Η επαναστατική απόφαση

Οι αριστεροί ή οι σοσιαλιστές (στα χρόνια που υπήρχε πραγματικός σοσιαλισμός και δεν είχε μεταλλαχθεί από ποικίλους πολιτικούς απατεώνες διεθνώς) αν και δεν ξεχνούσαν τα διδάγματα της Ιστορίας, δεν πίστευαν ότι στις ανθρώπινες υποθέσεις υπάρχει κάποια αιτιοκρατία σύμφωνα με την οποία οι μεταβολές μπορούν να γίνουν χωρίς τη συνειδητή προσπάθεια της ανθρώπινης θέλησης και σκέψης. Πίστευαν ότι οι άνθρωποι πρέπει να διευθύνουν τα γεγονότα. Οι επικρίσεις κατά του καπιταλιστικού συστήματος φούντωναν μέσα στην πορεία του χρόνου, όχι μόνο από κηρυγμένους σοσιαλιστές. Φούντωναν από τις ανωμαλίες και δυσαρμονίες που γίνονταν καταφανέστατες στο οικονομικό επίπεδο. Στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ο ρόλος του καπιταλισμού ήταν κυρίαρχος. Τώρα, στον Γ’ Οικονομικό Παγκόσμιο Πόλεμο που βιώνουμε, ο καπιταλισμός πέταξε τη μάσκα του και προχώρησε σε ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα διότι δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα και εφαρμόζεται μια παγκόσμια δικτατορία, η οποία ποδοπατά την ανθρώπινη θέληση, αφαιρεί την εθνική κυριαρχία και επαναφέρει τον εργασιακό Μεσαίωνα. Εγκέφαλος της διεθνούς αυτής συμμορίας είναι η Γερμανία -η ίδια που ήταν πάντοτε με το Ράιχ- που παίρνει τη «ρεβάνς» για τις δύο προηγούμενες ήττες της. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας (και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) διότι αμφισβήτησε τη γερμανική «πειθαρχία» και παντοκρατορία και έδωσε σύνθημα «επανάστασης» στους λαούς του Νότου. Γι’ αυτούς τους λόγους οι εκφραστές του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού σε Βερολίνο και Βρυξέλλες έριξαν το σύνθημα: «Ανατρέψτε τον Τσίπρα»! Σόιμπλε, Μέρκελ, Ντάισελμπλουμ, και όλη αυτή η σπείρα, στενεύει τον βρόγχο γύρω από τον λαιμό του πρωθυπουργού μας, εκβιάζει απροκάλυπτα και υβρίζει πρόστυχα την ελληνική κυβέρνηση. Στην ανίερη αυτή προσπάθεια ο Σόιμπλε επιστράτευσε τον διάδοχο του Φράνκο, τον Ραχόι, και τον συνεχιστή του Σαλαζάρ, τον Κοέλιο. Μάλιστα, ο Ραχόι είναι πανικόβλητος διότι βλέπει ότι οι «Ποντέμος» ανέρχονται και στις προσεχείς εκλογές στην Ισπανία θα αναδειχθούν σε πρώτη δύναμη. Βερολίνο και Βρυξέλλες έβαλαν τους ταπεινούς υπηρέτες τους, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, να κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν και να φθείρουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ με οποιονδήποτε τρόπο. Τα δύο μνημονιακά κόμματα, που αποδοκιμάσθηκαν στις κάλπες, νομίζουν ότι θα «νεκραναστηθούν» εάν κλονίσουν την κυβέρνηση. Κι έχουν το θράσος, μετά τις τόσες συμφορές που επέφεραν σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, μετά τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά των πολιτών, να παριστάνουν τους κήνσορες και να ισχυρίζονται ανερυθρίαστα ότι… «δικαιώθηκαν»! Σαμαράς και Βενιζέλος κατάντησαν θλιβεροί ουραγοί των φασιστών Ραχόι και Κοέλιο. Από πολύ νωρίς, ο μεγάλος πορτογάλος κομμουνιστής ηγέτης Αλβάρο Κουνιάλ είχε τονίσει: «Για μας, είναι καθαρό ότι η φύση και η πολιτική της κοινής αγοράς δεν είναι δυνατόν να μεταβληθούν με την τυπική δημοκρατικοποίηση των θεσμών της, αλλά με την αντικατάσταση της εξουσίας των μονοπωλίων, από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στις χώρες που συμμετέχουν σ’ αυτή…». Και εδήλωνε χαρακτηριστικά ότι: «Δεν υπάρχει ανεξαρτησία της Ευρώπης χωρίς την ανεξαρτησία των ευρωπαϊκών χωρών…». Τα σοφά λόγια του Κουνιάλ απηχούν και τη θέληση του πορτογαλικού λαού, ο οποίος στενάζει κάτω από την μπότα του Κοέλιο. Την επισήμανση του Κουνιάλ θα έπρεπε όμως να προσέξει και η ελληνική κυβέρνηση. Η κάπως… «ρομαντική» άποψη του ικανότατου οικονομολόγου Γιάνη Βαρουφάκη (όπως τη διατύπωσε στην τηλεοπτική του συνέντευξη προς τον Νίκο Χατζηνικολάου), δηλαδή ότι είναι δυνατόν ακόμα και η Μέρκελ να συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή ότι πρέπει να κάνει ενδεχομένως «στροφή» στην πολιτική της ώστε να αφήσει… «καλό όνομα», βρίσκεται εκτός ρεαλιστικής πραγματικότητας. Δεν είναι στις συνήθειες των αμυντόρων του άκρατου καπιταλισμού και των τραπεζικών συμφερόντων να «ευαισθητοποιούνται» μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Ο κορυφαίος βρετανός ηγέτης των Εργατικών, ο Ανιούριν Μπέβαν, επεσήμαινε το 1952 ότι: «Πολλοί είναι οι λόγοι που η καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει την επιδοκιμασία των μαζών. Είναι, πρώτα πρώτα, το αίσθημα της αδικίας που γεννιέται από τις μεγάλες ανισότητες. Αυτό είναι μια μόνιμη πηγή δυσαρέσκειας, που θα κάνει πάντα ασταθή την καπιταλιστική κοινωνία…». Γι’ αυτό ακριβώς η Μέρκελ, ως εκπρόσωπος των καπιταλιστικών συμφερόντων και των συμφερόντων του Δ’ Ράιχ, θέλει να ανατρέψει τον αριστερό πρωθυπουργό της Ελλάδας, διότι φοβάται ότι αυτός μπορεί να αποσταθεροποιήσει την καπιταλιστική παντοκρατορία. Για να κατανοηθεί η ισχύς της δικτατορίας του κεφαλαίου αρκεί να αναφέρουμε αυτό που συμβαίνει σε μια κατ’ εξοχήν δημοκρατική χώρα, όπως είναι η Αγγλία. Μέσα στην καρδιά του Λονδίνου βρίσκεται, ως «ανεξάρτητο κρατίδιο», το περιβόητο «Σίτυ», το οποίο καθορίζει την πορεία όχι μόνο της βρετανικής οικονομίας, αλλά διατηρεί εμβέλεια που ξεφεύγει από τον ανθρώπινο νου. Δεν ελέγχεται από καμιά κυβέρνηση. Κι όταν κάποτε ο βρετανός Εργατικός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον θέλησε να πάρει κάποια φιλολαϊκά μέτρα, το «Σίτυ» τού το απαγόρευσε. Θυμωμένος ο Ουίλσον είπε στους μαφιόζους του «Σίτυ» ότι εκείνος ήταν πρωθυπουργός της χώρας. Και ρώτησε: «Ποιος κυβερνά; Εγώ ή εσείς;». Και οι «άρχοντες του καπιταλισμού» τού απάντησαν ξερά: «Εμείς»! Την επομένη, ο Ουίλσον έπεσε από την πρωθυπουργία… Ο Λεόν Μπλουμ, ο σοσιαλιστής γάλλος πρωθυπουργός, που προπολεμικά για πρώτη φορά καθιέρωσε την άδεια μετ’ αποδοχών κι έκανε τους σκλάβους εργαζόμενους να θυμηθούν ότι ήταν κι εκείνοι άνθρωποι, δέχθηκε τη σκληρή επίθεση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων. Κατευθυνόμενες απεργίες έφεραν μεγάλη αναστάτωση. Στα 1937 ο Μπλουμ ανήγγειλε με πόνο ψυχής ότι η οικονομική κατάσταση τον ανάγκαζε να επιχειρήσει μια «παύση» στην εφαρμογή του προγράμματος του Λαϊκού Μετώπου. Η συνταξιοδότηση των γερόντων ανεβλήθη, όπως και πολλά άλλα μέτρα. Ο καπιταλισμός και ο φασισμός πανηγύριζαν. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έφερε από τη γέννησή της το στίγμα της εξοντωτικής -με επιμονή κυρίως της Γαλλίας- Συνθήκης των Βερσαλλιών, με τις δυσβάσταχτες πολεμικές αποζημιώσεις, που με τη σειρά τους δημιούργησαν μια θηριώδη ανεργία. Τα δυσβάσταχτα χρέη που μας καλούν σήμερα να πληρώσουμε οι «εταίροι» προκάλεσαν θηριώδη ανεργία. Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν για το κατάντημα που μας έφεραν. Μέσα σ’ αυτό το άρρωστο περιβάλλον ξεπήδησε και απέκτησε δύναμη ο Χίτλερ. Μέσα στο δικό μας άρρωστο περιβάλλον η Χρυσή Αυγή θα παραμένει συνεχώς τρίτη δύναμη εξαιτίας του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Ο Σόιμπλε, με την ευρωπαϊκή συμμορία του, εκβιάζει, σφίγγει τα περιθώρια και μέχρι τον Ιούνιο θα κάνει τα πάντα για να φέρει την ελληνική κυβέρνηση δέσμια στα μέτρα που εκείνος θέλει. Επιδιώκει με σατανικό τρόπο να παρουσιάσει τον Τσίπρα ότι «εγκατέλειψε το πρόγραμμά του», για το οποίο τον εψήφισε ο λαός, και δι’ αυτού του τρόπου να τον ανατρέψει. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του ζόφου ακούγονται και εσωκομματικές γκρίνιες για το «πού πάμε». Λοιπόν, ξεκάθαρα πράγματα: Οφείλουμε όλοι να σταθούμε δίπλα και να στηρίξουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Θα στηρίξουμε τον Τσίπρα κι ας μην καταφέρει όσα θα ήθελε, διότι μετά απ’ αυτόν δεν υπάρχει άλλη λύση. Ο συντάκτης αυτού του άρθρου εκφράζει την εμπιστοσύνη του στον πρωθυπουργό, με το σκεπτικό που είχε διατυπώσει ο βετεράνος ιταλός σοσιαλιστής Πιέτρο Νέννι, όταν νεαρός, το 1921, μπήκε στο σοσιαλιστικό κόμμα. Παραφράζοντας τον Γκαίτε, είχε πει: «Ξέρω τις ελλείψεις σου, αλλά ξέρω επίσης ό,τι καλό υπάρχει σε εσένα…». Ο γράφων πιστεύει ότι δεν θα αργήσει η ώρα που θα απαιτηθεί μια επαναστατική απόφαση για να σπάσουμε τα δεσμά της Ευρωζώνης. Η «επανάσταση» αποτελεί ιστορική ανάγκη. Ο μεγάλος Ζωρές το είχε διατυπώσει με σαφήνεια: «Η επανάσταση είναι εδώ, είναι παντού. Είναι στον οργανισμό εκείνων που υποφέρουν, στην υψηλή διαμαρτυρία εκείνων που σκέφτονται…».