Διά χειρός…

…της ηθοποιού Θέμιδος Μπαζάκα, από τη συνέντευξή της στην «Καθημερινή» στη Γιώτα Συκκά

Όλοι θέλουν αξιοπρέπεια…

«Διψώ να παίζω. Αυτό κάνουν και τα νέα παιδιά. Η κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων έθιξε πρώτα τον ιδιωτικό τομέα. Οι ηθοποιοί ιδιωτεύουμε. Αν θέλουν μας πληρώνουν, αν θέλουν μας βάζουν ένσημα, μας δίνουν τα μισά ή μας δίνουν τις πρόβες κ.ο.κ. Αυτή τη στιγμή ντρέπομαι να πω ότι δεν μου φτάνουν 1.200 ευρώ. Τι μένει, λοιπόν; Να ελπίζεις και να νιώθεις αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος να κάνεις: μικρές στιγμές ανάτασης μέσα στη δουλειά σου. Όταν νιώθω έτσι, ξεχνώ για λίγο ότι μπορεί να βοηθάει ακόμη ο μπαμπάς μου όταν χρειάζεται ή ότι δεν έχω να βοηθήσω την κόρη μου. Όλοι θέλουν αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος θυμός στον δρόμο. Ήρθε η κόρη μου από το Βερολίνο όπου εργάζεται και μου είπε ”μαμά τι συμβαίνει; Κόντεψαν να με πατήσουν δύο φορές”».

***

…του καθηγητή της Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου Μπαμπινιώτη από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Τα Ελληνικά της πίκρας».

Περί «τρόικας» ο λόγος…

«Τρόικα. Όσοι χειρίζονται ή αναφέρονται στο δύσκολο αυτό από οικονομικοπολιτικής πλευράς θέμα, ας το χρησιμοποιούν τουλάχιστον σωστά στον λόγο τους. Ας μιλάνε, σε σωστά Ελληνικά, για ”το πρόβλημα τής τρόικας”, γιατί, όταν αναφέρονται σε ”πρόβλημα τής τρόικα” χρησιμοποιώντας στα Ελληνικά τη λέξη σαν να ήταν άκλιτη, επιδεινώνουν απλώς -και γλωσσικά- το πρόβλημα. Γιατί οι ίδιοι είμαι βέβαιος ότι θα λένε σε αντίστοιχες περιπτώσεις τής μάνικας, τής φάμπρικας, τής φορμάικας, τής φυσαρμόνικας και όχι τής μάνικα ή τής φάμπρικα! Η τρόικα έχει μπει στο λεξιλόγιό μας (από τη Ρωσική) πολύ προτού δηλώσει τη γνωστή μας ευρωπαϊκή τρόικα, την οικονομική τριαρχία ή τριανδρία. Δήλωσε πρώτα (όπως γράφω στο λεξικό μου) ”το ρωσικό έλκηθρο ή άμαξα που σύρεται από τρία άλογα” και ”(στην πολιτική) ηγετική ομάδα ή αντιπροσωπία τριών προσώπων”. Μην τιμωρούμε, λοιπόν, την τρόικα γραμματικώς διά τής ακλισίας, ας απαλλαγούμε τής τρόικας ουσιαστικά (πολιτικά και οικονομικά) και με σωστή τη γενική τής λέξης. Γιατί μπορεί η Κική η Δημουλά να επισημαίνει ποιητικά ότι ”οι λέξεις φταίνε” γιατί ”αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν” και μπορεί ο φιλόσοφος τής γλώσσας John Austin να μάς εξηγεί ”how to do things with words”, αλλά τελικά δεν πρέπει να εκδικούμεθα γραμματικά διά των αλλοιωμένων καταλήξεων. Στο κάτω-κάτω, όπως γράφω αλλού, η τριαρχία ή τριανδρία δεν ξεκινάει με την οικονομική μας τρόικα, αλλά ”Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) και τη διάσπαση των επαναστατών στη Σοβιετική Ένωση (1924-5) η λ. τρόικα χρησιμοποιήθηκε επίσης για να δηλώσει την ηγετική ομάδα (τριανδρία) που αποτελούσαν οι Ιωσήφ Στάλιν, Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και Λέων Καμένεφ, στους οποίους αντετίθεντο ο Τρότσκι και οι οπαδοί του. Έτσι, η λ. κατέληξε να σημαίνει “πολιτική ηγεσία τριών προσώπων, ηγετική τριανδρία”».