Λάθος στο λάθος;
Το τσουνάμι χρεοστασίου που δημιούργησε η φορολογική παράνοια της τελευταίας πενταετίας εκτίναξε τα ληξιπρόθεσμα χρέη από 29,4 δισ. ευρώ το 2009 στα 76 δισ. ευρώ το 2014.
Απομένει να δούμε αν αυτή η ρύθμιση θα καταστεί αποτελεσματικά εισπρακτική και για το δημόσιο ταμείο, αν δηλαδή θα καταφέρει να πετύχει αυτό στο οποίο απέτυχε η σχετική ρύθμιση Σαμαρά, όπως τροποποιήθηκε σύμφωνα με τις, τότε, «τροϊκανές» επιταγές.
Δυστυχώς, λείπει από τη ρύθμιση η αρχική εξαγγελία -για τα προ διετίας ληξιπρόθεσμα χρέη- σχετικά με το κούρεμα χρέους της κύριας οφειλής, προφανώς διότι επικράτησαν δεύτερες σκέψεις, ηθικοπλαστικού περιεχομένου, ή και ενδεχόμενοι φόβοι για πιθανές ενστάσεις των «θεσμών».
Αυτό που θα πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι το υπουργείο Οικονομικών προσπαθεί, πέραν της τεράστιας, υπαρξιακής, σε αυτή τη φάση, χρηματοδοτικής ανάγκης, να λύσει έναν Γόρδιο δεσμό, αφού, όπως ομολόγησε η ίδια η κ. Βαλαβάνη, οι ίδιες οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών θεωρούν «αποτελεσματικά» εισπράξιμα μόνο τα 9 από τα 76 δισ. ευρώ.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται, υποθέτοντας ότι το υπουργείο έχει λάβει τα προβλεπόμενα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης έναντι των οφειλετών, είναι αν δικαιούται η κυβέρνηση να μην προσφέρει στους πτωχευμένους πολίτες της αυτό που η ίδια, και σωστά, ζητά από τους εταίρους – δανειστές της, δηλαδή το κούρεμα του χρέους.
Πρόκειται για χρέος που δημιουργήθηκε από φόρους, που επιβλήθηκαν σε ανύπαρκτες πλέον αξίες στις περιουσίες των πολιτών (ακίνητα, αυτοκίνητα κ.λπ.) και τους έστειλαν «αιχμάλωτους» της εφορίας στο δημόσιο ταμείο, ή από επιχειρηματικές καταστροφές της πτωχευτικής περιόδου που ζούμε (λουκέτα κ.λπ.).
Δεν δικαιούνται οι πολίτες την ευκαιρία για ένα νέο, καθαρό φορολογικό μητρώο, για μια ουσιαστική οικονομική επανεκκίνηση, όταν οι υποαξίες στην αγορά κινούνται με μεγέθη άνω του 40%;
Δεν δικαιούνται μια ρύθμιση που θα καθιστά «συμφέρουσα» την αποπληρωμή ενός χρέους έναντι της διαρκούς εκκρεμότητας;
Δεν ήταν η καθυστέρηση της φορολογικής συνέπειας των πολιτών αποτέλεσμα αδυναμίας πληρωμής λόγω των λουκέτων, της ύφεσης, και της ανεργίας;
Δεν είναι τα χρέη υπερπολλαπλάσια της αξίας των περιουσιών μας;
Οφείλει το κράτος να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα της υπερχρέωσης με φαντασία, λογική και ρεαλισμό και όχι λογιστικά και «αναίμακτα» για τράπεζες και δημόσιο ταμείο.
Ας αντιγράψουν από τις λύσεις που εφάρμοσαν στο παρελθόν για τράπεζες και πολιτικά κόμματα.
Η αδυναμία πληρωμής δεν είναι εκμετάλλευση κεφαλαίων που δεν αποδόθηκαν έγκαιρα.
Δεν πρέπει να υπάρχει «επιτόκιο» ως «κόστος ευκαιρίας» σε αυτές τις καθυστερημένες οφειλές.
Υπάρχουν νέα δεδομένα αξιών, άρα και νέα ποσά οφειλών!
Οφείλει να αναζητηθεί η δίκαιη τιμή, η «αποπληθωρισμένη» τιμή που σε συνθήκες οικονομικού πολέμου και καταστροφής «συμψηφίζεις» και προσφέρεις «εκπτώσεις» για την επόμενη μέρα.
Άλλωστε η πορεία, η «εκτός Μνημονίου» πορεία, στην οποία τόσα έχει επενδύσει αυτή η νέα κυβέρνηση, οφείλει να συνοδεύεται από την επαναφορά των αφορολόγητων που καταργήθηκαν και την κατάργηση των έκτακτων φόρων που επιβλήθηκαν!
Δεν μπορεί απλά να προσφέρεται στην κοινωνία μια πιο «εύπεπτη» δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών της φορολαίλαπας που απορρύθμισε και αλλοίωσε την αγορά και εκτίναξε την ανεργία.
Αυτή η ρύθμιση οφείλει να καταστεί «εισπράξιμα και κοινωνικά» αποτελεσματική, οφείλει να διορθώσει το λάθος της προσπάθειας του κ. Αντ. Σαμαρά, γιατί λάθος στο λάθος είναι ο ορισμός του ηλίθιου!
ΥΓ. 1.: Η όποια ρύθμιση χρέους δεν αποσκοπεί σε απόδοση δικαίου! Επιχειρεί να επιλύσει ένα πρόβλημα είσπραξης πριν κάποια χρέη καταστούν ανεπίδεκτα είσπραξης και τελικά διαγραφούν!
2.: Το σοβαρό κράτος «δανείζεται» από τους πολίτες του! Δεν του «οφείλουν» οι πολίτες του και υπ’ αυτήν την έννοια δεν συμπεριφέρεται ως τοκογλύφος – δανειστής, αλλά ως πάροχος προοπτικών και ευκαιριών προς τους πολίτες του. Αυτούς που, αν χρειαστεί, θα δώσουν το αίμα τους για να συνεχίσει να υπάρχει!
3.: Άρα, για να υπάρχουν φορολογικά έσοδα πρέπει να υπάρχουν φορολογούμενοι!