νέας κυβέρνησης σάς κάνουν να νοιώθετε πιο αξιοπρεπής;
Αυτό που δεν μπορώ ως ιδιοσυγκρασία είναι οι απειλές προς την πατρίδα μου και τον λαό της και πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη! Οι Έλληνες δεν είναι υποτελείς και τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο αν παραμείνουμε όλοι μαζί ενωμένοι σαν γροθιά, αν αλλάξουμε τα μικρά πράγματα ως μονάδα ο καθένας στην καθημερινότητά του γιατί μια μεγάλη και καθαρή εικόνα εξαρτάται και από το μικρότερο pixel (κουκίδα). Παρατηρώ ότι υπάρχουν πολιτικοί που διαπραγματεύονται για το καλό της χώρας. Χρειάζεται δουλειά και υπομονή, δεν λύνονται όλα με ένα μαγικό ραβδάκι. Δεν μου αρέσει η ευκολία και η ανυπομονησία στα συμπεράσματα.
// Η μάνα είναι η στυλοβάτης της ελληνικής οικογένειας;
Όσο υπάρχει μάνα στην ελληνική οικογένεια, δεν θα υπάρχει η λέξη πείνα! Όσο υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας δεν μπορεί να υφίσταται ως ερώτηση στη χώρα μας το «πέθανε κάποιος από πείνα;». Στη χώρα μας δεν έγινε κοινωνική έκρηξη γιατί δεν έχει διαλυθεί η οικογένεια! Μπορεί να «σουσουδίσαμε», για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο από την παράσταση «Μαντάμ Σουσού», αλλά ως Έλληνες ξέρουμε από τους αρχαίους προγόνους μας το «Παν μέτρον άριστον». Άλλωστε η Ελλάδα έχει περάσει και πιο δύσκολες εποχές όπως αυτή της γερμανικής Κατοχής, η δε γιαγιά μου λέει ότι μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερα.
// Η τέχνη είναι πολυτέλεια στην κρίση;
Η τέχνη είναι παραμυθία (μεγάλη παρηγοριά). Στο θέατρο ο άνθρωπος καταλαβαίνει μέσα από τους ήρωες της δραματουργίας ότι δεν είναι μόνος του, ότι όλα αυτά που βιώνει τα έχουν βιώσει και άλλοι άνθρωποι ανά τους αιώνες και ταυτίζεται μαζί τους. Μπορεί ακόμη να βρίσκει λύσεις και να λυτρώνεται!
// Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού;
Να ανοίγουν την ψυχή τους και θα βρεθεί η άκρη. Αν νιώθουν ότι έχουν χάσει τον δρόμο τους και βρίσκονται σε σύγχυση ας καλέσουν και σε μια γραμμή υποστήριξης. Αν ζορίζονται ψυχολογικά και δεν μπορούν να πουν την αλήθεια τους και να την παραδεχθούν στην οικογένειά τους, γιατί νιώθουν αδύναμοι, ας επιλέξουν έναν καλό φίλο, αλλά ας καλέσουν και έναν ψυχολόγο, ο οποίος παρέχεται από την κοινωνική πρόνοια. Η ζωή δεν βγαίνει με μυστικά, κάποια στιγμή τα μυστικά προδίδονται και είναι πολύ όμορφο να είσαι διαφορετικός γιατί έτσι είσαι μοναδικός και σπάνιος και στην τελική δεν γίνεται να είμαστε όλοι ίδιοι. Σήμερα στον μανάβη βλέπεις όλες τις ντομάτες απίστευτα τέλειες, ίδιες στην όψη αλλά όχι όμως και στη γεύση, αλλά η γεύση και το άρωμα είναι η ουσία της ζωής!
// Διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, ζούμε τα θεία Πάθη Του Κυρίου και τη Σταύρωσή Του. Πώς θα έρθει η προσωπική ανάσταση του καθενός αλλά και της χώρας μας;
Θα έρθει με το να μη συνεισφέρουμε στο κακό. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε το καλό, τουλάχιστον ας πάψουμε να δρούμε αρνητικά! Στην παράσταση η ηρωίδα μου παρακαλεί μέσα στο σκοτάδι όχι για μια πυρκαγιά, αλλά για να ανάψει η φλόγα ενός κεριού. Ακόμα και με μια μικρή φλογίτσα μπορεί να αλλάξει το τοπίο και από τη νύχτα να υπάρξει ένα φως!