Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Στέφανου Μάνου από άρθρο του στην «Καθημερινή»:
Εδώ και τώρα…
«Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγή και εξαγωγές. Χρειάζεται επενδύσεις. Ό,τι διευκολύνει την παραγωγή και τις εξαγωγές είναι καλό. Ό,τι τις εμποδίζει, κακό.
Η καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ στις εξαγωγές είναι κακό. Να επιστρέφεται ο ΦΠΑ αμέσως. Ο έλεγχος μετά. Να καταργηθούν όλες οι κρατικές άδειες για εγκατάσταση σε βιομηχανική περιοχή. Να υπάρχει μία άδεια για το σύνολο της βιομηχανικής περιοχής και όχι επιμέρους άδειες για κάθε επιχείρηση. Τα δίκτυα (ηλεκτρικό, νερό, αποχέτευση, τηλεφωνία) να συνδέονται με τη βιομηχανική περιοχή και όχι με κάθε επιχείρηση χωριστά. Παραχώρηση μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων του Δημοσίου για την ανάπτυξη εξαγωγικών καλλιεργειών. Παραχώρηση εκτάσεων του Δημοσίου για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, π.χ. Μακρόνησος. Προτεραιότητα σε ιδιωτικοποιήσεις υποδομών (αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο, ενέργεια), διότι διευκολύνουν τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Προτεραιότητα σε ΣΔΙΤ στα τουριστικά νησιά για νερό, αποχέτευση, ενέργεια και λιμάνια».
***
…της Αλεξίας Τσαγκάρη από το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της στα «Νέα» για τους ανήλικους πρόσφυγες, που βρίσκουν την ανθρωπιά στον ξενώνα που έχει ο Σύλλογος Μερίμνης Ανηλίκων στα Εξάρχεια:
Η άλλη πλευρά του φεγγαριού…
«Ήμουν μόνο ένα μικρό παιδί, αλλά είχα ένα μεγάλο όνειρο. Ήμουν μόλις δέκα χρονών, όταν η μαμά μου με ανάγκασε να εγκαταλείψω την εμπόλεμη Σομαλία. Ο πατέρας μου είχε ήδη σκοτωθεί κι εκείνη δεν είχε άλλον τρόπο για να με προστατεύσει από τον εμφύλιο. Δεν θυμάμαι πόσες ημέρες ταξίδευα. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν βράδυ όταν μπήκα μόνος μου σε ένα μεγάλο καράβι με προορισμό την Υεμένη. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα μόνο ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα για να καταφέρω να επιβιώσω. Κι αυτό έκανα. Για έξι χρόνια έμενα στον δρόμο, ζητιάνευα και έμπλεκα συνέχεια σε καβγάδες. Ώσπου μία ημέρα, γνώρισα μια γυναίκα, η οποία μου έδωσε φαγητό και χρήματα και υποσχέθηκε να με βοηθήσει να πραγματοποιήσω το μεγάλο μου όνειρο. Να φτάσω στην Ευρώπη. Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που ο Ομάρ πραγματοποίησε το όνειρό του.
Ο Μοχάμεντ από το Πακιστάν ήταν μόλις 15 ετών όταν πέρασε τα σύνορα. Εκεί τον απήγαγαν ομοεθνείς του, τον οδήγησαν με τη βία σε ένα σπίτι κοντά στα Σπάτα, τον έδεσαν με αλυσίδες και τον κακοποιούσαν καθημερινά. Μία ημέρα κατάφερε να λυθεί, πήδηξε τους φράχτες και ημίγυμνος και τραυματισμένος βρέθηκε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εκεί τον περιέθαλψαν υπάλληλοι και με τα στοιχεία που έδωσε βοήθησε στην εξάρθρωση του κυκλώματος διακίνησης. Έπειτα, ακολούθησε η μακρά και επίπονη διαδικασία ενσωμάτωσης και επανένταξής του».