Αλίμονο αν ο ηγέτης δεν έχει στην ατζέντα του και τη ρήξη

Καταβλήθηκαν πολλές προσπάθειες από όλους σχεδόν τους ηγέτες των χωρών-μελών της ΕΟΚ να πεισθεί ο έλληνας πρωθυπουργός να μην επιμείνει στο βέτο, με τη δέσμευση να συζητηθεί το θέμα στην επόμενη Σύνοδο. Και ενώ οι εργασίες των Συνόδων Κορυφής ολοκληρώνονταν γύρω στις 2 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, εκείνη η Σύνοδος κράτησε μέχρι τις 3 το πρωί.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υποχώρησε και δεν εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και το θέμα πήρε τεράστια διεθνή προβολή, ενώ διατάραξε και τη συνοχή της
ΕΟΚ. Και προ του φόβου απρόβλεπτων εξελίξεων, έγινε έκτακτη Σύνοδος Κορυφής τον Μάρτιο του 1985, όπου εγκρίθηκε η χρηματοδότηση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, που ήταν μεγάλη τόνωση για την ανάπτυξη των χωρών του Νότου που ήταν μέλη της ΕΟΚ. Και αυτό ήταν το αποτέλεσμα του βέτο που πρόβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Τι άλλο από απειλή ρήξης ήταν το βέτο, κύριε Ιωακειμίδη; Αποδεικνύεται ότι το χαρτί της ρήξης πρέπει να υπάρχει πάντα στον χαρτοφύλακα του κάθε ηγέτη, αλλιώς τον θεωρούν δεδομένο και πρόθυμο, και η χώρα του και ο λαός του είναι οι χαμένοι…

Σημείωση: Όλα τα παραπάνω τα ζήσαμε οι πολιτικοί συντάκτες που συνοδεύαμε τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Και η κατάληξη εκείνης της Συνόδου Κορυφής της ΕΟΚ ήταν μια μεγάλη ελληνική νίκη.