Διά χειρός…
Θα είναι το θαύμα!
«Πέντε φορές λένε οι ειδικοί ότι έχουμε χρεοκοπήσει στη νεότερη ιστορία μας. Και πάντα υπό το έλλειμμα της εθνικής συναίνεσης και το πλεόνασμα του εθνικού διχασμού. Να λοιπόν μια σαφής αλήθεια. Μήπως λοιπόν και σήμερα κινδυνεύουμε κυρίως από τις ίδιες αυτές αδυναμίες; Όλοι το παραδέχονται, αλλά ο καθένας μεγιστοποιεί τη δική του “απόλυτη” αλήθεια, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Πού πάει όμως το εθνικό συμφέρον; Παρακολουθούμε μια μεγάλη προσπάθεια και πάλι για να ξεφύγει η χώρα από το δόκανο των δανειστών και ενώ θα έπρεπε να είναι κατανοητό πως κάθε αντιπολιτευτική αυτιστική και ειρωνική ασάφεια είναι επιβλαβής, όπως γινόταν και με την προηγούμενη αντιπολίτευση, συνεχίζουμε να κονταροχτυπιόμαστε μεταξύ μας. Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα!
Μήπως όμως έφτασε η ώρα να ομονοήσουμε στο εθνικό υπαρξιακό μας πρόβλημα; Δεν είναι ακατόρθωτο, αφού το έχουμε ξανακαταφέρει παλιά. Πώς θα ομοψυχήσουμε, λοιπόν; Μα με την υποστολή της καθημερινής πολιτικο-κομματικής λεκτικής αντιπαράθεσης ένθεν και ένθεν. Στο συρτάρι, επί του παρόντος, οι εκατέρωθεν κομματικές απειλές. Στη λήθη τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Να σημάνει σιωπητήριο κομματικών διαπληκτισμών για να ακούγεται από πού προέρχεται ο πραγματικός κίνδυνος, μήπως σιωπήσει και ο Σόιμπλε. Μια κομματική εκεχειρία, που θα φτάσει και στον αγωνιούντα Έλληνα, είναι αναγκαία. Με τη συμβολή του κάθε υπεύθυνου πολιτικού, δημοσιογράφου ή διανοουμένου, μέσα από επεξεργασμένες προτάσεις και όχι με ουρανομήκεις ιαχές, η αντιμετώπιση της κρίσης θα είναι πιο εύκολη. Αυτό θα είναι και το θαύμα του ελληνικού έθνους!».
***
…του Χρήστου Χωμενίδη, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Πόσο κρατάει ο έρωτας;»:
Κι όμως, ο έρωτας μπορεί να κρατήσει…
«Η ελληνική κοινωνία είναι το τελευταίο διάστημα ερωτευμένη με τον Αλέξη Τσίπρα. Προβάλλει πάνω του τα απωθημένα και τους μύχιους πόθους της. Οι συνομήλικοί του βλέπουν στο πρόσωπό του τον αρχηγό της σχολικής παρέας που ορθώνει ανάστημα μπροστά στους καθηγητές. Οι κύριοι κάποιας ηλικίας τον ιδανικό τους γιο και οι κυρίες το αγόρι της διπλανής πόρτας, το οποίο θα ζητούσε το χέρι της θυγατέρας τους δίχως να τσιγκουνευτεί τα κοπλιμέντα και προς τις ίδιες.
Οι Έλληνες ενθουσιάζονται που ο πρωθυπουργός τους επιμένει να κατοικεί στην Κυψέλη, να μη φοράει γραβάτα και να βγάζει -όλο και σπανιότερα είναι η αλήθεια- τη γλώσσα στους δανειστές. Ειλικρινά απορώ πώς κανένας προκάτοχός του δεν είχε επιστρατεύσει αντίστοιχα μέσα γοητείας των ψηφοφόρων.
Πόσο διαρκεί όμως ο έρωτας;
Ο Νίκος Καρβέλας ισχυρίζεται “έναν χρόνο το περισσότερο”.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι το μυστικό μιας μακροχρόνιας σχέσης είναι να μπορείς να ξαναερωτεύεσαι, για καινούργιους κάθε φορά λόγους, τον ίδιο άνθρωπο.
Οι γυναίκες πάλι του παλιού καιρού, φορείς πανάρχαιας σοφίας, επέμεναν ότι ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεωθεί από την ξεροκέφαλη πραγματικότητα να εισηγηθεί στη Βουλή μέτρα τα οποία θα θίξουν την τσέπη και το στομάχι των ψηφοφόρων του, ίσως τα ροζ συννεφάκια να διαλυθούν. Ακαριαία και οριστικά».
***
…του καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συγγραφέα Νικόλα Σεβαστάκη, από τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή»:
Δεν αρκεί ο φωνακλάδικος αντιφασισμός…
«Υπάρχει μια δυναμική δημόσιων συναισθημάτων και κοινωνικών ρητορικών που τοποθετούνται ανοιχτά ή εκ του πλαγίου σε έναν ριζοσπαστικό εθνικισμό».
«Αυτός ο ριζοσπαστικός εθνικισμός συνδυάζεται με την απόρριψη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά και διάφορες ηρωικές μυθολογίες ευψυχίας και αντίστασης. Ο ριζοσπαστικός εθνικισμός με προσφύσεις από τις μνήμες της παλαιάς άκρας Δεξιάς και από τα όψιμα κινηματικά ήθη της άκρας Αριστεράς είναι χώρος υπαρκτός και ισχυρός. Υπερεκπροσωπείται ως γνωστόν στα κοινωνικά μέσα αλλά τον συναντούμε και στην καθημερινότητα ως κομμάτι της ελληνικής ιδεολογίας και των κοινότοπων λόγων της. Η Χρυσή Αυγή ήταν και είναι μια εξτρεμιστική εκδοχή ιδεών, λόγων και πρακτικών που ενυπάρχουν νομιμοποιημένα στην ελληνική ζωή».
«Η διάγνωση και ο αγώνας εναντίον αυτών των τερατογενέσεων απαιτεί κάτι παραπάνω από έναν φωνακλάδικο αντιφασισμό: χρειάζεται προσπάθεια για την ανασύσταση μιας πολιτικής κοινότητας πέρα και έξω από τις εμφύλιες λογικές και τους ψευδολυτρωτικούς εθνικισμούς της κρίσης».
«Χρειάζεται, δηλαδή, έναν χώρο έλλογης αντιπαλότητας και συνεργασίας, έναν χώρο πολιτικών συμβιβασμών που θα απαντούν σε ένα βαθμό και στο κοινωνικό ζήτημα το οποίο οξύνθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ο εθνορατσισμός δεν συνιστά φυσικά αυτόματο προϊόν ή μηχανική συνέπεια ενός οικονομικού ή ταξικού προβλήματος. Δεν είναι κατά συνέπεια υπόθεση μιας ιαματικής κοινωνιολογίας ή μιας “ηθικής” παιδαγωγικής.
Αλλά τόσο η πολιτική κρίση όσο και η κοινωνικοοικονομική καταβύθιση βοηθούν στη διάχυση του χρυσαυγιτισμού και διευρύνουν την περίμετρό του στα λαϊκά και μεσαία στρώματα. Σε βάθος χρόνου θα κριθούν οι απαντήσεις όλων, πολιτικών δυνάμεων και αναλυτών αλλά και των ίδιων των πολιτών της χώρας».