Υπουργείο Παιδείας για τα σκουπίδια
Το άλλο σκέλος της πραγματικότητας το κατάπιε αμάσητο. Ο ανεπανάληπτος Στάθης σε άρθρο του με τίτλο «Το Αριστείον Μπαλτά», τον εξευτελίζει στον πασίγνωστο eniko. Και μάλιστα διεξοδικότατα. Πριν να προμηθευτώ τον eniko του Στάθη, είχε αρκέσει η εικόνα του ομιλούντος πρωθυπουργού, κατοπτριζόμενη στα πρόσωπα σημαντικών αυθεντιών του ακροατηρίου, για να φρίξω. Να φρίξω και να εξοργιστώ με τα ανθρωπάρια που αμαυρώνουν την προσωπικότητα –απαστράπτουσα προσωπικότητα– του πρωθυπουργού της χώρας μας.
Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου, αν όχι εντελώς ανιστόρητο, οπωσδήποτε όμως πλημμελέστατα εντρυφήσαντα στη γενική επιστήμη της Ιστορίας –έχω καταπιαστεί μόνο με την ιστορία της φιλοσοφίας και της κλασικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένης και της όπερας–, θα παραθέσω, σχεδόν αντιγράφοντάς τες, μερικές από τις ακόλουθες ξιφήρεις απόψεις του Στάθη Σταυρόπουλου:
«”Η ελληνική επανάσταση υπήρξε τέκνο του διαφωτισμού”. Μόνον; Δεν υπήρξε στις γενεσιουργές αιτίες της Επανάστασης η λαϊκή ιδιοπροσωπία; Δεν υπήρξε η λαϊκή παράδοση, οι θρύλοι του μαρμαρωμένου βασιλιά; Δεν υπήρξε η κλεφτουριά; Ούτε η κιβωτός των κοινοτήτων με τα εκκλησιαστικά κολλυβογράμματα; Ήταν ”η ελληνική επανάσταση τέκνο του διαφωτισμού” ορφανή απ’ τις προγενέστερες επαναστάσεις, ήδη απ’ τις αρχές του 1600, όπως η εξέγερση Διονυσίου του Σκυλόσοφου, ή αργότερα του Κατσαντώνη, ή των Ορλοφικών; Μόνον με τον διαφωτισμό έχει να κάνει η Επανάσταση, ούτε με τον θρήνο της Άλωσης; Ούτε με τους χιλιάδες νεομάρτυρες; Και ο Ρήγας τέκνο του διαφωτισμού, και η Φιλική Εταιρεία στο φως του διαφωτισμού στημένη, άμοιροι ήταν όλης της υπόλοιπης ιδιοσυστασίας του Γένους; Δεν γνώριζαν από δημοτικά τραγούδια; Γιατί τέτοια αιδώς, κύριε υπουργέ, για τη λαϊκή καταγωγή της Επανάστασης; Ποιος μαρξιστής ιστορικός δεν τονίζει και τις δύο μήτρες του 1821, τα πάθια της σκλαβιάς τόσον, όσον και τον διαφωτισμό;» […]
«Λέτε ότι ”ένα έθνος με την επανάσταση εγκαινιάζει την ύπαρξή του”. Δηλαδή ο Πλήθων έλεγε μπαρούφες, ο Ερωτόκριτος το ίδιο, ο Ελ Γκρέκο θα μπορούσε να λέγεται Αλ Πατσίνο κι απ’ το Ζάλογγο πηδάγανε άλμα εις βάθος; Με την επανάσταση, αγαπητέ μου κύριε υπουργέ, ”δεν εγκαινιάζει την ύπαρξή του” ένα έθνος. Εγκαινιάζει την ελευθερία του. Όσο για την ”ύπαρξή” του, πριν αυτή να γίνει ”πολιτική ύπαρξη” διά της Επανάστασης, εξακολουθούσε να υπάρχει, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει του Κίτσου η μάνα, ακόμα και μέσα απ’ τον οδυρμό της και μέσα απ’ το πένθος της. Δεν λέω για τη γλώσσα του, λόγια και δημώδη. Πόσα αρχαία αποφθέγματα είχαν μεταπλασθεί σε λαϊκές παροιμίες; Στο πλαίσιο ποιας ασυνέχειας και ποιου διασπασμένου πολιτισμού;». (Θυμίζω τις προ εικοσαετίας περίπου σφοδρές συγκρούσεις ανάμεσα στους θιασώτες απ’ τη μια μεριά της ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ –θέση που την είχαν υποστηρίξει, προεξάρχοντος του Στάθη Σταυρόπουλου, ο ολίγιστος εγώ και οι σημαντικότεροι διανοούμενοι της χώρας μας– κι απ’ την άλλη οι μεταμοντέρνοι φωστήρες της ξεθεμελίωσης κάθε πηγής εμπνεύσεων και οραματισμών.)
Και συνεχίζω με τον eniko της Τετάρτης: «Οι ομοϊδεάτες σας είναι πιο προσεκτικοί, να μη χαλάνε καρδιές. ”Οι Έλληνες είμαστε ένας πληθυσμός (!) παλαιός”, γράφει ο ένας. Σωστόν! Και ο πληθυσμός των Νεάντερταλ παλαιότερος! ”Ο λαός υπάρχει διότι έχει ηγέτη”, γράφει ο άλλος. Χρονιάρες μέρες και οι εφημερίδες βρίθουν απ’ τη φιλελεύθερη αστική αντίληψη που εκπροσωπείτε. ”Ανάμεσα στον λαό και τον ηγέτη οι θεσμοί περιττεύουν”. Λογικόν. Διότι ο λαός είναι λαϊκιστής κι αν δεν έχει τον… πατερούλη του, τα χάνει. ”Ο λαός είναι μια έννοια πιο ρευστή και μυστήρια απ’ το έθνος”! Σωστόν και νουνεχές. Πιο μεταφυσικά δεν θα το έλεγαν ούτε οι φασίστες».
Τελειώνω με μια διαπίστωση και μια πρόταση. Η διαπίστωση είναι ότι απαιτείται τάχιστα ένας μίνι ανασχηματισμός, ώστε το υπουργείο Παιδείας να αναβαθμιστεί. Και η αναβάθμισή του μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση του υπουργού και του αναπληρωτή του. Ο πρώτος απέτυχε παταγωδώς (και από προηγούμενες πομπωδώς εξυπνακίστικες και ανερμάτιστες δηλώσεις). Για τον δεύτερο δεν γνωρίζω αν συνετέλεσε στην αποτυχία του πρώτου. Το μόνο που γνωρίζω για εκείνον είναι ότι έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές ακραίου σεξισμού και σεξουαλικού περιεχομένου που προκαλούν εμετική αηδία. (Αμφότεροι οι κύριοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλού, επ’ ουδενί όμως ως μέλη της κυβέρνησης.)
Η πρότασή μου έχει να κάνει με τον νέο υπουργό Παιδείας. Τον θεωρώ μακράν ως καταλληλότερο. Είναι άριστος φιλόλογος, με διδακτική πείρα δεκαετιών, έχει συγγράψει σειρά αξιολογότατων πολιτιστικών και πολιτισμικών βιβλίων, είναι εξαίρετος και πειστικός ομιλητής και έχει θητεύσει σε όλες τις οργανώσεις της πεφωτισμένης Αριστεράς από νεαρή ηλικία. Εννοώ τον Λαοκράτη Βάσση. Ο Λαοκράτης είναι γκαρδιακός μου φίλος και είμαι σίγουρος πως θα εκνευριστεί μ’ αυτή τη δημόσια πρότασή μου. Κίνδυνος, πάντως, να εκληφθώ ως βαλτός αποκλείεται. Όπως αποκλείεται επίσης κάθε υπόνοια ότι ο Λαοκράτης χρειάζεται, ή έχει χρειαστεί ποτέ, βαλτούς.