Οι «μνημονιακές γέφυρες» κόπηκαν οριστικά
Η προσπάθεια αυτή του ελληνικού λαού να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά του και να διεκδικήσει μέσα από θεσμικούς – δημοκρατικούς όρους και διαδικασίες το δικαίωμά του για επιβίωση, δημοκρατία και πρόοδο εμφανίζεται από πολλούς ως σύγκρουση και αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας… Όμως το πρόβλημα είναι ευρύτερο… Είναι ευρωπαϊκό και σίγουρα παγκοσμίων διαστάσεων ζήτημα.
Η Γερμανία, για τρίτη φορά τα τελευταία 100 χρόνια, οδηγεί την Ευρώπη σε αδιέξοδο και πιθανώς σε μια καταστροφική πορεία. Επεδίωξε και επιδιώκει να μετατρέψει την οικονομική της ισχύ σε μια αυταρχική – εξουσιαστική δικτατορική δομή πάνω σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Διαπράττει όμως ένα σοβαρό ιστορικό λάθος. Συγχέει την έννοια και το περιεχόμενο της ηγεμονίας με εκείνο της αυταρχικής εξουσίας. Σήμερα η πολιτικοοικονομική ηγετική ελίτ της Γερμανίας όχι μόνο δεν έχει τη συναίνεση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά αποτελεί γι’ αυτές έναν επαχθή και μισητό, σε πολλές περιπτώσεις, «εταίρο», που όχι μόνο δεν ηγεμονεύει μέσω των ιδεών και των αξιών του αλλά, αντίθετα, ταυτίζεται με μια δικτατορικού τύπου εξουσία, ένα είδος σύγχρονου Δ’ Ράιχ.
Αυτή την ιστορική φωνή και διαμαρτυρία ενός μεγάλου, ενός πλειοψηφικού τμήματος των ευρωπαϊκών χωρών, και ιδιαίτερα αυτών του Νότου, εκφράζει η στάση του ελληνικού λαού, εκφράζουν και συγκεκριμενοποιούν οι προτάσεις και οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός με την κυβέρνησή του έχουν ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ, εκφράζουν τη φωνή της λογικής, προασπίζονται δημοκρατικές και κοινωνικές αξίες, υποδεικνύουν συγκεκριμένες πολιτικές για να ξεφύγει η Ευρώπη από το καταστροφικό τέλμα της λιτότητας, της ύφεσης, της απο-ανάπτυξης.
Απέναντι στο δίκιο, στον ορθολογισμό, στη θετική διέξοδο, η πολιτικοοικονομική γερμανική ελίτ και η χρηματοπιστωτική δικτατορία απαντούν με εκβιασμούς, απειλές, επισείουν τον φόβο, επιστρατεύουν επιχειρήματα που έχουν ακυρωθεί στην πράξη και στη συνείδηση κάθε σοβαρού οικονομικού και πολιτικού παράγοντα.
Η γερμανική ελίτ και οι -συρρικνούμενοι, πλέον- σύμμαχοί της βρίσκονται σε άμυνα. Όταν δεν μπορείς να πείσεις, αλλά απειλείς, τότε έχεις χάσει τις πρωτοβουλίες και την εμπιστοσύνη των κοινωνιών και των λαών. Όταν εμμένεις πεισματικά σε μια πολιτική που εξοντώνει τους εταίρους σου για να αντλείς πλούτο από την εξαθλίωσή τους, τότε μετατρέπεσαι σε αντίπαλο και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς σε πλήρη απομόνωση.
Ανυποχώρητη στάση
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ελληνική κυβέρνηση, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να εμμείνουν στις θέσεις τους να δώσουν μέχρι τέλους αυτή την κρίσιμη ιστορική μάχη, χωρίς παραχωρήσεις που θα μπορούν να αλλοιώσουν τη νέα ιστορική πορεία που χάραξε με την ψήφο της 25ης Ιανουαρίου ο λαός μας.
Στην πραγματικότητα, μέσα από τις διαπραγματεύσεις η γερμανική ελίτ θέλει να διατηρήσει αλώβητη την πολιτική κυριαρχία της. Γι’ αυτό εμμένει στη διατύπωση της συνέχισης και ολοκλήρωσης του μνημονιακού προγράμματος. Από τη δική μας πλευρά θα πρέπει να διαφανεί με απόλυτη σαφήνεια η πολιτική τομή, η ρήξη που συντελέσθηκε την 25η Ιανουαρίου τόσο με τις μνημονιακές πολιτικές όσο και με τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Ασφαλώς υπάρχει μια διαπραγμάτευση. Αλλά μέσα στη διαπραγμάτευση αυτή υπάρχουν ουσιώδεις πολιτικοί όροι που θα επιτρέψουν στην ελληνική κυβέρνηση και στον λαό να χαράξουν μια νέα πορεία. Σ’ αυτό το πλαίσιο, σ’ αυτούς τους πρωτεύοντες πολιτικούς όρους η στάση μας θα είναι ανυποχώρητη.
Η ιστορία προχώρησε μπροστά. Οι μνημονιακές γέφυρες με το παρελθόν κόπηκαν οριστικά. Όποιοι θλιβεροί -εναπομείναντες- πολιτικοί υπηρέτες των μνημονιακών κυβερνήσεων ποντάρουν είτε στην ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική που ακολούθησαν οι ίδιοι είτε στη ρήξη και στην καταστροφή της χώρας επιβεβαιώνουν απλώς τον πολιτικό τους «θάνατο» και τον αρνητικό ρόλο που εξακολουθούν να διαδραματίζουν…
Η πρωτοφανής παρουσία στην «πρώτη γραμμή» της ελληνικής κοινωνίας που αγωνίζεται για την επιβίωση και το μέλλον της, τα παλλαϊκά συλλαλητήρια που διοργανώνονται αυθόρμητα σε κάθε γωνία της χώρας, αποκαλύπτουν ότι ο ελληνικός λαός δεν στηρίζει απλά μια κυβέρνηση αλλά παίρνει ο ίδιος κρίσιμες αποφάσεις και τις προωθεί συλλογικά.
Οι μαζικές, αυθόρμητες και μη καθοδηγούμενες λαϊκές κινητοποιήσεις φανερώνουν πόσο ψεύτικο, πόσο τεχνητό και εκβιαστικό ήταν το πολιτικό σκηνικό της τρομοκράτησης και του εκφοβισμού των πολιτών που στήθηκε τα τελευταία χρόνια. Μια εξουσία υποταγμένων στους δανειστές και στο Δ’ Ράιχ πολιτικών στηριζόταν στις πολιτικές εξαθλίωσης των πολιτικών, στην εκστρατεία του ψυχολογικού πολέμου, που συμβολίζεται ως «σοκ και δέος», στην υποτέλεια και στην εθνική ταπείνωση.
Την 25η Ιανουαρίου, όταν νικήθηκε ο φόβος, όταν οι απειλές και οι εκβιασμοί δεν είχαν αποτέλεσμα, τότε μαζί τους κατέρρευσε όλο το πολιτικό – κομματικό σκηνικό που χτίσθηκε πάνω στην τρομοκρατία και στην ηθική απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα τα πολιτικά και κομματικά «ζόμπι» των Μνημονίων δεν μπορούν να επιβιώσουν στο φως της νέας ιστορικής πραγματικότητας. Ονειρεύονται μια νέα καταστροφή για να αναζητήσουν τον ρόλο τους.
Σήμερα η Ευρώπη διανύει ένα κρίσιμο, ιστορικό όριο. Αγωνίζεται να επιβιώσει στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού έχοντας απολέσει την εσωτερική της συνοχή, ενώ βιώνει μια έντονη κρίση αποπληθωρισμού και ύφεσης που αποκτά μόνιμο δομικό χαρακτήρα. Παράλληλα η Ευρώπη, στερούμενη ηγεσίας, δεν μπορεί να διαμορφώσει μια δυναμική γεωπολιτική στρατηγική και αρκείται να παρακολουθεί τις επιλογές των ΗΠΑ.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η ΕΕ, η Ευρωζώνη, δεν έχουν κανένα περιθώριο για περαιτέρω εντάσεις και κρίσεις… Οι γερμανικές απειλές, οι εκβιασμοί και ηγεμονισμοί ως έναν μόνο βαθμό μπορούν να ισχύσουν… Εάν επιδιώκει να διατηρήσει την ισχύ και την επιρροή της, η γερμανική ηγεσία οφείλει να επιδείξει σύνεση και να βρει τρόπο να αποσβέσει τις εντάσεις και τις αντιθέσεις. Αλλιώς θα φέρει ολοκληρωτικά την ευθύνη για τις συνέπειες.