Ελλάδα και δανειστές
Όμως, στην πορεία του χρόνου αποδείχθηκε ότι συγκριτικά με τους άλλους δανειστές (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ) ήταν το πλέον μετριοπαθές αφού δημόσια αναγνώρισε τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Κύριος μοχλός της «τρόικας» ουσιαστικά ήταν το Βερολίνο, με κύριο εκφραστή τον άκαμπτο υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι σχέσεις Ελλάδας – «τρόικας» δεν υπήρξαν ποτέ οι συνήθεις σχέσεις μεταξύ δανειστών – οφειλέτη. Η «τρόικα», διά των Μνημονίων που υπέγραφαν οι πρόθυμες ελληνικές κυβερνήσεις, εισήλθε σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής της χώρας ως επικυρίαρχη. Η Ελλάδα μετατράπηκε, όπως επιτυχώς και τεκμηριωμένα αναλύεται στο γνωστό βιβλίο του καθηγητή Νίκου Κοτζιά -σημερινού υπουργού Εξωτερικών-, σε «αποικία χρέους». Ποιοι υπήρξαν οι βαθύτεροι λόγοι που υπαγόρευσαν μια τόσο σκληρή αντιμετώπιση της Ελλάδος από τους δανειστές και ιδιαίτερα το Βερολίνο; Πιθανόν το γεγονός ότι η Ελλάδα αποδείχθηκε δύστροπος οφειλέτης καθώς οι δανειστές διαπίστωναν καθυστερήσεις στην εφαρμογή των ανειλημμένων υποχρεώσεων, στρεβλές εφαρμογές και αποσπασματικές ενέργειες. Ωστόσο, οι επαχθείς επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία άφηναν τους δανειστές παγερά αδιάφορους. Παραγνώριζαν ακόμη και το γεγονός ότι το χρέος από το 125% του ΑΕΠ το 2010 ανήλθε σε τέσσερα χρόνια στο 180%. Και όμως εξακολουθούσαν να δανείζουν! Η πλέον απλοϊκή και αφελής απάντηση σε αυτή την παράλογη σχέση δανειστών – οφειλέτη θα μπορούσε να ήταν ότι αυτοί δάνειζαν για να ξεπληρώνονται τα προηγούμενα δάνεια. Όμως δεν πείθει. Ο συνεχιζόμενος δανεισμός βασίζεται μόνο σε μια λογική. Να βαθαίνει την εξάρτηση. Πιθανόν, επίσης, ο γερμανικός προτεσταντικός πουριτανισμός να ήθελε να επιβάλει στους Έλληνες μια γερμανικού τύπου πειθαρχία. Η αυστηρότητα, μέχρι σκληρότητας, στην αντιμετώπιση της Ελλάδος από το Βερολίνο πιθανόν, πλέον, να αποσκοπεί και στον εκφοβισμό των άλλων υπερχρεωμένων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Μπορεί όμως να υποκρύπτει -και αυτό χρήζει ανάλυσης και παρακολούθησης των γεγονότων- και βαθύτερες σκέψεις και σχεδιασμούς για τη δημιουργία μιας νέας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, με την Ελλάδα να υποβιβάζεται στο επίπεδο των βαλκανικών χωρών. Η ήδη σκληρή στάση του Βερολίνου έναντι της Ελλάδος αυξήθηκε σε ανάρμοστο βαθμό με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον δημοκρατικό – αριστερό ΣΥΡΙΖΑ σε συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Προφανώς, η επάνοδος των αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη φοβίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που έχουν επικρατήσει στην Ευρώπη και γενικότερα στον δυτικό κόσμο.
Οι αριστερές δυνάμεις είναι φύσει και θέσει κατά των Μνημονίων και των πολιτικών ηγεμονιών. Η διπλωματία, που, υποτίθεται, θα αναλάμβανε έναν εξισορροπητικό ρόλο, έχει υποταχθεί στην παντοδυναμία του υπουργείου Οικονομικών του Βερολίνου. Άλλωστε η γερμανική διπλωματία δεν φημιζόταν για την ευελιξία και τη διορατικότητα της αντίστοιχης βρετανικής. Αρωγός της οικονομικής πολιτικής, η οποία μετατρέπεται σε πολιτική συμπεριφορά, υπήρξε το σύνολο σχεδόν των γερμανικών ΜΜΕ. Παρά τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους Έλληνες, ο ελληνικός λαός διατηρεί μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και στάση ανωτερότητας.
Τι θα συνέβαινε όμως και τι εντυπώσεις θα δημιουργούνταν διεθνώς, αν, αυθόρμητα, στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πόλεις συγκεντρώνονταν εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πολίτες για να διαδηλώσουν κατά της γερμανικής πολιτικής εναντίον της Ελλάδος και ασφαλώς όχι κατά του φίλου γερμανικού λαού;