Η «ρωγμή» στον γερμανικό ολοκληρωτισμό

Πάνω σ’ αυτόν τον πολιτικοϊδεολογικό ολοκληρωτισμό οικοδομήθηκε τα τελευταία χρόνια η γερμανική ηγεμονία, η τυραννική μορφή εξουσίας που ασκείται σήμερα απροκάλυπτα σε βάρος του μεγαλύτερου τμήματος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Μέχρι τώρα, αυτή η απολυταρχική δομή, προσωποποιημένη στο δίδυμο Άνγκ. Μέρκελ – Β. Σόιμπλε και έχοντας υπό τον πλήρη, σχεδόν, έλεγχό της τους κορυφαίους ευρωπαϊκούς θεσμούς -στους οποίους διορίζει κατ’ ουσίαν τους εντολοδόχους της-, απολάμβανε μιας πλήρους ασυδοσίας. Επέβαλε αυστηρές περιοριστικές πολιτικές, διέλυε τους κοινωνικούς και εργασιακούς θεσμούς, διόριζε υπουργούς Οικονομικών, ακόμα και πρωθυπουργούς, χειραγωγούσε και χειραγωγεί ευρωπαϊκές κυβερνήσεις… Ποτέ η Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εβίωσε αυτή την κατάσταση του πολιτικού, οικονομικού και ιδεολογικού ολοκληρωτισμού που βιώνει τα τελευταία χρόνια.

Όμως, όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία, όλα τα ολοκληρωτικού χαρακτήρα συστήματα ρηγματώνονται και καταρρέουν εξαιτίας των εσωτερικών τους αντιφάσεων, των αντιθέσεων και συγκρούσεων που αναπτύσσονται επειδή τα συστήματα αυτά αρνούνται να μετασχηματισθούν.

Σ’ αυτή τη φάση αρχίζει να εισέρχεται ο γερμανικός ολοκληρωτισμός. Ήδη, εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια, η «στρατηγική» της λιτότητας έχει προκαλέσει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις σ’ όλο το «τόξο» της νότιας Ευρώπης, αλλά ακόμα και σε χώρες – κλειδιά, όπως η Γαλλία.

Η απαγορευμένη συζήτηση άνοιξε

Όμως, τώρα, η «απαγορευμένη συζήτηση» άνοιξε… Το δόγμα της λιτότητας αμφισβητήθηκε σε επίσημο, θεσμικό, επίπεδο από μια μικρή χώρα που βρίσκεται στα όρια του αφανισμού… Αμφισβητήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, που, έχοντας πρόσφατη εντολή, αγωνίζεται για την επιβίωση ενός ολόκληρου λαού.

Γιατί τέτοιος και τόσος πανικός, γιατί αυτές οι πρωτοφανείς, υστερικού χαρακτήρα, αντιδράσεις; Γιατί αυτό το μένος, γιατί αυτός ο ολοκληρωτικός πόλεμος, γιατί αυτές οι αήθεις και ευτελείς επιθέσεις κατά της χώρας μας και της κυβέρνησής της;

Γιατί αμφισβητήθηκε όχι απλώς μια οικονομική πολιτική, που μπορεί τελικά να υποστεί επί μέρους τροποποιήσεις ή αλλαγές, όπως συμβαίνει τόσο συχνά στις σύγχρονες οικονομίες, αλλά γιατί ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΗΚΕ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ. Γιατί άνοιξε μια ρωγμή μέσα από την οποία τόσο οι ευρωπαϊκοί λαοί, που υφίστανται σήμερα τρομερές δοκιμασίες, όσο και τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που αναδύονται μέσα από την κρίση, θα διαμορφώσουν νέους συσχετισμούς στην Ευρώπη, ικανούς να αμφισβητήσουν καίρια και να ανατρέψουν τελικά τον γερμανικό ολοκληρωτισμό.

Αυτή τη «ρωγμή» προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα γερμανικά επιτελεία και οι θεσμικοί εντολοδόχοι τους… Για την Ελλάδα επέλεξαν τη μέθοδο της τρομοκρατίας, της πολιτικής απαξίωσης, του οικονομικού στραγγαλισμού… Θέλουν να τιμωρήσουν, να φιμώσουν, να ευτελίσουν μια κυβέρνηση, έναν λαό που αμφισβήτησε στην πράξη την απολυταρχική τους νοοτροπία, που ζήτησε να λειτουργήσουν ισότιμα και δημοκρατικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί… ασυγχώρητο αμάρτημα, βλέπετε, να αμφισβητείται ο ηγεμόνας…

Για τη Γαλλία, η γερμανική ελίτ έκανε προς το παρόν τα «στραβά μάτια», επιτρέποντας την «προσαρμογή» του προϋπολογισμού της στο «ιερό» 3% μέχρι το 2017… Βεβαίως, στη Γαλλία μόλις πρόσφατα ψηφίσθηκε νέο πακέτο λιτότητας ύψους δεκάδων δισ. ευρώ, ενώ η χειραγώγηση του Φρ. Ολάντ από τη γερμανική ελίτ τον έχει απαξιώσει πλήρως… Όμως η αιτία είναι άλλη: Είναι η «επέλαση» της Μ. Λεπέν, η οποία, με «αφετηρία» μια εντυπωσιακή επικράτησή της στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές στη Γαλλία, διαμορφώνει τους όρους για μια θριαμβευτική νίκη της στις Προεδρικές εκλογές του 2017…

Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, όπως και στην Ιρλανδία, το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε ενεργοποιεί τους «μπιστικούς» του, τους εντολοδόχους που κυβερνούν ως πολιτικοϊδεολογικοί εκπρόσωποι της γερμανικής κυβέρνησης και οι οποίοι λειτούργησαν και πρόσφατα στα Eurogroup και στην Κομισιόν ως «κύμβαλα αλαλάζοντα» του Β. Σόιμπλε, επιδιδόμενοι μάλιστα σε πρωτοφανείς προβοκάτσιες κατά της ελληνικής κυβέρνησης.

Το Μνημόνιο έφυγε από την Πορτογαλία, αλλά οι μνημονιακές πολιτικές ζουν και βασιλεύουν… Το ίδιο και στην Ισπανία, η οποία εκτός των άλλων έχει να αντιμετωπίσει, όπως και η Ιταλία, αλλά και η Γαλλία, ένα δυσθεώρητο χρέος…

Δεν μπορούν, συνεπώς, οι εντολοδόχες κυβερνήσεις της Άνγκ. Μέρκελ να αποτρέψουν τις σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί και θα νομιμοποιηθούν και τυπικά από τις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015…

Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω

Ο τροχός της Ιστορίας γύρισε, έστω και οριακά… Το «αλεξίσφαιρο» κρύσταλλο της γερμανικής ηγεμονίας ράγισε… Η συνειδητοποίηση, από τη γερμανική ελίτ, της νέας περιόδου αμφισβήτησης που διανοίγεται, ερμηνεύει και τον πόλεμο που ασκεί ο Β. Σόιμπλε και η Άνγκ. Μέρκελ κατά της Ελλάδας.

Ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε δεν θέλει να δεχθεί την πραγματικότητα. Εξακολουθεί να επιχειρηματολογεί με τους όρους του Δεκεμβρίου του 2014: Με την «τρόικα», το Μνημόνιο, τους υποτελείς του, Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο, τη συμφωνία τους που αποτυπώθηκε στο email Χαρδούβελη… Έχει μάλιστα στον νου του ακόμα και το νέο δάνειο και το νέο Μνημόνιο που εδώ και έναν χρόνο έχει προεξαγγείλει ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε… Δεν πρέπει γι’ αυτό να μας φανεί παράξενο εάν δούμε ολόκληρα αποσπάσματα από το email Χαρδούβελη (εργασιακά, μειώσεις συντάξεων, απολύσεις) να εμφανισθούν στις διαπραγματεύσεις ως «απόψεις» και «προτάσεις» των εκπροσώπων των «θεσμών»…

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα αυτόν τον πολιτικό και οικονομικό πόλεμο. Όσο αναγκαία είναι η εμπέδωση και ενίσχυση της πολιτικής της παρουσίας και παρέμβασης στις διαπραγματεύσεις και στους κορυφαίους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» τόσο, παράλληλα, είναι αναγκαία η εμπέδωση του εσωτερικού μετώπου. Η προώθηση των νέων νομοθετημάτων, η ανακούφιση των πλέον πληττόμενων τάξεων, η αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επιτυχία του κυβερνητικού έργου. Και μαζί με αυτά -και πάνω από αυτά- το ήθος, η συλλογικότητα, ο σεβασμός των πολιτών.

Κι όπως επισημαίνει ο διευθυντής της «Le Monde Diplomatique» Σορζ Αλιμί: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να αποκαταστήσει το νόημα των εννοιών που έγιναν ασυνήθιστες στον (σύγχρονο) δημοκρατικό βίο, όπως ”κυριαρχία”, ”αξιοπρέπεια”, ”υπερηφάνεια”, ”ελπίδα”… Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη που αξίζει πρέπει να μεταφραστεί σε πράξεις».