Γερμανία: Πολιτική ήττα και εκβιασμοί
«Ο Βασιλιάς είναι γυμνός»… Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να λειτούργησε ως θρυαλλίδα, θέτοντας για πρώτη φορά σε επίσημο θεσμικό επίπεδο το αδιέξοδο της πολιτικής αυτής, όμως το ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό ρήγμα που δημιουργείται μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ είναι πια γεγονός. Αποτελεί μια εξέλιξη ιστορικού χαρακτήρα, μια μη αναστρέψιμη προοπτική.
Η γερμανική ελίτ και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δεν έχουν μόνο ιδεολογικά-πολιτικά αλλά και ηθικά, «ψυχολογικού» τύπου, προβλήματα. «Επένδυσαν» πολύ σοβαρά στην περίπτωση του ελληνικού «πειραματόζωου». Επί πέντε χρόνια εφάρμοσαν προγράμματα στοχευμένης εξόντωσης της κοινωνίας, διάλυσης των κοινωνικών θεσμών, αποδιοργάνωσης της παραγωγικής δομής. Επιδίωξαν να εξευτελίσουν, να απαξιώσουν, να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό, να του προσάψουν το «αμάρτημα» του χρέους, της σπατάλης, της τεμπελιάς.
Δεν σταμάτησαν όμως ούτε εκεί. Χειραγώγησαν και «εργαλειοποίησαν» τα δύο κόμματα της διακυβέρνησης, ευτέλισαν το Κοινοβούλιο, καθιέρωσαν το παρα-Σύνταγμα των Μνημονίων, εγκατέστησαν τους τοπάρχες και επιτηρητές τους σε κάθε θεσμό της διοίκησης και του κράτους…
Κι όμως το «πειραματόζωο» άντεξε. Δεν υποτάχθηκε ούτε ηθικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά. Βγήκε από το «εργαστήριο» στις 25 Ιανουαρίου και ζητά το δίκιο του, διεκδικεί την επιβίωσή του… Αυτό δεν το περίμενε ποτέ η γερμανική εξουσιαστική ελίτ… Νόμιζε ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές της θα απέτρεπαν κάθε αντίσταση, θα ισοπέδωναν το φρόνημα, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό του ελληνικού λαού.
Γι’ αυτό και σήμερα η γερμανική ελίτ, με πρωταγωνιστή τον Β. Σόιμπλε, έχει φρενιάσει, έχει χάσει τον αυτοέλεγχό της. Οι αήθεις χαρακτηρισμοί του ίδιου του Σόιμπλε κατά του ελληνικού λαού και της κυβέρνησής του, ο πεισματικός τρόπος με τον οποίο απορρίπτει, πριν καν διατυπωθούν, τις συμβιβαστικές, σε τελική ανάλυση, προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, δεν αποκαλύπτουν μόνο τον κυνικό και αήθη χαρακτήρα μιας αυταρχικής εξουσίας, αλλά και το πολιτικό και ηθικό αδιέξοδο στο οποίο έχει ήδη περιέλθει. Τα τελεσίγραφα, οι απειλές, οι εκβιασμοί, οι περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί αποκαλύπτουν την μήνιν και τον πανικό που προκαλεί η αμφισβήτηση της εξουσίας αυτής όχι μόνο από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά από την πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών.
Η γερμανική ελίτ δεν θέλει τη συνέχιση των Μνημονίων απλώς και μόνο για οικονομικούς λόγους, για να προστατευθούν, δήθεν, οι γερμανοί φορολογούμενοι. Δεν μπορεί στην πραγματικότητα να ανεχθεί την πολιτική της αποτυχία, την πολιτική της ήττας. Γι’ αυτό και συνεχίζει να απειλεί με την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό θα οδηγούσε σε μείζονα ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση… Πριν, μάλιστα, από λίγα 24ωρα ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ Τσαρλς Πλόσερ σημειώνει ότι σε μια ενδεχόμενη κρίση της Ευρωζώνης θα προέκυπτε για τις ΗΠΑ «μια τεράστια πλημμύρα ρευστότητας, διότι οι επενδυτές θα εγκατέλειπαν μαζικά την Ευρώπη».
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η γερμανική ελίτ… Γι’ αυτό και θέλει ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ, να αποτρέψει την εξάπλωση της δομικής αμφισβήτησης της γερμανικής εξουσιαστικής δομής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Στην πράξη, το κόστος της ρήξης θα είναι υψηλό για όλες τις πλευρές και μάλιστα η παρατεινόμενη καθυστέρηση ενός έντιμου συμβιβασμού αυξάνει το κόστος αυτό.
Συγκρότηση εσωτερικού μετώπου
Είναι προφανές ότι το πολιτικό κεφάλαιο της ελληνικής κυβέρνησης συγκροτείται από τη συμπαράταξη και την κινητοποίηση του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση θέλει να διαμορφώσει σε θεσμικό-δημοκρατικό επίπεδο τη νέα αυτή συγκροτούμενη κοινωνική συμμαχία με την κατάθεση και ψήφιση των πρώτων νομοσχεδίων που αποβλέπουν στην άμεση ανακούφιση των κοινωνικών ομάδων και των πολιτών που βρίσκονται στο επίκεντρο της ανθρωπιστικής κρίσης.
Η συγκρότηση ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έκβαση αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης. Οι εντολοδόχοι των Μνημονίων, παρ’ όλο που έχουν κατεβάσει τους τόνους, δεν έπαψαν ποτέ να διαδραματίζουν τον ρόλο της 5ης Φάλαγγας. Ο Αντ. Σαμαράς και το ακροδεξιό μόρφωμα που εκπροσωπεί, το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό σύμφυρμα του Ποταμιού και το βενιζελικό κατάλοιπο του ΠΑΣΟΚ δεν σταμάτησαν ποτέ να υπονομεύουν τις προσπάθειες του ελληνικού λαού και της κυβέρνησης στον κρίσιμο αγώνα που διεξάγουν.
Όσο για τα μνημονιακά-προπαγανδιστικά ΜΜΕ, αυτά κατ’ επίφασιν προβάλλουν τις κυβερνητικές πολιτικές, όμως στην πράξη αποτελούν φερέφωνα και κύμβαλα αναπαραγωγής της κινδυνολογίας και των γερμανικών εκβιασμών, ιδιαίτερα μάλιστα με τους υπότιτλους που «συμπυκνώνουν» τα σχετικά ρεπορτάζ. Η διαπλοκή δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών επιδιώκοντας κι αυτή να απομειώσει και να ακυρώσει την πολιτική ηγεμονία της κυβέρνησης και να ανατροφοδοτήσει τα σενάρια του τρόμου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο της συγκρότησης μιας ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως νέου Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί μια στρατηγικού τύπου κίνηση που απευθύνεται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου οριοθετεί σαφώς τη «διαχωριστική γραμμή» μεταξύ Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς και ενεργοποιεί και σε κοινωνικό και σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο τις ιστορικές ρήξεις που έχουν επέλθει σε ευρύτερο παραταξιακό επίπεδο στη ΝΔ. Ταυτόχρονα διευρύνει τη συμπόρευση, σε κοινωνικό επίπεδο, των αστικών – μεσαίων στρωμάτων, που καταρρέουν από τις μνημονιακές πολιτικές, με τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και της καταστροφής. Σ’ αυτή την προοπτική, τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και το «σκληρό» μνημονιακό στρατόπεδο βρίσκονται απομονωμένοι και έκθετοι στη συνείδηση των πολιτών.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τόσο σε πολιτικοϊδεολογικό όσο και σε κοινωνικό και σε θεσμικό επίπεδο επιχειρείται μια ιστορικού χαρακτήρα τομή και ρήξη με την καταστροφική μνημονιακή περίοδο. Η τομή αυτή όμως θα προχωρήσει και θα ολοκληρωθεί μόνο μέσα από τη δυναμική παρουσία και παρέμβαση της κοινωνίας, από την απόφαση του καθενός από εμάς να σταθούμε όρθιοι, ανυποχώρητοι, μέχρι την τελική δικαίωση.