Ανυποχώρητοι στους πολιτικούς εκβιασμούς
Χρησιμοποιεί για τον σκοπό αυτό δύο «μηχανισμούς». Ο πρώτος αποβλέπει στην απαξίωση της ελληνικής κυβέρνησης, του υπουργού Οικονομικών ιδιαίτερα, μέσα από αχαρακτήριστες και ανήκουστες για υπεύθυνους αξιωματούχους προσβλητικές δηλώσεις. Η χυδαιότητα, οι ανοικτοί εκβιασμοί και οι εκτοξευόμενες, επί 24ώρου βάσεως, απειλές δεν παραπέμπουν σε υπεύθυνες πολιτικές συμπεριφορές αλλά προσιδιάζουν σε σκοτεινές μεθοδεύσεις μιας αδίστακτης πολιτικής μαφίας. Τον μηχανισμό αυτό «νομιμοποιούν», πέραν των γερμανών αξιωματούχων, και οι θεσμικοί τους «αχυράνθρωποι» (π.χ. Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ) που τελούν, περίπου, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενώ ο γερμανικός Τύπος και οι εκφραστές των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων όχι απλώς αναπαράγουν τις υβριστικές και απειλητικές «εκφορές» του Β. Σόιμπλε, αλλά δημιουργούν και τα δικά τους σενάρια κατά της χώρας μας.
Ο δεύτερος μηχανισμός είναι εκείνος των «θεσμικών λογιστών», που χρησιμοποιούν το πρόσχημα της «αξιολόγησης» για να ερμηνεύσουν στην πράξη ως απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου τη «μυστική» συμφωνία μεταξύ Σόιμπλε και Σαμαρά – Βενιζέλου. Αυτή οδηγεί μαθηματικά σε νέο δάνειο, σε νέα μέτρα και σε ένα νέο Μνημόνιο. Αυτή η συμφωνία αποτυπώθηκε στο email Χαρδούβελη και διαμόρφωσε το ασφυκτικό πλαίσιο – παγίδα για την ελληνική κυβέρνηση με το περίφημο «ορόσημο» της 28ης Φεβρουαρίου του 2015…
Όταν λοιπόν οι «θεσμικοί λογιστές» αναφέρονται σε «αξιολόγηση» εννοούν ελέγχους που «αξιολογούν» εάν έχει εφαρμοσθεί το email Χαρδούβελη… «Αξιολογούν» το πρόγραμμα απολύσεων από το Δημόσιο, την περικοπή συντάξεων και μισθών, τις ομαδικές απολύσεις, τα ελλείμματα… Γι’ αυτό και ο Β. Σόιμπλε ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την ελληνική κυβέρνηση…
Πού αποβλέπει η ταυτόχρονη λειτουργία των δύο αυτών μηχανισμών; Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, στην απώλεια της συναίνεσης και της ευρύτατης στήριξης που έχει από τον ελληνικό λαό.
Γι’ αυτό και φρένιασε ο Β. Σόιμπλε και οι αχυράνθρωποί του από την κατάθεση των πρώτων νομοσχεδίων στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, νομοσχεδίων που όχι μόνο δεν αντίκεινται προς το περιεχόμενο της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου αλλά, τουναντίον, ανταποκρίνονται πλήρως σε αυτό.
Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελεί βασικό όρο της συμφωνίας, η δε ρύθμιση για τις 100 δόσεις αποτελεί βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους οι πολίτες και ταυτόχρονα να εισρεύσουν έσοδα στα δημόσια ταμεία και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς…
Γιατί αντέδρασαν -μέσω της επιστολής Κοστέλο- με τόσο απροσχημάτιστο και παντελώς αδικαιολόγητο τρόπο στην κατάθεση αυτών των κρίσιμων νομοσχεδίων; Για να υποδηλώσουν την πολιτική τους ηγεμονία και να αναγκάσουν -όπως νομίζουν ακόμα- την κυβέρνηση να οπισθοχωρήσει πανικόβλητη και να καταρρεύσει πολιτικά…
Πολιτικό πρόσχημα η «αξιολόγηση»
Οι «θεσμικοί λογιστές», τα νούμερα, τα αριθμητικά αποτελέσματα των δήθεν αξιολογήσεων θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αποτελούν απλώς πρόσχημα, δικαιολογίες για να επιβάλλουν την πολιτική τους ηγεμονία. Γιατί δεν ανησύχησαν, άραγε, εδώ και δύο χρόνια, όταν πλέον το χρέος αγγίζει το 180%, όταν οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 65% από το 2009, όταν οι «μαύρες τρύπες» των ελλειμμάτων αναπαράγονται με μαθηματική ακρίβεια, όταν η θηριώδης αύξηση της ανεργίας και η μαζική φτωχοποίηση του πληθυσμού «προσομοιώνονται» με καταστάσεις πολεμικών συγκρούσεων;
Γιατί οι οικονομικές παράμετροι δεν τους ενδιαφέρουν στην πράξη. Είναι και τώρα έτοιμος ο Β. Σόιμπλε να δώσει νέο δάνειο ύψους δεκάδων δισ. αρκεί να υπογράψουμε νέο Μνημόνιο, αρκεί η Γερμανία να αναπαραγάγει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, να ακυρώσει στην πράξη το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου και να αποτρέψει την επέκταση της αμφισβήτησης της πολιτικής της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αντιπαράθεση της γερμανικής ελίτ με την Ελλάδα και την κυβέρνησή της είναι καθαρά πολιτική.
Η Άνγκ. Μέρκελ και ο Β. Σόιμπλε δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι η μακρά αλυσίδα του εθελόδουλου πολιτικού – κομματικού προσωπικού στην Ελλάδα έσπασε, ότι η χορεία των μνημονιακών υπηρετών και εντολοδόχων δεν διαθέτει πια άλλες εφεδρείες… Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος, Ευ. Βενιζέλος, Αντ. Σαμαράς μαζί με τους «αντίστοιχους» μνημονιακούς υπουργούς Οικονομικών απολάμβαναν της πλήρους «εμπιστοσύνης» της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και της γερμανικής ηγεμονίας… Το «κενό» που άφησαν πίσω τους είναι πράγματι τεράστιο…
Τα όρια των εκβιασμών
Ορθώς η ελληνική κυβέρνηση έχει επικεντρώσει τη στρατηγική της στο πολιτικό επίπεδο και αρνείται να υποκύψει στους εκβιασμούς.
Ποιο είναι όμως το όριο των εκβιασμών αυτών; Ασφαλώς η αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι μια πράξη αδιανόητη και σε νομικό – θεσμικό και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο. Μια χρεοκοπία επίσης της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης θα προκαλούσε ένα εξίσου καταστροφικό αποτέλεσμα και θα οδηγούσε, αργά ή γρήγορα, στη διάλυση της Ευρωζώνης… Δεν πρέπει να τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι η διατήρηση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη γίνεται για λόγους «αλληλεγγύης»… Εάν μπορούσαν θα μας είχαν εκδιώξει εδώ και καιρό… Όμως το ευρύτερο συνολικό κόστος θα έχει τόσο καταστροφικές συνέπειες για αυτούς ώστε να μην το αποτολμούν.
ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ, ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ. Η γερμανική πολιτική «ποντάρει» στο ενδεχόμενο αποδυνάμωσης του εσωτερικού μετώπου, στην υποχώρηση της κυβέρνησης, ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που αυτή διαθέτει σήμερα.
Τα πιο ισχυρά μας «όπλα» είναι οι καταστροφικές συνέπειες για την Ευρωζώνη και την ΕΕ από μια ενδεχόμενη «έξοδο» της χώρας μας και παράλληλα η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας στο «τόξο» που ξεκινά από τη Β. Αφρική και φθάνει έως την Ουκρανία, γεγονός που αφορά καίρια τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Αυτά τα δύο βασικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε θα πρέπει να αξιοποιήσουμε μέσα από προσεκτικές, μελετημένες, συντονισμένες κινήσεις.
Και να υπενθυμίζουμε συνεχώς σε εκείνους που ασκούν τον συστηματικό πολιτικό πόλεμο κατά της χώρας μας ότι «εάν ανοίξουν την πόρτα του τρελοκομείου τότε θα τους ακολουθήσουμε».