Διά χειρός…

…του πολιτικού – διπλωματικού συντάκτη Άγγελου Αθανασόπουλου από το ρεπορτάζ του στο «Βήμα»:

Πολιορκητικός κριός…

«Η εκλογική επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα θεωρείται από αρκετούς αποτέλεσμα της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας που επεβλήθη από το Βερολίνο μετά το 2010. ”Πολιτικά μιλώντας, ο Τσίπρας είναι ‘παιδί’ της Μέρκελ” λέει στο ”Βήμα” πηγή της Κομισιόν που δεν θέλει να κατονομαστεί. ”Εκφράζει το ρεύμα εκείνο που θεωρεί ότι η πολιτική της λιτότητας έχει φθάσει στα όριά της και πρέπει να εγκαταλειφθεί προτού οδηγήσει την Ευρώπη σε μόνιμη ύφεση” προσθέτει.

Σύμφωνα με κοινοτικές πηγές, υπάρχουν σήμερα τρεις άνθρωποι στην Ευρώπη που θεωρούν ότι ο Τσίπρας μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν ρωγμές στη ”μερκελική πανοπλία της λιτότητας”. Ο ένας είναι ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Ο δεύτερος είναι ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι. Και ο τρίτος δεν είναι άλλος από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ».

***

…της Τασούλας Καραϊσκάκη από το άρθρο της με τίτλο «Το γλυκύ δέλεαρ των προνομίων» στην «Καθημερινή»:

Πλήρωνε, κορόιδο λαέ…

«Τρία εκατ. ευρώ ετησίως κοστίζουν σήμερα τα βουλευτικά Ι.Χ., από 3,5 εκατ. προ έτους. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 κόστιζαν 5 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Προ ετών, είχε δοθεί η (φιλοπεριβαλλοντική) δυνατότητα στους βουλευτές να αλλάξουν τα αυτοκίνητά τους με υβριδικά, χωρίς πλαφόν στα κυβικά. Οι 160 από τους 300 τα αντικατέστησαν με υπερπολυτελείς υβριδικές Lexus GS450h (ή Lexus LS600h ή Lexus RX450h) των 3.500 κυβικών, αξίας 72.000 ευρώ εκάστη, και όχι με τα φθηνότερα μοντέλα της Toyota και της Honda των 1.350-1.600 κυβικών. Συμβατικές λιμουζίνες (Mercedes, BMW, Audi, Saab) προτίμησαν 135 βουλευτές. Μόνο πέντε επέλεξαν τα «φθηνά» υβριδικά των 25.000 ευρώ.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι 300 ή οι 265 ή λιγότεροι (άγνωστο πόσοι θα θέσουν εαυτούς εκτός κλήρωσης βουλευτικών Ι.Χ.). Σκάνδαλο αποτελούν τα κρατικά αυτοκίνητα (συχνά με οδηγό), που κοστίζουν το εκατονταπλάσιο και που τα τελευταία χρόνια δεν έχουν μειωθεί δραστικά. Το 2006 είχαμε 58.000 κρατικά αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσαν, πλην των υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων, πλήθος κυβερνητικοί αξιωματούχοι, κρατικοί λειτουργοί, δήμαρχοι, μητροπολίτες, πρυτάνεις, διοικητές οργανισμών και υπηρεσιών, ανώτεροι υπάλληλοι και οι οικογένειές τους. Υψηλότατο κόστος συντήρησης (άνω των 350 εκατ. ευρώ τον χρόνο), σκανδαλιστική υπερχρήση της δωρεάν (εξωυπηρεσιακής, εννοείται) πολυτελούς μετακίνησης. Το 2010 τα κρατικά αυτοκίνητα μειώθηκαν σε 44.000 (ετήσιο κόστος 320 εκατ. ευρώ) και έκτοτε ο ακριβής αριθμός τους αγνοείται».

***

…του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Το κόμμα των πανεπιστημιακών»:

Τι δουλειά έχουν οι πανεπιστημιακοί στην πολιτική…

«Δεν νομίζω να υπήρξε άλλη περίοδος στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας με τόσους πανεπιστημιακούς στην κυβέρνηση, στη Βουλή, μέχρι και στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μόνο στην κυβέρνηση, να σκεφτείτε, μέτρησα δεκατρείς πανεπιστημιακούς!».

«Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, με τόσους πανεπιστημιακούς στην κυβέρνησή της. Η Ελλάδα είναι μοναδικό φαινόμενο. Σε όλες τις άλλες χώρες οι πανεπιστημιακοί αντιλαμβάνονται ότι η προσφορά τους στην κοινωνία είναι διαφορετική και η συμβολή τους στην πολιτική έμμεση».

«Η κρίση που μας ταλανίζει από το 2010 είχε, μεταξύ άλλων, και την παράπλευρη απώλεια της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Σύμφωνοι, αλλά η λύση γι’ αυτό το δυσάρεστο και άκρως επικίνδυνο γεγονός δεν είναι να αναλάβουν οι πανεπιστημιακοί ως υποκατάστατα των πολιτικών.

Στο κάτω κάτω έως τώρα, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω δει κανέναν πανεπιστημιακό να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, με εξαίρεση τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι υπόλοιποι σπανίως ξεπέρασαν το επίπεδο του μετρίου.

”Τι ζητούσες στη Λάρισα, συ, ένας Υδραίος”, αναρωτιέται ο Εγγονόπουλος στο ”Μπολιβάρ”. Παραφράζοντας το ποίημά του θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν οι πανεπιστημιακοί στην πολιτική».