Η σφραγίδα του Τσίπρα
Έχοντας γίνει αποδεκτός, με μεθοδικές κινήσεις σωφροσύνης και αποκοτιάς από όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το νεαρό της ηλικίας του, καταξιώθηκε διεθνώς σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κατακτώντας ταυτόχρονα τον ρόλο προτύπου και υποδείγματος σε χώρες του ιδιαίτερα καταπιεζόμενου, Ευρωπαϊκού Νότου. Όσο για την ελληνική κοινωνία, τον έχει ανεβάσει ήδη ψηλά στη συλλογική συνείδηση, καθιστώντας τον εθνικό ηγέτη. Δεν υπερβάλλω. Το μαρτυράει η ολοφάνερα πρωτοφανής -και ειρηνικότατη- πολυκοσμία σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πανελλαδικά την Τετάρτη, με έμφαση στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, παρά τον χιονιά και το τσουχτερό κρύο.
Την είδαν αυτήν την πολυκοσμία και κατάλαβαν, άραγε, τον συμβολισμό της τα κοράκια του Βερολίνου και των Βρυξελλών; Το θεωρώ βέβαιο, όπως θεωρώ βέβαιη και την πλήρη αδιαφορία τους. Τα αναίσχυντα καμώματά τους σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο κύρος του Αλέξη Τσίπρα θα καταγραφούν στις δέλτους της Ιστορίας ως, μέχρι στιγμής, απόληξη των πεπραγμένων της εξελιχθείσας σε Ευρωπαϊκή Ένωση ΕΟΚ. (Με γνώμονα τα δεδομένα που βιώσαμε επί κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και πιο πριν, υπάρχουν διακεκριμένοι συμπολίτες μας που θεωρούν έγκλημα την, μέσω Κωνσταντίνου Καραμανλή, ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ. Εδώ ταιριάζει γάντι η πασίγνωστη παροιμία «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».)
Οι εξελίξεις των διαπραγματεύσεων με εξωφρενικές πιέσεις και κατάπτυστους εκβιασμούς -γράφω την Πέμπτη- δεν είναι ευοίωνες. Οι ακόρεστοι δυνάστες μας του Βερολίνου προσπαθούν να μετατρέψουν τις διαπραγματεύσεις από πολιτικές σε ΚΑΘΑΡΑ ΝΟΜΙΚΕΣ, ή μάλλον ΝΟΜΙΚΙΣΤΙΚΕΣ. Γι’ αυτό και την Τετάρτη προς Πέμπτη -1.13 περατώθηκαν οι… διαγκωνισμοί- δεν υπογράψαμε κοινό ανακοινωθέν. Γεγονός ορθότατο εκ μέρους των διαπραγματευτών μας. Οι έχιδνες στις διαβουλεύσεις των Βρυξελλών ζητούσαν να συμπεριληφθεί στο κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος ο όρος «παράταση του υφιστάμενου προγράμματος», δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνέχιση του Μνημονίου!
Την Πέμπτη το μεσημεράκι ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό του Βελγίου κ. Σαρλ Μισέλ και τον ενημέρωσε για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Του είπε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και προσπαθεί να επιτύχει ένα βιώσιμο μείγμα πολιτικής. Θα μπορούσε να είχε προσθέσει, πατάσσοντας τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και την διαφθορά. Αναφέρθηκε επίσης στις ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που δεν τηρούνται) και στο τέλος τον ευχαρίστησε που τον δέχθηκε.
Ευτυχώς για μένα ο κ. Μισέλ είναι γαλλόφωνος. Έτσι, άκουγα πρώτα τον πρωθυπουργό μας που μιλούσε στα ελληνικά και τον ξανάκουγα μέσω του διερμηνέα -εξαιρετικού, όντως, διερμηνέα- που μετέφραζε για να καταλαβαίνει ο βέλγος πρωθυπουργός. Στην τελευταία αποχαιρετιστήρια παρέμβαση, ο Αλέξης Τσίπρας είπε, αρχίζοντας, ότι ο ομόλογός του είναι μικρότερός του και την ώρα που μετέφραζε ο διερμηνέας ακούστηκε καθαρά η φωνή του κ. Σαρλ Μισέλ να λέει: «Μα δεν φαίνομαι μικρότερος» – λεχθέν προς στιγμιαία τέρψη μου!
Η φθονερή επιδίωξη των κατ’ όνομα «εταίρων» μας να μας στραγγαλίσουν ως χώρα και ως λαό συνεχίζεται απτόητη. «Και χρόνος δεν υπάρχει. Το φρόντισαν αυτό οι προηγούμενοι. Που έστησαν μια μοχθηρή ενέδρα χρόνου στους σημερινούς. Έτσι που να ανοίξει ο κύκλος της κολάσεως πριν καν κλείσει ο κύκλος της ψήφου εμπιστοσύνης». (Θανάσης Καρτερός στην «Αυγή» της Πέμπτης.)
Αν τα πράγματα είναι τόσο τραγικά και δεν είναι σκληροί τακτικισμοί προκειμένου να μας δώσουν όσο τον δυνατόν λιγότερα -δεν εννοώ ούτε χρήματα ούτε άλλες παροχές, αλλά συμβιβασμό ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου προς όφελός μας- τότε δεν μένει τίποτα άλλο παρά το: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Είναι η ώρα της αντιστροφής των εκβιασμών. Και γι’ αυτούς δεν φτάνει ο Βαρουφάκης. Χρειάζεται απαραιτήτως και ο Αλέξης Τσίπρας με την ακτινοβολία του και τη σφραγίδα της ψυχοδιανοητικής δωρεάς.
Ο ελληνικός λαός στηρίζει τη νέα κυβέρνησή του και υποστηρίζει φανατικά τις αποφάσεις της, έστω και αν δεν τον ευνοούν βραχυπρόθεσμα. Η κυβέρνηση αυτή του χάρισε αφειδώς την αξιοπρέπειά του και έδωσε έμπρακτα νόημα και ποιότητα στη δημοκρατία του. Δημοκρατία που μόνο τυπικά εφαρμόζουν στις χώρες τους οι σημερινοί μας άσπονδοι φίλοι. Διότι υπάρχουν και πληθύνονται διεθνώς οι πραγματικοί μας φίλοι. Όχι τα μεταφορικά και κυριολεκτικά φίδια που μας πνίγουν. Ίσως, εκεί που δεν το περιμένουμε, να μας σώσουν αυθεντικοί και όχι κάλπικοι σωτήρες.
ΥΓ.: Πολλοί αναρωτιούνται ποιος θα είναι διάδοχος του Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ορισμένοι επιμένουν ότι θα υποστούμε τον στωμύλο Προκόπη Παυλόπουλο. Προσωπικά ανατριχιάζω ακούγοντας και μόνο το όνομά του. Αφού αποκλείστηκε ο λόγω ευρύτερων σκοπιμοτήτων ενδεδειγμένος Αβραμόπουλος, ας επιλέξουμε κάποιων που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον εκπληκτικό, προτείνω εγώ, εμβριθή και καταλληλότατο για το αξίωμα αυτό, ο οποίος μάλιστα διαθέτει τεράστιας κλίμακας γνώσεις (και σε ξένες γλώσσες), Κωνσταντίνο Τσουκαλά.