Μέτερνιχ και Σόιμπλε: Δύο σημαδιακά πρόσωπα στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας και της Ευρώπης

Οι διατάξεις και οι ισορροπίες που πρόβλεψε η ομώνυμη Συνθήκη εξασφάλισαν, με κάποιες εξαιρέσεις, εκατό χρόνια ειρήνης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, για να διαταραχθεί ακριβώς έναν αιώνα μετά, με την έκρηξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Όμως, ο Μέτερνιχ έμεινε στην Ιστορία ως ο εκφραστής της Ιεράς Συμμαχίας που την αποτελούσαν η Τσαρική Ρωσία, η Πρωσία και η Αυστροουγγαρία και είχε ως κύριο μέλημα την αποτροπή και καταστολή κάθε απελευθερωτικού κινήματος των λαών που τελούσαν υπό ξένη κυριαρχία. Η Ιερά Συμμαχία καταδίκασε ευθύς αμέσως την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και προσπάθησε να την υπονομεύσει. Ο Μέτερνιχ δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά ούτε και να καταστείλει τη συνωμοτική δράση των Καρμπονάρων στην Ιταλία -τους οποίους μυστικώς ενίσχυε ο Ιωάννης Καποδίστριας ως υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου- που στόχευαν στην ενοποίηση της χώρας τους.

Ο Μέτερνιχ δεν ζούσε πια όταν η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και η ιδιαίτερη πατρίδα του η Αυστρία περιορίσθηκε εδαφικά σε μια μικρή χώρα της Κεντροανατολικής Ευρώπης. Το όνομα «ΜΕΤΕΡΝΙΧ» έμεινε χαραγμένο στην Ιστορία ως συνώνυμο της αντίδρασης ενώ για τους Έλληνες ως ο κύριος εκφραστής της υπονόμευσης του απελευθερωτικού τους αγώνα ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σε αντίθεση με τον Μέτερνιχ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι ούτε πρίγκιπας ούτε διπλωμάτης. Αναμφίβολα πρόκειται για μια χωριστή φυσιογνωμία, εμβληματική της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Προφανώς, είναι ο πιο αποτελεσματικός υπουργός Οικονομικών της ενωμένης Γερμανίας και αρχιτέκτονας της οικονομικής γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με τις ενέργειες του Μέτερνιχ, που στόχευαν στη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, εκείνες του Σόιμπλε οδηγούν ακριβώς στο αντίθετο. Ήδη η Ευρώπη είναι διαιρεμένη στα δύο, στην Ευρώπη του βιομηχανικού Βορρά και σε αυτή των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου. Πιθανότατα ο γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν επιθυμεί συνειδητά αυτή τη διαίρεση. Η πολιτική λιτότητας, όμως, που έχει επιβάλει, έχει μετατρέψει τα οικονομικά μέτρα σε πολιτικά. Εν ολίγοις, τα οικονομικά μέτρα παράγουν πολιτική συμπεριφορά που αντί να ενώνει τους ευρωπαϊκούς λαούς, τους ωθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο άκαμπτος γερμανός
υπουργός Οικονομικών έχει επιδείξει ιδιαίτερη αυστηρότητα, σκληρότητα θα έλεγε κανείς, έναντι της Ελλάδας που
εντάθηκε μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Για τους πιθανούς λόγους αυτής της αυστηρότητας έχουν
υπάρξει πολλές ερμηνείες. Από αξιόλογους αναλυτές, πέραν του Ατλαντικού, τέθηκε το ερώτημα μήπως τελικά η Γερμανία δεν στοχεύει στον εξαναγκασμό της Ελλάδας προκειμένου αυτή να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Ο Μέτερνιχ δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις επαναστατικές διαθέσεις των λαών να αγωνιστούν για την εθνική τους ανεξαρτησία και να αποτινάξουν τους ζυγούς που τους δυνάστευαν. Οι ευρωπαϊκοί λαοί αντέδρασαν, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός. Στον ίδιο βαθμό, η πολιτική λιτότητας και η γερμανική ηγεμονία που έχει επιβληθεί δεν πρόκειται να έχουν μακρά διάρκεια. Και τούτο επειδή αναιρούνται από την πραγματικότητα και την ιστορία των ευρωπαϊκών λαών. Θα αναιρεθούν από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που δεν θα δεχθούν να γυρίσουν πίσω στα σκοτεινά χρόνια. Θα αναιρεθούν, επίσης, επειδή βαδίζουν αντίθετα προς το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια Ευρώπη ενωμένη, δημοκρατική, βασισμένη στην ισότιμη θέση των κρατών – μελών της…