Διά χειρός…

Το Βερολίνο θέλει να αποκτήσει μετά την οικονομική υπεροχή και στρατιωτική ισχύ!

«Επί πέντε χρόνια μας λοιδορούν, μας πετροβολούν και προσπαθούν να κυριαρχήσουν μέσω αποστολών και πολλών προθύμων.

Ήταν βέβαιον ότι η τιμωρητική και επεκτατική διάθεσή τους θα προκαλούσε αντιδράσεις.

Ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε στην αρχή το βάρος, υποχώρησε στη συνέχεια, αλλά έπειτα από πέντε χρόνια είπε απλά ”ως εδώ και μη παρέκει”.

Επέλεξε μια κυβέρνηση διαφορετική και απρόβλεπτη, που δεν παίζει με τους κανόνες των Γερμανών.

Η κυβέρνηση Τσίπρα διεκδίκησε και διεκδικεί με τον τρόπο της τα δίκαια της χώρας, διεθνοποίησε το πρόβλημα και τόλμησε να τα βάλει με την ηγεμονεύουσα Γερμανία. Και, το κυριότερο, δεν δίστασε να προσβάλει τη φήμη της. Και μάλιστα σε μια στιγμή που η Γερμανία δεν τα πάει καλά με τη Ρωσία, αντιμετωπίζει την καχυποψία των Κινέζων και προκαλεί τις μνήμες των Αμερικανών.

Η τελευταία αναγγελία του Βερολίνου για συγκρότηση ευρωπαϊκού στρατού δεν άρεσε καθόλου στο Λονδίνο, ούτε βεβαίως στην Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι το Βερολίνο καταχράται την οικονομική υπεροχή του, θέλει να αποκτήσει και στρατιωτική ισχύ και γενικώς αισθάνονται ότι διεκδικεί ρόλο παραπάνω από το μπόι του και υπερβαίνει τα εσκαμμένα.

Σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, λοιπόν, η νέα ελληνική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μακροχρόνια κρίση, θύμισε το παρελθόν της Γερμανίας και πλήγωσε τη φήμη της που τόσες δεκαετίες φιλοτεχνούσε.

Γι’ αυτό και η λυσσαλέα αντίδραση του Σόιμπλε και των κίτρινων γερμανικών φυλλάδων. Ωστόσο, επειδή νιώθει την πίεση και την απώλεια, αναδιπλώνεται. Τις τελευταίες ώρες δείχνει τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης.

Δεν έχει επιλογή. Θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα, γιατί απλούστατα καταδιώκεται από το μαύρο παρελθόν της».

***

…του Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Αν τολμούσε ο πρωθυπουργός τα ”ουσιώδη”»:

Έχει τη φρεσκάδα της νιότης και γερό μυαλό…

«Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη φρεσκάδα της νιότης και γερό μυαλό. Έφτιαξε κυβέρνηση επιστρατεύοντας, για πρώτη φορά, κοινωνικές δυνάμεις. Έκανε Πρόεδρο Δημοκρατίας κομματικό του αντίπαλο. Είναι φανερό ότι επιδιώκει, στις κρίσιμες αυτές ώρες, συνεργασίες, συστράτευση έντιμων και αποδεδειγμένα ικανών ανθρώπων. Θα διάβασε, δεν μπορεί, το άρθρο του Στέφανου Μάνου στην ”Κ” της περασμένης Κυριακής (8.3.2015). Είναι στη στόφα του η τόλμη, να φωνάξει τον Μάνο και να του πει: ”Αυτά ακριβώς που έγραψες στο άρθρο, μπες στην κυβέρνηση να τα κάνεις πράξη”.

Αν ο Μάνος δεχτεί και τολμήσει, η δόξα θα είναι περισσότερο του Τσίπρα, λιγότερο του Μάνου. Αν δεν δεχτεί ή αν δεχτεί και αποτύχει, τότε τον κοινό έπαινο θα τον εισπράξει και πάλι ο Τσίπρας, που τόλμησε.

Οι σάπιες φιγούρες του πράσινου και γαλάζιου παρελθόντος δεν ήταν ικανές ούτε καν να φιλοδοξήσουν τέτοια ”ουσιώδη” τολμήματα».

***

…του Αναστάση Ι. Καραμήτσου, από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»:

Όλοι συνωμοτούν εναντίον του; Ή ο ίδιος φταίει;

«Στα… εγχειρίδια της ορθής διαχείρισης δημόσιου, εταιρικού ή ιδιωτικού χρήματος δεν υπάρχουν κανόνες επικοινωνίας, αλλά ουσιαστικής δράσης. Και ο Βαρουφάκης μόνο αυτό δεν κάνει, παρά φωτογραφίζεται λαϊφσταϊλίστικα -αλά Άρης Σπηλιωτόπουλος- και μιλάει ακατάπαυστα στα media όλου του κόσμου. Πρώτα μιλάει και μετά καθυβρίζει αυτούς που μίλησε κατηγορώντας τους για κιτρινισμό, διαστρεβλώσεις λεχθέντων κ.λπ.

Κατακεραύνωσε την ”Corriere della Sera” γιατί του έβαλαν τίτλο για το δημοψήφισμα και από τότε κι αυτός και άλλοι από την κυβέρνηση… παίζουν με το δημοψήφισμα κάθε μέρα. Τσακώθηκε επίσης με μια δημοσιογράφο του BBC και δύο από τους ”Financial Times” και τη ”Wall Street Journal”. Τι είναι αυτό άραγε, διεθνής συνωμοσία του Τύπου ή απλώς ο τύπος είναι… ολίγον φεύγα και μαλώνει κάθε λίγο με όποιον βρει μπροστά του;».

***

…του καθηγητή Γλωσσολογίας, π. πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Μπαμπινιώτη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Αριστ(ερ)ολογίες»:

Η πρόκληση είναι να δημιουργείς αρίστους

«Ο σάλος που προέκυψε με τα Πειραματικά και τα Πρότυπα δείχνει ότι το μεγάλο αυτό θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι αντιπολιτευτικά ή με όποιες σκοπιμότητες, αλλά με γνώση, ρεαλισμό και επιστημονικά κριτήρια από ειδότες και όχι εμπειρικούς παρατηρητές τού σύνθετου αυτού θέματος. Γιατί πολλά άστοχα έχουν ακουστεί στη δημόσια συζήτηση.

Η πρόκληση στην Εκπαίδευση είναι να έχεις τέτοιο εκπαιδευτικό δυναμικό που να δημιουργεί αρίστους με το έργο του, αρίστους που ξεκινούν ως μέσοι μαθητές. Αυτό κάνουν, άλλωστε, και τα λεγόμενα ”καλά ιδιωτικά σχολεία”. Δεν ξεκινούν με αρίστους αλλά από μέσους μαθητές, επιτυγχάνοντας θαυμαστά αποτελέσματα. Γιατί, στο κάτω-κάτω, άριστοι στην πραγματικότητα δεν είναι όσοι μαθητές με κατάλληλη φροντιστηριακή προετοιμασία (νέα φάμπρικα αυτή) μπορούν να λύσουν καλύτερα από άλλους συμμαθητές τους ένα πρόβλημα ή να απαντήσουν σωστά σε κάποια γραμματική ερώτηση. Με άλλες διαδικασίες (προφορική συνέντευξη, ειδικές δοκιμασίες κ.λπ.) μπορεί να βρεις πράγματι τους υπερέχοντες σε ικανότητα σκέψης και οιονεί αρίστους. Αλλά το κλειδί παραμένουν πάντοτε οι δάσκαλοι τού σχολείου και τα κίνητρα που τους δίδονται για μια ποιότητα εκπαίδευσης και παιδείας. Γιατί σχολείο ίσον δάσκαλος».